tag:blogger.com,1999:blog-53388722540534032182024-02-07T20:30:17.262+05:30Thuzhayum Thoniyum: Many Lives Many Secrets UncensoredI always follow people and life.Life...it is not as what we look at it!There are tremendous undercurrents and secrets in it.I,here,explore through it...K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.comBlogger21125tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-47511496456031420702013-11-16T22:46:00.000+05:302013-11-16T22:46:03.259+05:30Sky is for Seekers<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikA46t0sGxbUHgHwHMWoLS7B1yh0sThBGmsSIfrcTt1qmLXzitvhuQtn9F3NpZit26JvdYzEJ3_0Bh0w65WhYqzyxJzV1idz4K68yOY6CoYRTLNqqgjSW4cG5vvy6mpALNg4LPzrAB8KA/s1600/20131101_151308.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikA46t0sGxbUHgHwHMWoLS7B1yh0sThBGmsSIfrcTt1qmLXzitvhuQtn9F3NpZit26JvdYzEJ3_0Bh0w65WhYqzyxJzV1idz4K68yOY6CoYRTLNqqgjSW4cG5vvy6mpALNg4LPzrAB8KA/s640/20131101_151308.jpg" width="480" /></a></div>
</div>
K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-54117426931871551602011-08-14T14:38:00.001+05:302011-10-22T18:13:07.980+05:30IMPULSES<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtQBigynmj9pcubnEjaN8dYoLYhE1AyECj7mq6xmEF0o1ACav9PZE9iPvmtAla-90ed64akVsYm575oW_TpDo64XKIp97q-FoFAItA38-II27nMIBsLBg-bdGx2QzhYLDeX6rp7hQ9RaE/s1600/km.bmp" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtQBigynmj9pcubnEjaN8dYoLYhE1AyECj7mq6xmEF0o1ACav9PZE9iPvmtAla-90ed64akVsYm575oW_TpDo64XKIp97q-FoFAItA38-II27nMIBsLBg-bdGx2QzhYLDeX6rp7hQ9RaE/s320/km.bmp" width="318" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: red;">K.M.Musthaf Inaugurating Social Forestry in Najath HSS Peruvallur,Keral</span><span style="color: #cc0000;">a</span></b></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjs1K9cvwxg3ZlCfIwR_oSnd86MGrA8rpvQ55g1tslY0IPZoD3jcHGLDBlRF11AymBw-3PI-GsAmw9oMPU1rhat75GPClOFH0B0UQFf97GpDgBYi-IDi2LoYBtTfNP2HO4hkwTxPuVkKjI/s1600/km2.bmp" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjs1K9cvwxg3ZlCfIwR_oSnd86MGrA8rpvQ55g1tslY0IPZoD3jcHGLDBlRF11AymBw-3PI-GsAmw9oMPU1rhat75GPClOFH0B0UQFf97GpDgBYi-IDi2LoYBtTfNP2HO4hkwTxPuVkKjI/s200/km2.bmp" width="200" /></a><br />
<div style="color: lime;">
<span style="font-size: large;"><b>ആത്മാ, </b></span></div>
<div style="color: lime;">
<span style="font-size: large;"><b>ഒരിക്കല് ഞാന്</b></span></div>
<div style="color: lime;">
<span style="font-size: large;"><b> ഈ വഴിയിലൂടെ </b></span></div>
<span style="color: lime; font-size: large;"><b>കടന്നു പോയിരുന്നു ....</b></span></div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-23271318489446124122011-07-08T17:50:00.006+05:302011-10-22T19:03:30.553+05:30Longing to Reach You..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white;">
<div class="separator" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
<img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU2F8JHfJrboEvKCaN-RrjcDNJfvn3383apQZTh3esemyX09UPoLKIvn4JeJxCTWWK4MtGC3brRCBZjG6ZFkN1KvOI0IoqyUtT39cNnGqr_m86zfY4lhvvNdMqDw0uitYd23K_nVkI-80/s400/jp.jpg" width="380" /><span style="background-color: red;"></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Alayukayaanu Aathman </b></span></div>
</div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Akame Pidayukayaanu Aathman</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Akannu Poyoraa Aakaasham Thedi</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Alayukayaanu Aathman </b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Akame Pidayukayaanu Aathman</b></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><b>Kannu-neer Thulliyil Kadanam Chaalichu</b></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><b>Kavithayaay Chirakadichu</b></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><b>Nhaan Kavithayaay Chirakadichu...</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Karimukil Moodiya Karalinte Gadgadam</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Peythu Thornnilla Pinneyum</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Peythu Thornnilla...</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Poy-poya Kaalathin Vyathithamaam Ormayil</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Alayukayaanu Aathman</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvM7L4HLjYz-vXxSagfVLg8rXArnZ9f9Yj4e5QYDG6PSYeM5r7h0QxKm-hJwoeK_YjLXG3zdGeljTPZtJSoDqND2-AclPu2XUbaR-_XYy7Ekag7mmzCkyJQTsyeLcLDQFBC0eRhp8KyR4/s1600/14_4_orig.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvM7L4HLjYz-vXxSagfVLg8rXArnZ9f9Yj4e5QYDG6PSYeM5r7h0QxKm-hJwoeK_YjLXG3zdGeljTPZtJSoDqND2-AclPu2XUbaR-_XYy7Ekag7mmzCkyJQTsyeLcLDQFBC0eRhp8KyR4/s200/14_4_orig.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-size: x-large;"><b>Akame Pidayukayaanu Aathman... </b></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><b><span id="goog_1083633961"></span><span id="goog_1083633962"></span></b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
</div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Edarumen Nenjinte Edanaazhiyiletho</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Chirakochcha Kelkunnu...Praanente</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Chirakochcha Kelkkunnu...</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Hridayathin Arakalil Aarkko Sookshichcha</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Mounam Thengunnu</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Maanam Kanneer Thoovunnu...</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Erinhu Theerumee Janmathin Vevumaay</b></span></div>
<div style="background-color: #e69138; color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Alayukayaanu Aathman</b></span></div>
<div style="background-color: white;">
<span style="background-color: #e69138; color: yellow; font-size: x-large;"><b>Akame Pidayukayaanu Aathman... </b></span><span style="font-size: x-large;"><b> </b></span></div>
</div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-27157037002144797552011-06-21T15:59:00.001+05:302011-06-21T16:04:12.197+05:30Long to Reach You!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>അലയുകയാണ് ആത്മന് </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>അകമേ പിടയുകയാണ് ആത്മന് </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt0C67XErKMQu4d9NYInRVKV5X6WnviVI_chEOnO8SlkSPBSWNW8xNEsQQPA9Qt0Pd8WxNeSaaOlSL0yT9MiMR2GPrskA-MiwTW1YHJacz9IHCmggkGRWTGz2Twa_8egQe-noJFIpTKbA/s1600/work.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="136" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt0C67XErKMQu4d9NYInRVKV5X6WnviVI_chEOnO8SlkSPBSWNW8xNEsQQPA9Qt0Pd8WxNeSaaOlSL0yT9MiMR2GPrskA-MiwTW1YHJacz9IHCmggkGRWTGz2Twa_8egQe-noJFIpTKbA/s200/work.jpg" width="200" /></a></span></div>
<span style="font-size: x-large;"><b>അകന്നു പോയൊരാ ആകാശം തേടി <span><span style="background-color: yellow;"></span></span></b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"> <b>അലയുകയാണ് ആത്മന് </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>അകമേ പിടയുകയാണ് ആത്മന്</b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><br /></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>കണ്ണുനീര് തുള്ളിയില് കദനം ചാലിച്ച് </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>കവിതയായ് ചിറകടിച്ചു ,ഞാന് </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>കവിതയായ് ചിറകടിച്ചു </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>കരിമുകില് മൂടിയ കരളിന്റെ ഗദ്ഗദം</b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>പെയ്തു തോര്ന്നില്ല പിന്നെയും </b></span></div>
<div style="color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>പെയ്തു തോര്ന്നില്ല</b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b> പോയ് പോയ കാലത്തിന് വ്യത്ഹിതമാം ഓര്മയില് </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b> അലയുകയാണ് ആത്മന് </b></span>
</div>
<div style="color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>
</b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>അകമേ പിടയുകയാണ് ആത്മന്</b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><br /></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>ഇടറുമെന് നെഞ്ജിഞ്ഞിന്റെ ഇടനാഴിയിലേതോ </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>ചിറക്ഒച്ച കേള്ക്കുന്നു ,തൂവല് </b></span></div>
<div style="color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>
</b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b> ചിറക്ഒച്ച കേള്ക്കുന്നു </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>ഹൃദയത്തിന് അറകളില് ആര്ക്കോ സൂക്ഷിച്ച </b></span>
</div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>മൌനം തേങ്ങുന്നു മാനം കണ്ണീര് തൂകുന്നു </b></span>
</div>
<div style="color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>
</b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b> എരിഞ്ഞ് തീരുമീ ജന്മത്തിന് വേവുമായ് </b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b> അലയുകയാണ് ആത്മന് </b></span>
</div>
<div style="color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>
</b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b>അകമേ പിടയുകയാണ് ആത്മന്</b></span></div>
<div style="color: white;">
<span style="font-size: x-large;"><b>
</b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div>
<div style="color: white; text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-33159759482282060152011-04-21T14:59:00.002+05:302011-07-08T17:00:55.230+05:30The Invisible Kiss<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh8nPrQIonM7eNLH96agbxzETqdRt59vR1zBlqqMb7w5FXxljPC0kR4zL5PjNScjvxdX8xQD__BTozF0CwPMVrvWNAAkKwkkKJ5zaFBqQUrp_Q2CdJ7YOCBxsjTEg1MNf7vjd0MY4sGAE/s1600/sunlights_kiss.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh8nPrQIonM7eNLH96agbxzETqdRt59vR1zBlqqMb7w5FXxljPC0kR4zL5PjNScjvxdX8xQD__BTozF0CwPMVrvWNAAkKwkkKJ5zaFBqQUrp_Q2CdJ7YOCBxsjTEg1MNf7vjd0MY4sGAE/s320/sunlights_kiss.jpg" width="224" /></a></div>
<span style="font-size: x-large;"><b><u>WILL YOU GIVE ME A KISS?</u></b></span><br />
<br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Umma Tharaamo Umma Tharaamo?</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Unma Than Choodulla Oru Umma Tharaamo?</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Ul-poovin Choorulla Oru Umma Tharaamo?</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Ul-kannin Nanavulla Oru Umma Tharaamo?</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Chendaamara-ppoo Virinjoraa Raavil Nin</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Chundinte Choppil Olippichoru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Karalile Kavithayil Kalkandam Chaalichu</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Aaraarum Ariyaathe Sookshicha Oru Umma!</span></span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl1lImXsGzzeZJTugMSY9EXY0L7OuBhTQvp_L6PYJV4qKNXYW8PMuGpk7GZPCzUkuWmwZ425XSZtt77uhnt4Dql8GnpEQN30h2xtMu2eUSMQk_1CZ0RFzyGGNV5HUCChLkRa5EFgFhw8E/s1600/family_of_birds.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl1lImXsGzzeZJTugMSY9EXY0L7OuBhTQvp_L6PYJV4qKNXYW8PMuGpk7GZPCzUkuWmwZ425XSZtt77uhnt4Dql8GnpEQN30h2xtMu2eUSMQk_1CZ0RFzyGGNV5HUCChLkRa5EFgFhw8E/s320/family_of_birds.jpg" width="225" /></a></div>
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Nin Nenjil Kurukunna Oru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Manjin Kulirulla Oru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Arumayaam Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Aliyunna Oru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Adayaalamillaatha Oru Umma!</span></span></b><br />
<br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Chem-mundiri-ppazham Thdutthoraa Naalil Nin</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Chella-kkudangalil Uuriya Oru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Mundiri Thenu-unnaan Vanna Nilaavine</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Aaraarumariyaathe Uuttiya Oru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Praanan Pidakkunna Oru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Pranayam Pakukkunna Oru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Aathmaavinu-umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Adaraatha Oru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;">Aarkkum Kodukkaatha Oru Umma!</span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><span style="font-size: x-large;"><u>ഉമ്മ</u></span> </span><span style="font-size: x-large;"><u>തരാമോ?</u></span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXF_NaJg4LX7MyN-j36JMzwW_e1UGZXzfcmMxRGgvRB1Nl7ifwYLmOzw6BKlhEc78Sp9XX_QgtVlLOSZSRs72kvRMdi1HGwn7FFlEMXhkIbVxqKqC11f6xgmSVhD562j2fR9jO9tgMFVw/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXF_NaJg4LX7MyN-j36JMzwW_e1UGZXzfcmMxRGgvRB1Nl7ifwYLmOzw6BKlhEc78Sp9XX_QgtVlLOSZSRs72kvRMdi1HGwn7FFlEMXhkIbVxqKqC11f6xgmSVhD562j2fR9jO9tgMFVw/s1600/images.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ഉമ്മ തരാമോ ഒരുമ്മ തരാമോ ?</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ഉണ്മ തന് ചൂടുള്ള ഒരുമ്മ തരാമോ ?</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ഉള്പൂവിന് ചൂരുള്ള ഒരുമ്മ തരാമോ ?</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ഉള്കണ്ണിന് നനവുള്ള ഒരുമ്മ തരാമോ ?</span></b></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ചെന്താമരപ്പൂ വിരിഞ്ഞൊരാ രാവില് നിന് </span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ചുണ്ടിന്റെ ചോപ്പിലോളിപ്പിച്ച ഒരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">കരളിലെ കവിതയില് കല്കന്ടം ചാലിച്ച് </span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge0fJKnktIEfBL27HRvYWxITzxmPTaGS1r3kCHvqE8ACwK-H_RQZiKq0l7WQNmFvE-WH2k0itMXOM-k1AyTdSSr9QI3wojSp5HrUFSF6MSQFCTlIAO8SL-V_RAzWeDpkPbEC6NR5_1HGk/s1600/CAYB3O2K.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge0fJKnktIEfBL27HRvYWxITzxmPTaGS1r3kCHvqE8ACwK-H_RQZiKq0l7WQNmFvE-WH2k0itMXOM-k1AyTdSSr9QI3wojSp5HrUFSF6MSQFCTlIAO8SL-V_RAzWeDpkPbEC6NR5_1HGk/s1600/CAYB3O2K.jpg" /></a></div>
<b><span style="font-size: large;">ആരാരുമറിയാതെ സൂക്ഷിച്ച ഒരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">നിന് നെഞ്ചില് കുറുകുന്നോരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">മഞ്ഞിന് കുളിരുല്ലോരുമ്മ ! </span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">അരുമയാം ഉമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">അലിയുന്നോരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">അടയാളമില്ലാത്ത ഒരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ചെമ്മുന്തിരിപ്പഴം തുടുത്തോരാ നാളില് നിന് </span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ചെല്ലക്കുടങ്ങളില് ഊറിയോരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">മുന്തിരിത്തേന് ഉണ്ണാന് വന്ന നിലാവിനെ </span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ആരാരും കാണാതെ ഊട്ടിയോരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">പ്രാണന് പിടക്കുന്നോരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">പ്രണയം പകുക്കുന്നോരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ആത്മാവിനുമ്മ !</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">അടരാത്തോരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: large;">ആര്ക്കും കൊടുക്കാത്തോരുമ്മ !</span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-91127133621498174722011-01-06T20:04:00.000+05:302011-01-06T20:04:36.547+05:30THE PATH FINDER<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifzynYFIPr5bhP_NwZgApvv6GZGsIp0_6Xiv4iGcYywKE6NAcAyqecUUVULORE49hoh6Zx0ZSngYRXuqq10CwjmO_H7YSD0MWB2R1sBs8NNoTeAXkQDYRifKTZ9CJcaQp1qbKcD3KOydA/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifzynYFIPr5bhP_NwZgApvv6GZGsIp0_6Xiv4iGcYywKE6NAcAyqecUUVULORE49hoh6Zx0ZSngYRXuqq10CwjmO_H7YSD0MWB2R1sBs8NNoTeAXkQDYRifKTZ9CJcaQp1qbKcD3KOydA/s320/images.jpg" width="320" /></a></div>
<u><span style="font-size: x-large;"><b>വഴികാട്ടി </b></span></u><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>പാതകള് പരാതി പറയുന്നവനുള്ളതല്ല</b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b>കടന്നു പോകുന്ന ഓരോ വഴിയിലും </b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b>പൂക്കളും പുഞ്ചിരിയും പുണ്യവും </b></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-size: large;">വിരിയിക്കുന്നവനുള്ളതാണ്. </span></b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1V7JBMipMlcEPaDIWLeW6-ZUwsAtDcGfR31MdEBaMMhbck7uTt3_1cLPGI1kC2WrGFC1-rbPpIc-5dYhITtOkoP9eRU_mCX0KFxQ8kK45u_JHOxyThYgsZBP-tRmvLzNNZ29tCHHoWWg/s1600/pah1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1V7JBMipMlcEPaDIWLeW6-ZUwsAtDcGfR31MdEBaMMhbck7uTt3_1cLPGI1kC2WrGFC1-rbPpIc-5dYhITtOkoP9eRU_mCX0KFxQ8kK45u_JHOxyThYgsZBP-tRmvLzNNZ29tCHHoWWg/s320/pah1.jpg" width="239" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-size: x-large;"><b><br /> </b></span>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-5771192193108712032010-10-07T19:15:00.000+05:302010-10-07T19:15:35.956+05:30THE PATH OF A TRAVELLER<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnsp63OYTTKiBE73MTQMaauEOYW17ZPCt85GODrcEQh3HHdAYzWhEZhvG_QrK9Fiu8uqfJ_Kp-vgu2YvaO5pzW_U3mlAtPYQCXk6IHE2eSiUNwE-blFw_MJmENyXztWHseWTGbbDLbchU/s1600/DSC01207.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnsp63OYTTKiBE73MTQMaauEOYW17ZPCt85GODrcEQh3HHdAYzWhEZhvG_QrK9Fiu8uqfJ_Kp-vgu2YvaO5pzW_U3mlAtPYQCXk6IHE2eSiUNwE-blFw_MJmENyXztWHseWTGbbDLbchU/s400/DSC01207.JPG" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>K.M.Musthaf ,Beautifying public places</b>.<b><i>Photography:Mins</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<b><span style="font-size: large;">Be a traveller</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">Beyond birth</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">Beyond death and</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">Beyond lives</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">Open blossom </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">Of flowers and smiles</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> On each path</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">One pass by.</span></b><br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Life repeats... </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> </span></b><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghXLghPKj_DCmjHvfyAh6AV7dmnI-gXONYbCiyg0nEL3PSeqnAyV0EMctyJySw42HIW4emQWJUyMLavB6NahIKaWFFQhZyaxfy1v4yFSDXCHhPZzvyBNg7Wi4NYR0Iavhpcio4rXdCKvE/s320/DSC01262.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>K.M.Musthaf,Awaiting for a blossom.<i>Photo:K.V.Raseena</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghXLghPKj_DCmjHvfyAh6AV7dmnI-gXONYbCiyg0nEL3PSeqnAyV0EMctyJySw42HIW4emQWJUyMLavB6NahIKaWFFQhZyaxfy1v4yFSDXCHhPZzvyBNg7Wi4NYR0Iavhpcio4rXdCKvE/s1600/DSC01262.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div>
<b><span style="font-size: large;"> ഒരു യാത്രികനാകുക </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ജനനത്ത്തിനപ്പുറം</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">മരണത്തിനപ്പുറം </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ജന്മങ്ങള്ക്ക</span></b><b><span style="font-size: large;">പ്പുറം </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">കടന്നു പോകുന്ന </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഓരോ വഴിയിലും </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">പൂക്കളും പുഞ്ചിരിയും </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">വിരിയുക്കുക .</span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b><span style="font-size: large;">ജീവിതം ആവര്ത്തിക്കുന്നു ...</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2yIMMC3Eo_noTIzYEhRw2kAn0fgelitvUyom0zcDcDhG9URdae4SjmA8xYnyV0pPf1HfwaUcDY0_ik4V0BPFI2Jidcf_3J6ZYkNveIT6CQ56FStQvMj5YXFTXyLewJf11Qtn5ZUcTSOw/s320/DSC01245.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>K.M.Musthaf,Beautifying government office</b>.<b><i>Photos:Paul.L</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2yIMMC3Eo_noTIzYEhRw2kAn0fgelitvUyom0zcDcDhG9URdae4SjmA8xYnyV0pPf1HfwaUcDY0_ik4V0BPFI2Jidcf_3J6ZYkNveIT6CQ56FStQvMj5YXFTXyLewJf11Qtn5ZUcTSOw/s1600/DSC01245.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitZPW5arZ9-hE3OHa1O5eAnmfO0E5TOaor7yh5nvwzPkKtGKfVIRuXeqj2dROmFJ9KXoRIC2tBY3eAYwhJ1UOlbqnlLZa8Dwvz3B4SQn14eDxvy97mbKUhu8egqNzfQ-RiJc2fVr5fPPo/s400/DSC01258.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>K.M.Musthaf,Against pollution of vision in footpaths(Kerala).<i>Photo:K.V.Raseena</i></b></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitZPW5arZ9-hE3OHa1O5eAnmfO0E5TOaor7yh5nvwzPkKtGKfVIRuXeqj2dROmFJ9KXoRIC2tBY3eAYwhJ1UOlbqnlLZa8Dwvz3B4SQn14eDxvy97mbKUhu8egqNzfQ-RiJc2fVr5fPPo/s1600/DSC01258.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGRQ0HPgfL65RLnvmq8CeKdTVvW0c1cSotjS6hZBR-trgdH5nisqVRro0GRGl3ro1dIXc80VtZanyn1i5sIbAGOvZL7caVTHSdnMF9JB2Q_v8oy8ZHqrq30AREBGvKDWkt3V80cjMFFnI/s1600/DSC01169.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGRQ0HPgfL65RLnvmq8CeKdTVvW0c1cSotjS6hZBR-trgdH5nisqVRro0GRGl3ro1dIXc80VtZanyn1i5sIbAGOvZL7caVTHSdnMF9JB2Q_v8oy8ZHqrq30AREBGvKDWkt3V80cjMFFnI/s320/DSC01169.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>K.M.Musthaf,The smile of satisfaction.<i>Photo:Mins</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-40740124599759578482010-10-03T12:55:00.006+05:302010-10-07T18:29:14.102+05:30THE SOCIALIST<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb4zytq9Ut0OJW72HZZG-vrppLFGNKovrjuPByMZSB1DLPqQwJ7fMuPkpLoWv0kl4MfUYHyuQcnbu3n8j_LmaqRJBYRkSu6GvzMeD83jHiiAk8u5RhayxM2niAvEM4QB569HyfTOrZjtQ/s320/DSC01256.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="240" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Instinctual Equality.<i>Photography:K.V.Raseena</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: left;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="background-color: #999999; clear: both; text-align: center;">
<b><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb4zytq9Ut0OJW72HZZG-vrppLFGNKovrjuPByMZSB1DLPqQwJ7fMuPkpLoWv0kl4MfUYHyuQcnbu3n8j_LmaqRJBYRkSu6GvzMeD83jHiiAk8u5RhayxM2niAvEM4QB569HyfTOrZjtQ/s1600/DSC01256.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></i></b></div>
<div style="background-color: #999999;">
<b><i><span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;"> </span></i></b></div>
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Not in the bread,</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">But in the time and space between</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Anus and closet</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Not in the label,</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">But in the time and space between</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Lips and liquer</span><br />
<span style="background-color: #999999;"><br /></span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Not in the breast,</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">But in the time and space between</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Cock and cunth</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Not in the dreams,</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">But in the time and space between</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Sleep and awake</span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfa4mXhRLgc1GK0yjdDCDxc5Q8HbUwJb9fiLyjFDX-VkdpOS05Gvkn9L3nwTDseH9MXeQgD0zA0rqd2uVv1_7rX55Or2_T1ru5H-SHvhgNGge3rr8pryf5iYdhDNbVtuKYAoFwAMigYh8/s320/DSC01241.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Instinctual Liberty.<i>Photography;K.M.Musthaf</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfa4mXhRLgc1GK0yjdDCDxc5Q8HbUwJb9fiLyjFDX-VkdpOS05Gvkn9L3nwTDseH9MXeQgD0zA0rqd2uVv1_7rX55Or2_T1ru5H-SHvhgNGge3rr8pryf5iYdhDNbVtuKYAoFwAMigYh8/s1600/DSC01241.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></b></div>
<span style="background-color: white;"><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Not in the bed,</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">But in the time and space between</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Desease and death</span><br />
<br />
<div style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Not in the grave,</span></div>
<div style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">But in the time and space between</span></div>
<div style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">body and mud</span></div>
<br />
<div style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="background-color: white; font-size: large;"><span style="background-color: white;"><span style="background-color: white;"></span></span><span style="background-color: #cccccc;"></span></span></div>
<span style="background-color: white;"><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span></span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Equality ever exists</span><br />
<span style="background-color: #999999; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Thats why I still </span><br />
<span style="background-color: white; color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;"><span style="background-color: #999999;">Believe in socialism</span><span style="background-color: #999999;">.</span></span>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-52243551169513279922010-09-25T17:14:00.000+05:302010-09-25T20:01:44.870+05:30COLOUR OF CHILDHOOD<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm7mf_IOHtkWIVjlwb2ZlVOntw55D7pOWcjiZRTyXI5LU1VkiIQF17FJyfGkXnZkCftFehLTTfzC_l8Kx76l-zFptffA6VHY1fB1_b9EWvucKDlDsllSuzp-XRuxtkiDA52sIvzs7UFjY/s1600/DSC00645.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm7mf_IOHtkWIVjlwb2ZlVOntw55D7pOWcjiZRTyXI5LU1VkiIQF17FJyfGkXnZkCftFehLTTfzC_l8Kx76l-zFptffA6VHY1fB1_b9EWvucKDlDsllSuzp-XRuxtkiDA52sIvzs7UFjY/s400/DSC00645.JPG" width="400" /></a><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwLlh7lXmYLg21bh5DY4jLv77LPzaokx5duoonfAIkFNXkOujt2qqsM55bqEMkd3bRFbpdE8PGfLMzW14V38l_75gsY_WwhJU0B5RVibpSzAn47UqwpKahgESmKeRwK3i9LDpmp54cuv4/s400/DSC00660.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><i>Rumi-Let me taste the world</i></b></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwLlh7lXmYLg21bh5DY4jLv77LPzaokx5duoonfAIkFNXkOujt2qqsM55bqEMkd3bRFbpdE8PGfLMzW14V38l_75gsY_WwhJU0B5RVibpSzAn47UqwpKahgESmKeRwK3i9LDpmp54cuv4/s1600/DSC00660.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwLlh7lXmYLg21bh5DY4jLv77LPzaokx5duoonfAIkFNXkOujt2qqsM55bqEMkd3bRFbpdE8PGfLMzW14V38l_75gsY_WwhJU0B5RVibpSzAn47UqwpKahgESmKeRwK3i9LDpmp54cuv4/s1600/DSC00660.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYjvKZ6qFQFNLIxJDC7ngnemxSVqzj2ch5w6nDUhtdiZu8e1OhKwT7RkYBqibIcQ9n5YbAUteLXm0VR5p6QKTwBuTrHE_aM_E2AU4gGSq_6lcCGtObd-Ugl6cDApt-zm2H2hqC6hIS8KI/s400/RUMI.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="266" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><i>Rumi-The first struggle to face the world</i></b></span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidLqb7E_l9TQL-SUjIoNHJsbPx1cOMR6HhAc5W99HJ-7J4TbUeaDw5jO6AsbQj_5FDHmAAhlmr4_x2nP2efqxP5ECI9FRFFwFIrATY4ddklgyjPVnuikRk2Jy-BQZLi7hXravh0FlH2Zk/s400/DSC00558.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><i>Rumi-What a world this!</i></b></span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container"><tbody>
<tr></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2haLbPlO4IQkh1H5LpjA1py5pqjvSM55DE4JOKugaMPkYVlVf9S7V7pVs5FXDVSVeSH-D3Oq8dUrSbtctZQkdkIBuVxagT7ZKbeaJq5UN_M6QavCQR6TeRbo1efjVpPFUqJ3_PHNR1Dk/s1600/R.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2haLbPlO4IQkh1H5LpjA1py5pqjvSM55DE4JOKugaMPkYVlVf9S7V7pVs5FXDVSVeSH-D3Oq8dUrSbtctZQkdkIBuVxagT7ZKbeaJq5UN_M6QavCQR6TeRbo1efjVpPFUqJ3_PHNR1Dk/s400/R.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="266" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>Ridha-Testing the world</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ1m1vb2p9UhqefxwrSYc-QzmTCGNl8f9md8mjiyVH_M0KFfQS7RLt2fczc5uaYoSz0wD9rxPbS32PsU7E8a9MlvYjC3on5nG2sUN7WRSaTUPoLkoUOba94y6PPnBIN2VVltnf3vnWJBo/s1600/DSC00503.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ1m1vb2p9UhqefxwrSYc-QzmTCGNl8f9md8mjiyVH_M0KFfQS7RLt2fczc5uaYoSz0wD9rxPbS32PsU7E8a9MlvYjC3on5nG2sUN7WRSaTUPoLkoUOba94y6PPnBIN2VVltnf3vnWJBo/s400/DSC00503.JPG" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><i>Ridha-A</i></b><b><i>fter her experience</i></b></span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;">
<tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2haLbPlO4IQkh1H5LpjA1py5pqjvSM55DE4JOKugaMPkYVlVf9S7V7pVs5FXDVSVeSH-D3Oq8dUrSbtctZQkdkIBuVxagT7ZKbeaJq5UN_M6QavCQR6TeRbo1efjVpPFUqJ3_PHNR1Dk/s1600/R.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><br />
</a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody>
</table>
</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTZlJv8jsPcnGVLPY6DLNSrmS2dOEJcb1vuzz0YhKFeh6hKbDSwQJ0PXlValKw3r_n22lodXIVbxoZ6jM_atORXsVwWOe9BfJ2_-Ttw6HEp6Kb6k73vLXZcsHPaBtyUqKe2IBoCrIfmwM/s400/b.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="266" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>The Celebration...</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTZlJv8jsPcnGVLPY6DLNSrmS2dOEJcb1vuzz0YhKFeh6hKbDSwQJ0PXlValKw3r_n22lodXIVbxoZ6jM_atORXsVwWOe9BfJ2_-Ttw6HEp6Kb6k73vLXZcsHPaBtyUqKe2IBoCrIfmwM/s1600/b.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZI-cTBuxdjBO5kD14ecRpqPSHsIP64GAJ-9Yx3aZy1CGcD8qkFCRzGDZU1rfAejeDmeKZwdnpPWrPNqSJdr3o1NVdKlPVrqJnGhyF3rqdXUDtgTLtzgCj8dQrHbQfvxaAG4-6r4UjMPc/s400/DSC00408.bmp" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="266" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>As innocence as rain drops</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZI-cTBuxdjBO5kD14ecRpqPSHsIP64GAJ-9Yx3aZy1CGcD8qkFCRzGDZU1rfAejeDmeKZwdnpPWrPNqSJdr3o1NVdKlPVrqJnGhyF3rqdXUDtgTLtzgCj8dQrHbQfvxaAG4-6r4UjMPc/s1600/DSC00408.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSB7ohJzgGcRwG58HFT6jFmMbPwnd88LnMuPpSdXx3EW8ev1vPWnYRIhsFw4RQ_B0flIpjBrAD_NFrrCZkUiG35ce2R4aHGbojtkgKkYNdD0Q9Bm8XG19tClxBO52mcVmhQWvPlOe8fPA/s400/DSC00642.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i><b><span style="font-size: large;">Rumi-Who are you?</span></b></i></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSB7ohJzgGcRwG58HFT6jFmMbPwnd88LnMuPpSdXx3EW8ev1vPWnYRIhsFw4RQ_B0flIpjBrAD_NFrrCZkUiG35ce2R4aHGbojtkgKkYNdD0Q9Bm8XG19tClxBO52mcVmhQWvPlOe8fPA/s1600/DSC00642.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></span></b></i></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQetqEXtlmM9G8q50VHzvc3scXhzW2Zop7sXPqLzlDIfwONt3b2xb_XE8Ipw-96e_FJpFo9EPORCbQr4yoJyn4y0FRzfuWnwhskrtHzwFV7twsIyQlMcHGGm9S4OA0X9xoJnau-E4Q46A/s400/DSC00655.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>Rumi-Oh God!</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5jYDBYhmcIo49luEXmQeLHHOIsLO3gINKh00XYyCpXM7U6T6-fq1tKBoz-qvdQaQV-jqoyLHRvWN3Ja1iIa4DP9zBBRVWauGoon1U4Sowbfz5jgjgay4NVVPyB7gZ2zDp7Hppo2ng9tY/s400/DSC00403.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><i>Learning of Roles</i></b></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQetqEXtlmM9G8q50VHzvc3scXhzW2Zop7sXPqLzlDIfwONt3b2xb_XE8Ipw-96e_FJpFo9EPORCbQr4yoJyn4y0FRzfuWnwhskrtHzwFV7twsIyQlMcHGGm9S4OA0X9xoJnau-E4Q46A/s1600/DSC00655.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJf5gscIZIfBKt1xbcmarSf1jX673oetBs87x_DQNKjcDMNWOvavmqkn4TPzRgmA3KDJzNwZa0PF-wcMyMim2L5j2c3jpXNRoqEO2_L-5dfO-tQ8P4QUNYDy6XeL45J5br87F6yPV6n_c/s400/DSC00664.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><i><span style="font-size: large;">Rumi-Can I fly?</span></i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJf5gscIZIfBKt1xbcmarSf1jX673oetBs87x_DQNKjcDMNWOvavmqkn4TPzRgmA3KDJzNwZa0PF-wcMyMim2L5j2c3jpXNRoqEO2_L-5dfO-tQ8P4QUNYDy6XeL45J5br87F6yPV6n_c/s1600/DSC00664.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-83522459599664943462010-09-24T20:42:00.000+05:302013-01-31T09:23:35.926+05:30PULSES OF MY VILLAGE<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: right;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: left;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: x-large;"><b>KADALUNDI SHORE</b></span><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">-The Daughter of Arabian</span></b><b style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Sea</b><i style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>,</b><b> </b></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><i><b>Malappuram,Kerala,India.</b></i></span> </div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4aRKSNH9ndKumeQvTcpv5GUjZLTuofrVHbasXcTNNYmFQ_1vqzHlU8zVI7gMDSYUiNi7dojHkrS1TVHh7zNB4VzyPsJ4gEpGyvcENcA7ZiUwtu55Ec6GjfVqFwup7M8rKn4bUAkKGV9E/s1600/DSC00396.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjuXWsLAha8n-8P2X4NIWqgg7LTVm7wSphrQvMCGgwHavt4tzHi6CPtI8p3kjd5KVNbXqiErfJGvY-M5k6bafu5lddmPUWNyx0Lww5UHcY-5240_vFHY30TMn9cIUO_yhbGm4xKjMG0gU/s400/DSC00397.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><i>A Door to the World of Waves</i></b></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjuXWsLAha8n-8P2X4NIWqgg7LTVm7wSphrQvMCGgwHavt4tzHi6CPtI8p3kjd5KVNbXqiErfJGvY-M5k6bafu5lddmPUWNyx0Lww5UHcY-5240_vFHY30TMn9cIUO_yhbGm4xKjMG0gU/s1600/DSC00397.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4aRKSNH9ndKumeQvTcpv5GUjZLTuofrVHbasXcTNNYmFQ_1vqzHlU8zVI7gMDSYUiNi7dojHkrS1TVHh7zNB4VzyPsJ4gEpGyvcENcA7ZiUwtu55Ec6GjfVqFwup7M8rKn4bUAkKGV9E/s400/DSC00396.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>I am always after you!</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><i><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4aRKSNH9ndKumeQvTcpv5GUjZLTuofrVHbasXcTNNYmFQ_1vqzHlU8zVI7gMDSYUiNi7dojHkrS1TVHh7zNB4VzyPsJ4gEpGyvcENcA7ZiUwtu55Ec6GjfVqFwup7M8rKn4bUAkKGV9E/s1600/DSC00396.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></b></i></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBGEz_dLxxegY6jzT8NAZ1HmJZL06OclUYW14PSC69g4lI0Nd00w9zJvYqj-llULNRYU2F7kIVgt3uZHl9-sda-LnjOh6JEQVeJ6EBNHEdBY20mWqwrNkXCd3BhHBkWvJTiJrEy465-lg/s400/DSC00399.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>Stable in the midst of provokes!</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><i><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBGEz_dLxxegY6jzT8NAZ1HmJZL06OclUYW14PSC69g4lI0Nd00w9zJvYqj-llULNRYU2F7kIVgt3uZHl9-sda-LnjOh6JEQVeJ6EBNHEdBY20mWqwrNkXCd3BhHBkWvJTiJrEy465-lg/s1600/DSC00399.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></b></i></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRJcn6EljkguVVin6kLG3laQHaAK1ja1M_rijcGHtLhUnHxPJMTcN-so049DR8VxdG8DN7l47L87FTtjj7LYcVDC8RwZmumVpEasHqjnT4LzyPHX4rdPZjeHY_auYbu4e22pnohGF70Aw/s400/DSC00398.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>Here Life is Small and Beautiful</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRJcn6EljkguVVin6kLG3laQHaAK1ja1M_rijcGHtLhUnHxPJMTcN-so049DR8VxdG8DN7l47L87FTtjj7LYcVDC8RwZmumVpEasHqjnT4LzyPHX4rdPZjeHY_auYbu4e22pnohGF70Aw/s1600/DSC00398.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2AZTr0eCTOG8yJEY7Xv-NYXS2enrIkRNKjRkU4kYv6fd0_cotUPq3KUl4F6HHD7MCK1Koq4-JPF5ZZiHcuy-6_L63oOdoekXu2s13pbpOy2xv7-lkIteU9Vx0a8r-VsK-Re1TFmNQjlI/s1600/DSC00401.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2AZTr0eCTOG8yJEY7Xv-NYXS2enrIkRNKjRkU4kYv6fd0_cotUPq3KUl4F6HHD7MCK1Koq4-JPF5ZZiHcuy-6_L63oOdoekXu2s13pbpOy2xv7-lkIteU9Vx0a8r-VsK-Re1TFmNQjlI/s400/DSC00401.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><i>I prefer shore to desert</i></b></span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBO9l0W4err0JQx_kKdEiaQBXljBj5Q52nxOY2TNA221LILsSgrrdsAIYx9OoS5wtEvfNMga-yOHSkmASzD26EuGrWhHo5LaLxop7vOwgvWXwRGcZ3S55uRQaZJNi88CHHcJG-0BEU5sA/s400/DSC00413.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>A boat has to anchor</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBO9l0W4err0JQx_kKdEiaQBXljBj5Q52nxOY2TNA221LILsSgrrdsAIYx9OoS5wtEvfNMga-yOHSkmASzD26EuGrWhHo5LaLxop7vOwgvWXwRGcZ3S55uRQaZJNi88CHHcJG-0BEU5sA/s1600/DSC00413.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSEtUwCExTkcVz89Da5LGeLJ4Rzpqsc99o4-BVVIW5PJJc13yuW06IJTQMgHfg46zgPAw0fZJJFabX-pFnIYxWwMYQkQyW_nHg_31qAfiGmtot7SbbpgM4G0zXg25EcwrFBcqQG024lVc/s400/DSC00420.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><i>The whispers...</i></b></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSEtUwCExTkcVz89Da5LGeLJ4Rzpqsc99o4-BVVIW5PJJc13yuW06IJTQMgHfg46zgPAw0fZJJFabX-pFnIYxWwMYQkQyW_nHg_31qAfiGmtot7SbbpgM4G0zXg25EcwrFBcqQG024lVc/s1600/DSC00420.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8LhZt3Ed-UOB1-aKNHFlFg0X89WU7mJqMb45PhV0FhlhxAbr9qEVVIr65Icbkj6Ui9Qkl93JgFDEJfCoXD6HWj5SC1UjBGMjcRv_WOl0OOdItJpN4BFwtwbFCC9Avh5JGwG83X5glD9k/s400/DSC00421.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>The pulses...</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8Z9s2iiW1_Jcnq3pp4zuqhuV8POJrFDWpdd_InUcS8_ZbOkFhlBsHOjDPRXPH7fBz5NNWa5Q6LkXq6IEKlPWbYVJDrNJ4JC3L5B0A5-TH0DhGqJ0V8JtGLWgPfqOl318jNAfKnbe7pMQ/s400/DSC00514.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>The sparks ...The bodha... </b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><i><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8LhZt3Ed-UOB1-aKNHFlFg0X89WU7mJqMb45PhV0FhlhxAbr9qEVVIr65Icbkj6Ui9Qkl93JgFDEJfCoXD6HWj5SC1UjBGMjcRv_WOl0OOdItJpN4BFwtwbFCC9Avh5JGwG83X5glD9k/s1600/DSC00421.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></b></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><i><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFYHCQSZM3Uxq2HJedxKGaBapNBOJB3S0z5js9XVTvaEqdz5XS-WSgcYWaGCoSe9HIFvPedsXMm8sgsP8OgDRN5tZFI1c5cqdVKAfWxOZcV6ktsV1_5qXSm44iry3tWxb7cuUtIA1PEcg/s1600/DSC00426.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></b></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU_8sUEAC9W5bDMQZpLwRKeoZ0qr8xkazgIbxF-9ExLIRkteLSaaqvrAWzAXlMabGTLB_2sY7cC-ncPuK7Udty2h023nXFqpT5ITBEz2sRXImkx2Bq-dJMIDTEFL6XKInxcH1jQK7KkJg/s400/DSC00507.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>Each drop has a story!</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU_8sUEAC9W5bDMQZpLwRKeoZ0qr8xkazgIbxF-9ExLIRkteLSaaqvrAWzAXlMabGTLB_2sY7cC-ncPuK7Udty2h023nXFqpT5ITBEz2sRXImkx2Bq-dJMIDTEFL6XKInxcH1jQK7KkJg/s1600/DSC00507.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="font-size: large;"><i><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjh3KqcMPrdgoV-a2AyMzJ4ChyphenhyphenVNNz8cr_qKK7Ev4fG_3l-bf0jQYT_PDNrqmU-9nlBKJHpE1OjX3ofGFUDMxKUn3iE0BLA5iNHNF4G6_hF5xgSena5bCtBunwLe7i130dwREpmC-lERSk/s1600/DSC00437.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></b></i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><i><b></b></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8Z9s2iiW1_Jcnq3pp4zuqhuV8POJrFDWpdd_InUcS8_ZbOkFhlBsHOjDPRXPH7fBz5NNWa5Q6LkXq6IEKlPWbYVJDrNJ4JC3L5B0A5-TH0DhGqJ0V8JtGLWgPfqOl318jNAfKnbe7pMQ/s1600/DSC00514.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI6ptwpLNihLt5QmmYP8OMRj5HMhct4AGt24wQ6xJCD8LL-7p6tw_xXXPJTd408FEwP6xgM2FmGFJVI7k9WqFKrE0ngwb86H_LAUprcnW06jec28dz9dHyPkcTG2F3kNd8eI7q4Rf02X4/s400/DSC00510.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>The climax</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI6ptwpLNihLt5QmmYP8OMRj5HMhct4AGt24wQ6xJCD8LL-7p6tw_xXXPJTd408FEwP6xgM2FmGFJVI7k9WqFKrE0ngwb86H_LAUprcnW06jec28dz9dHyPkcTG2F3kNd8eI7q4Rf02X4/s1600/DSC00510.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2m4b9OUniSVKPeNAx_bcj1d-Pz3Td5BiOwomAQgxrpTKJxPJXwRuj3JKYP3XllUndifzmKE5REWqyVD8fucAp6xS2JBbgv9rqnIs3zCtHt3u9cJ5QXMH9fHYr8HqEzCwcwW7jVTzYuMM/s400/DSC00492.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="266" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>My guest in the rain</b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjh3KqcMPrdgoV-a2AyMzJ4ChyphenhyphenVNNz8cr_qKK7Ev4fG_3l-bf0jQYT_PDNrqmU-9nlBKJHpE1OjX3ofGFUDMxKUn3iE0BLA5iNHNF4G6_hF5xgSena5bCtBunwLe7i130dwREpmC-lERSk/s400/DSC00437.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>Longing to reach you... </b></i></span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2m4b9OUniSVKPeNAx_bcj1d-Pz3Td5BiOwomAQgxrpTKJxPJXwRuj3JKYP3XllUndifzmKE5REWqyVD8fucAp6xS2JBbgv9rqnIs3zCtHt3u9cJ5QXMH9fHYr8HqEzCwcwW7jVTzYuMM/s1600/DSC00492.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUmgwV8RwvQjKTHC9goQtC_qCIG4UVSqlw1HEl5jONuCd_090P75OqQiKbcKM_x5VPNPjJV92l7gHzL9UBjczW5_1USZOztUPJX5MEZ1zzjoLJwb0iVcPx4A_ozqlPV0VAOM9bsF-7N8w/s400/DSC00441.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="265" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-family: Times,"Times New Roman",serif; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b>Miles to go before I sleep and miles to go before I sleep... </b></i></span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b><br /></b></i></span>
</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b><br /></b></i></span>
</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b><br /></b></i></span>
</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><i><b><br /></b></i></span>
</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-size: large;"><i><b> </b></i></span></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
</div>
K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-5902060955826038322010-08-20T12:53:00.001+05:302011-03-30T19:39:32.540+05:30ALIENATED FROM HOME<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-size: large;">പേരു വെട്ടിമാറ്റപ്പെട്ടവര്</span></b></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi40fPkBTCTD3bMrdAKzI3CKA2yL6UQO8cRfw8PXYIiURywriB8vUCJu_MVwRccPZjv1q4U_wEtkMa5tJv2ItD32bqs3-GoGjddcbXsQ4iJ5Ffaxk9_MF9saekZ4cqR71tsry5GAbaN2fY/s1600/CA6FCPAV.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ox="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi40fPkBTCTD3bMrdAKzI3CKA2yL6UQO8cRfw8PXYIiURywriB8vUCJu_MVwRccPZjv1q4U_wEtkMa5tJv2ItD32bqs3-GoGjddcbXsQ4iJ5Ffaxk9_MF9saekZ4cqR71tsry5GAbaN2fY/s320/CA6FCPAV.jpg" /></a></div>
<b><span style="font-size: large;">FACE TO FACE:P.T.Kunhu Muhammed and K.M.Musthaf</span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">പ്രവാസത്തിന്റെ വേവും നോവുമാണ് താങ്കള് പലപ്പോഴും സര്ഗ്ഗാത്മക പ്രവര്ത്തനങ്ങളുടെ മുഖ്യ വിഷയമായി തെരഞ്ഞെടുത്തിട്ടുള്ളത്. പ്രവാസം ഒരു സര്ഗ്ഗാത്മക അനുഭവമായി മാറിയതെങ്ങനെയാണ് ?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഞാന് ഒരു പ്രവാസിയായിരുന്നു. പ്രവാസജീവിതമാണ് എന്നെ മാറ്റിമറിച്ചത്. ഞാന് ഒരു കളിമണ്ണാണെങ്കില് എന്നെ മൌള്ഡ് ചെയ്ത അച്ചാണ് പ്രവാസം. പ്രവാസത്തിന്റെ പരുപരുത്ത പാതകള്, അതിന്റെ ഭയവിഹ്വലതകള്, ഉത്കണ്ഠകള്, ഭീകരമായ യാഥാര്ത്ഥ്യങ്ങള് ഇവയെല്ലാം ഒരു സംഭരണിയിലെന്നപോലെ എന്നില് നിറഞ്ഞു നില്ക്കുകയാണ്. ഇതാണ് പിന്നീട് സിനിമാസംവിധായകനായപ്പോഴും രാഷ്ട്രീയക്കാരനായപ്പോഴും മീഡിയാ പ്രവര്ത്തകനായപ്പോഴുമെല്ലാം പുറത്തേക്ക് വന്നത്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">എത്രകാലം താങ്കള് പ്രവാസിയായിരുന്നിട്ടുണ്ട്?</span></i></b><br />
<b><i><br /></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">പത്തുപന്ത്രണ്ട് വര്ഷക്കാലം. എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വിലപ്പെട്ട കുറേ വര്ഷങ്ങള്. വിദ്യാഭ്യാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള് എനിക്ക് ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ ആസൂത്രണങ്ങളൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. ഇപ്പോഴും ഞാന് ആസൂത്രണങ്ങളില് വിശ്വസിക്കാത്ത ഒരാളാണ്. തൊഴില് കണ്ടെത്തി ഒരു ജീവിതമാരംഭിക്കുക എന്ന സ്വപ്നത്തോടെയാണ് ഞാന് അബുദാബിയിലെത്തുന്നത്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">ഏതുതരം ജോലിയാണ് താങ്കള്ക്കവിടെ ലഭിച്ചത് ?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">എല്ലാതരം ജോലികളും ഞാന് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഹോട്ടലിലെ റിസപ്ഷനിസ്റ്റായും കമ്പനിയില് ക്ളാര്ക്കായും ട്രാന്സ്പോര്ട്ട് കമ്പനിയില് ജീവനക്കാരനായും ഫ്രഞ്ച് കമ്പനിയിലുമൊക്കെ ഞാന് ജോലിനോക്കിയിട്ടുണ്ട്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">എന്താണ് പ്രവാസം താങ്കളിലുണ്ടാക്കിയ മാറ്റം?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">എല്ലാതരം ആളുകളുമായി സഹവസിക്കാന് പ്രവാസം എനിക്ക് അവസരം നല്കി. വ്യത്യസ്ത പശ്ചാത്തലങ്ങളില് നിന്നും ദേശങ്ങളില്നിന്നും വരുന്ന മനുഷ്യരാണെങ്കിലും എല്ലാപ്രവാസികള്ക്കും ഒരേ മുഖച്ഛായയാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഒടുവില് അവരില് ഓരോരുത്തരും ഞാന് തന്നെയാണെന്ന ഒരു താദാത്മ്യബോധത്തിലേക്ക് ഞാനെത്തിച്ചേര്ന്നു. അതോടെ മനുഷ്യര് തമ്മില് യാതൊരു വിഭജനവുമില്ലെന്ന ഒരുള്ക്കാഴ്ച എനിക്കുണ്ടായി. തട്ടുകടയും ഫൈവ്സ്റ്റാര് ഹോട്ടലും തമ്മില് ഒരു വ്യത്യാസവും കാണാത്ത ഒരാളാണ് ഞാനിന്ന്. എവിടെ കയറാനും മടിയില്ലാത്ത ഒരാള്. ഇത് പ്രവാസമുണ്ടാക്കിയ മാറ്റമാണ്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">പിന്നീട് ഗള്ഫ് ഉപേക്ഷിക്കുകയായിരുന്നോ?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">അതെ, അന്യനാട്ടില് ഒരു സ്വാസ്ഥ്യവും കണ്ടെത്താന് എനിക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. എനിക്ക് അവരുടെ ഭാഷയുമായോ സംസ്ക്കാരവുമായോ ഒരു തരത്തിലും അലിഞ്ഞുചേരാന് സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല. ഈ മണ്ണും മരങ്ങളും കാറ്റും വെളിച്ചവുമായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സുനിറയെ.</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEit2a0OYcJssIan_44o5SWlbuzg0100elu-2TcIR83baxS1mXLTnZ5ksseATewjHDo3z_2w_H6ieuayg2PZ_QYLzQcC5sHz2H-vFOJChUFPZpWQyADeJctyrMcNex54HbVTwjWrY0BXJO8/s1600/index.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEit2a0OYcJssIan_44o5SWlbuzg0100elu-2TcIR83baxS1mXLTnZ5ksseATewjHDo3z_2w_H6ieuayg2PZ_QYLzQcC5sHz2H-vFOJChUFPZpWQyADeJctyrMcNex54HbVTwjWrY0BXJO8/s200/index.jpg" width="200" /></a></b></div>
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">എന്തൊക്കെയാണ് ഗള്ഫ് നാടുകളില് മലയാളി അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന പ്രശ്നങ്ങള്?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഇന്ത്യക്കാര്ക്ക് ലഭിക്കുന്ന വിദ്യാഭ്യാസത്തില് തന്നെ അടിസ്ഥാനപരമായി ചില പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടെന്ന് നിരീക്ഷിക്കുന്ന ഒരാളാണ് ഞാന്. നമുക്ക് ലഭിക്കുന്ന വിദ്യാഭ്യാസം നമ്മെ ഒരു തരം അടിമത്തത്തിലേക്കാണ് നയിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ മണ്ണും സംസ്ക്കാരവും ഭാഷയുമെല്ലാം മൂന്നാംകിടയാണെന്നാണ് നാം പഠിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്. ലോകത്തുണ്ടായ ശാസ്ത്രീയ ചിന്തകളും കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളും പടിഞ്ഞാറിന്റെ സംഭാവനയാണെന്നാണ് പഠിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. ലോകസാഹിത്യം വിദേശിയുടേതാണെന്നാണ് വിശ്വസിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇങ്ങനെയൊക്കെ പഠിച്ചും വിശ്വസിച്ചും വരുന്ന ഒരാള് താന് മോശക്കാരനാണെന്ന ഒരു തരം കോംപ്ലൿസുമായിട്ടാണ് വിദേശത്ത് തൊഴില് തേടിയെത്തുന്നത്. അവന് സിനിമാക്കാരനോ രാഷ്ട്രീയക്കാരനോ പണ്ഡിതനോ ആവട്ടെ അവനില് ഒരു അടിമ ഒളിഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ട്. ഈ അടിമയാണ് നമ്മുടെ പൌരന്. പ്രവാസം യാതൊരു വിലപേശലുമില്ലാത്ത ജീവിതമാണ്. വിലപേശാത്ത അടിമയെ ഇറുക്കുമതി ചെയ്യുകയാണ് വിദേശികള്. നാം മുമ്പ് ഇവിടെ തമിഴ്നാട്ടുകാരെ പണിക്ക് കൊണ്ടുവന്നതുപോലെ.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">അടിമത്തം രക്തത്തില് അലിഞ്ഞുചേര്ന്നവര്, അല്ലേ...</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">അതെ, വിദേശത്ത് ജോലി ചെയ്യുമ്പോള് അവന്റയീ അടിമത്തബോധം കൂടുകയേയുള്ളൂ. എല്ലാതരത്തിലും ആത്മവിശ്വാസം നഷ്ടപ്പെട്ടവനായിരിക്കും അവന്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">വിരഹം പ്രവാസിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം എത്രത്തോളം തീക്ഷ്ണമാണ് ?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">പ്രവാസി ഒരു യന്ത്രമാണ്. ഓരോ ദിവസവും മുമ്പത്തെ ദിവസത്തിന്റെ ആവര്ത്തനം മാത്രം. ഒരു യന്ത്രത്തിന് എങ്ങനെ വിരഹത്തെ അനുഭവിക്കാനാവും? ഒന്നിനും ഒരു ഉറപ്പുമില്ലാത്തവനാണ് പ്രവാസി. ആവശ്യത്തില് കൂടുതല് ഭക്ഷണം കിട്ടുന്നു എന്നതു മാത്രമാണ് അവനുള്ള ഏക ഉറപ്പ്. ആവശ്യത്തില് കൂടുതല് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നിടത്ത് യാതൊരു ചിന്തയുമുണ്ടാവില്ലെന്നാണ് ചിന്തകര് പറയുന്നത്. ഒരു മുറിയില് ഇരുപതോളം ആളുകള് തിങ്ങിവിങ്ങിത്താമസിക്കുന്നിടത്ത് വിരഹത്തെ തീക്ഷ്ണമായി അറിയാനുള്ള സ്വകാര്യതയെവിടെ?</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">എന്താണ് പ്രവാസത്തിനെത്തുന്ന സ്ത്രീകളുടെ അവസ്ഥ?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">പ്രവാസത്തിന്റെ ദുരന്തം ഏറ്റവും കൂടുതല് അനുഭവിക്കുന്നത് സ്ത്രീകളാണ്. ഒരു സ്ത്രീയെ സ്ത്രീയാക്കുന്ന എല്ലാഘടകങ്ങളും അവള്ക്ക് ബലികഴിക്കേണ്ടിവരുന്നു. ഒരു വയസ്സ് പ്രായമുള്ളപ്പോള് തന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഒറ്റക്കിട്ടുപോന്ന് ഒമ്പത് വര്ഷമായി പ്രവാസം തുടരുന്ന ഒരു സ്ത്രീയെ എനിക്കറിയാം. ഇങ്ങനെ പത്തും പന്ത്രണ്ടും വര്ഷങ്ങളായി നാട്ടില് പോകാന് പോലും കഴിയാത്ത അനേകം സ്ത്രീകളുണ്ട്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">നാട്ടിലായിരിക്കുമ്പോള് ഒരു ജോലിയും ചെയ്യാത്ത മലയാളികള് വിദേശത്തായിരിക്കുമ്പോള് എന്ത് ജോലിയും ചെയ്യാന് മടിയില്ലാത്തവരാണെന്ന് പറയാറുണ്ട്...</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">സ്വദേശത്തും വിദേശത്തും ഒരേ കൂലിയാണെങ്കില് കൂടി വിദേശത്തെ ജോലിക്കായിരിക്കും മലയാളി മുന്ഗണന കൊടുക്കുക. വിദേശജോലിക്കാരന്റെ സാമൂഹിക പദവി സ്വദേശിയേക്കാള് കൂടുതലാണ് എന്നതാണ് ഇതിനു പിന്നിലെ മനശാസ്ത്രം. സ്വദേശത്ത് കൂലിപ്പണി എന്നറിയപ്പെടുന്നതിക്കോള് വിദേശത്ത് തൂപ്പുജോലിയാണെങ്കിലും ഒരു കമ്പനിയുടെ അഡ്രസ്സില് അറിയപ്പെടുന്നത് നാട്ടിലെ വിവാഹക്കമ്പോളത്തിലും മറ്റും ഒരാളുടെ പദവി ഉയര്ത്തുന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>പ്രവാസിയായിരുന്നപ്പോള് ഉണ്ടായിരുന്നതില് നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി എന്താണ് താങ്കള്ക്കിപ്പോള് അനുഭവിക്കാനാവുന്നത്</i>?</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ജീവിതം തന്നെ. ഒന്നും ചെയ്യാതെ ഇവിടെയിങ്ങനെ ഇരിക്കുകയാണെങ്കില് പോലും എവിടെയോ ജീവിതമുണ്ടെന്ന ഒരു തോന്നല്. ആ തോന്നലിലാണ് ജീവിതത്തിന്റെ താളം. ഒരു പ്രവാസിക്ക് കിട്ടാതെ പോകുന്നതും അതുതന്നെയാണ്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">പ്രവാസം എന്നൊരു ‘കണ്ടുപിടുത്തം’ ഇല്ലാതിരുന്നെങ്കില് മലയാളിയുടെ അവസ്ഥ എന്താകുമായിരുന്നു?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">വളരെ പരിതാപകരമാകുമായിരുന്നു. നാം തമിഴരെപ്പോലെയോ ബീഹാറികളെപ്പോലെയോ ആകുമായിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും മുസ്ലിംകളുടെ സാമൂഹികപദവിയില് പ്രവാസം ഒട്ടേറെ മാറ്റമുണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇവിടത്തെ നായര് ക്രൈസ്തവ സമുദായങ്ങളോടൊപ്പം ഓടിയെത്താന് പ്രവാസം മുസ്ലിംങ്ങളെ സഹായിച്ചു. പക്ഷേ ഇതെല്ലാം ജീവിതം ഹോമിച്ചാണെന്ന് മാത്രം.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">നമ്മുടെ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയെ പരിപോഷിപ്പിക്കുന്നതില് മുഖ്യപങ്കുവഹിക്കുന്നവരാണ് പ്രവാസികള്. എന്നിട്ടും റേഷന്കാര്ഡില് നിന്നും വോട്ടേഴ്സ് ലിസ്റ്റില് നിന്നുമൊക്കെ അവരുടെ പേര് വെട്ടിമാറ്റപ്പെടുന്നു. സ്വദേശത്തും വിദേശത്തും വേരുകള് നഷ്ടപ്പെട്ടവരായി ജീവിക്കാനാണോ പ്രവാസികളുടെ വിധി?</span></i></b><br />
<b><i><br /></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">സ്വദേശത്തെ വേരുകള്ക്ക് വെള്ളവും വളവും നല്കാന് വേണ്ടിയാണ് ഒരു പ്രവാസി പരദേശിയായി അലയുന്നത്. എന്നാല് പ്രവാസികളെ രണ്ടാംകിട പൌരന്മാരായി മാത്രമേ നാം പരിഗണിക്കുന്നുള്ളൂ. മറ്റുള്ളവര്ക്ക് വെളിച്ചം നല്കാന് ഉരുകിത്തീരുന്ന മെഴുകുതിരികളാണവര്. യഥാര്ത്ഥത്തില് വോട്ടുചെയ്യാന് ഏറ്റവും അവകാശമുള്ളവര് ഇവരാണ്. അതുകൊണ്ട് നാട്ടിലുള്ള സമയങ്ങളിലെങ്കിലും വോട്ടേഴ്സ് ലിസ്റിലും റേഷന്കാര്ഡിലും പേര് നിലനിര്ത്താന് അവര്ക്ക് സൌകര്യമൊരുക്കേണ്ടതുണ്ട്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">എം.എല്.എ.ആയിരുന്നപ്പോള് പ്രവാസികളുടെ ക്ഷേമത്തിനുവേണ്ടി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാന് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">സിനിമാ സംവിധായകനും എം.എല്.എ.യും ആകും മുമ്പ് ഞാനൊരു പ്രവാസിയായിരുന്നു. പ്രവാസിയുടെ പ്രശ്നങ്ങളും പ്രതിസന്ധികളും ഞാന് നേരിട്ടനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ എം.എല്.എ.എന്നതിനേക്കാള് തുല്യദുഖം അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു വ്യക്തി എന്നനിലയില് പ്രവാസികളുടെ ജീവിതത്തില് ഇടപെടാന് എനിക്കു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എന്നാല് ഇവയൊന്നും തന്നെ ബോധപൂര്വ്വമോ ആസൂത്രിതമോ ആയ പ്രവര്ത്തനങ്ങളായിരുന്നില്ല. മുറിവേറ്റ് ചോര പൊടിയുന്ന ഒരു പ്രവാസമനസ്സ് എനിക്കുണ്ടായിരിക്കണം. മറ്റൊരു പ്രവാസിയുടെ സങ്കടം കേള്ക്കുമ്പോള്, അയാളെ സഹായിക്കുമ്പോള് ഞാന് എന്റെ മുറിവില്തന്നെ മരുന്നുപുരുട്ടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. എന്നില് തന്നെയുള്ള ഒരു പരിഹാരക്രിയ. ഒരു സ്വയം ബോധ്യപ്പെടല്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">എന്തോ, ആളുകള് എന്നെത്തേടി വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഞാന് ചെന്നുപെടുന്നിടത്തെല്ലാം എപ്പോഴും ഒരു പ്രവാസിയെ കണ്ടുമുട്ടാറുണ്ട്. സഹായമിരക്കാനല്ല പലരും എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നത്. സങ്കടങ്ങള് പങ്കുവെക്കാന് മാത്രമായി പലരും എന്റെ വീട്ടില് വരുന്നു. അവര് ഒന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ല. അവരില് ഒരാളെപ്പോലെ അവരെന്നെക്കാണുന്നു. സത്യത്തില് ഒരു ആത്മ സുഹൃത്തിന്റെയോ മനശ്ശാസ്ത്ര കൌണ്സിലറുടെയോ റോളാണ് എനിക്കവര് കല്പിച്ചുതരുന്നത്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ട്രെയിനില് വെച്ചും ഹോട്ടലില് വെച്ചും വഴിയോരത്തുവെച്ചുമെല്ലാം പ്രവാസികളുടെ പ്രശ്നങ്ങള്ക്കു പരിഹാരം തേടാനും എനിക്ക് അവസരമുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ഒരു ട്രെയിന് യാത്രയ്ക്കിടെ കണ്ടുമുട്ടിയ ഒരു അമ്മ, പാസ്പോര്ട്ട് ലഭിക്കാത്തതുമൂലം കുഞ്ഞുമകളെ കൂടെകൊണ്ടുപോകാന് കഴിയാത്തതിന്റെ സങ്കടം പങ്കുവെക്കുകയുണ്ടായി. ഞാനപ്പോള് തന്നെ ചില അധികാരികളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു. ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള് മകള്ക്ക് പാസ്പോര്ട്ട് കിട്ടിയ സന്തോഷത്തില് ആ സ്ത്രീ വിളിച്ചു. ഒന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചല്ല പറഞ്ഞതെന്നും അവിചാരിതമായി കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോള് പറഞ്ഞുപോയതാണെന്നും അവര് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">മറ്റൊരിക്കല് എന്റെ സുഹൃത്തും അഭ്യൂദയകാംക്ഷിയുമായ ഏനിക്കുട്ടിസാഹിബുമൊന്നിച്ച് കോഴിക്കോട്ട് ഒരു പരിപാടിയില് സംബന്ധിച്ച് തിരിച്ചുവരികയായിരുന്നു ഞാന്. കോട്ടക്കല് ചങ്കുവെട്ടിയിലെത്തിയപ്പോള് ഒരു ഹോട്ടലില് ഭക്ഷണം കഴിക്കാന് കയറി. ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനിടയില് എന്നെ കണ്ട് ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന് അടുത്തുവന്നു. മുഖം കണ്ടാലറിയാം അയാള് സങ്കടക്കയത്തിലാണെന്ന്. കാര്യം തിരക്കിയപ്പോള് അയാള് തന്റെ കഥ പറഞ്ഞു. രണ്ടുകൊല്ലത്തെ കോണ്ട്രാക്റ്റില് ഒരാള് അയാളെ മലേഷ്യയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയതാണ്. എന്നാല് ഒരു കൊല്ലമായപ്പോഴേക്കും ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ അവര് അയാളെ പിരിച്ചുവിട്ടു. മാത്രമല്ല ശമ്പളയിനത്തില് നാല്പതിനായിരം രൂപയോളം അയാള്ക്കവിടെ നിന്ന് കിട്ടാനുമുണ്ട്. ചെറുപ്പക്കാരന്റെ വിഷമം എനിക്ക് ബോധ്യമായി. മലേഷ്യയില് ഒട്ടേറെ ബന്ധങ്ങളുള്ള ആളായിരുന്നു ഏനിക്കുട്ടിസാഹിബ്. ചെറുപ്പക്കാരന്റെ തൊഴിലുടമയെ അദ്ദേഹത്തിന് നേരിട്ടറിയാമായിരുന്നു. ഉടനെ അദ്ദേഹം മലേഷ്യയിലേക്കു വിളിച്ചു. കാര്യങ്ങള് വിശദമായി അന്വേഷിച്ചപ്പോള് പ്രസ്തുത ചെറുപ്പക്കാരന്റെ സ്വഭാവം അത്ര മെച്ചമല്ലാതിരുന്നതുകൊണ്ടാണ് പിരിച്ചുവിട്ടത് എന്ന വിവരമാണ് കിട്ടിയത്. പ്രവാസകാലത്ത് അയാള് ആകെ തകര്ന്ന ഒരു മാനസികാവസ്ഥയിലായിരുന്നെന്ന കാര്യം അറിയുന്നത് അപ്പോഴാണ്. അയാളുടെ പിതാവ് ജയിലിലായിരുന്നു. ജ്യേഷ്ഠന് മരണപ്പെട്ടിരുന്നു. നാട്ടിലെ ദുരന്തങ്ങളുടെ ഓര്മ്മകള് നെഞ്ചില് തളംകെട്ടിനില്ക്കുമ്പോള് അയാള്ക്കെങ്ങനെയാണ് മറ്റുള്ളവരോട് ആകര്ഷകമായി പെരുമാറാനാവുക.? ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം മുഖം മനസ്സിന്റെ കണ്ണാടി തന്നെയാണ്. പ്രവാസിയാകട്ടെ തന്റെ മനസ്സ് ഒളിപ്പിക്കാന് ശ്രമിക്കുന്തോറും പരാജയപ്പെടുന്നവനാണ്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഏതായാലും ചെറുപ്പക്കാരന്റെ അവസ്ഥ ഓണറെ ബോധ്യപ്പെടുത്താന് കഴിഞ്ഞതോടെ അയാളുടെ ശമ്പളവും മറ്റും കിട്ടി. ഇതുപോലെ എനിക്ക് പ്രവാസികളുടെ ജീവിത്തില് ഇടപെടാന് കഴിയുന്നുണ്ടെങ്കില് അതൊരു നിയോഗം പോലെ സംഭവിച്ചുപോകുന്നതാണ്. എന്റെ ജീവിതം പോലെ, എനിക്കതില് യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ല.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഒരു നിയോഗം പോലെ കടന്നുവരുന്ന ഇടപെടലുകള്ക്കിടയില് നിസ്സഹായനെന്ന് തോന്നിയ സന്ദര്ഭങ്ങളുണ്ടാകുമല്ലോ?</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ആത്മവിമര്ശനം നടത്തുന്ന ഒരാളാണുഞാന്. മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവിതത്തില് ഇടപെടുമ്പോള് എനിക്ക് എന്നെത്തന്നെ ബോധ്യപ്പെടുത്താന് കഴിയാതെ പോകുന്ന സന്ദര്ഭങ്ങള് ഉണ്ടാവാറുണ്ട്. എനിക്ക് ചെയ്യാന് കഴിയുമായിരുന്ന പലതും ഞാന് ചെയ്തില്ല എന്നൊരു ഖേദം നെഞ്ചില് വിങ്ങലായി ബാക്കിയാവാറുണ്ട്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഒരിക്കല് ഒരാള് മസ്ക്കറ്റില് നിന്നു വിളിച്ചു. രക്തം ഛര്ദ്ദിച്ച് അവശനിലയിലാണ് അയാള്. എങ്ങനെയെങ്കിലും അയാള്ക്ക് നാട്ടിലെത്തണം. പക്ഷേ പാസ്പോര്ട്ടുമില്ല, വിസയുമില്ല. ഞാന് എനിക്കു ബന്ധമുള്ള ചിലരെ വിളിച്ച് അയാളുടെ നമ്പര് കൊടുക്കുകയും അയാള്ക്കുവേണ്ടി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാന് അഭ്യര്ത്ഥിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നാല് കുറച്ചുനാള് കഴിഞ്ഞ് അയാള് മരിച്ചെന്നറിഞ്ഞു. നിസ്സഹായനായ അയാള്ക്കുവേണ്ടി അതില് കൂടുതലെന്തോ എനിക്ക് ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നെന്നും ഞാനതു ചെയ്യാന് ശ്രമിച്ചില്ലെന്നുമുള്ളൊരു കുറ്റബോധം എന്നെ പിന്നീട് വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><i><span style="font-size: large;">ജീവിതം ബലികഴിച്ച് പ്രവാസിയുണ്ടാക്കുന്ന പണം കോണ്ക്രീറ്റ് വീടു വയ്ക്കാനും പെണ്മക്കളെ സ്ത്രീധനം കൊടുത്ത് കെട്ടിച്ചയക്കാനും മാത്രമായി ചെലവഴിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന കാര്യം കൂടി പരിഗണിക്കുമ്പോള് പ്രവാസിയുടെ ദുരന്തം ഇരട്ടിക്കുകയാണ്. പ്രവാസിയുടെ പണം ഉത്പാദനക്ഷമമായ മേഖലകളില് നിക്ഷേപിക്കാന് സര്ക്കാരില്നിന്നും സാമൂഹിക സംഘടനകളില് നിന്നുമെല്ലാം ചില ശ്രമങ്ങളുണ്ടാവേണ്ടതല്ലേ?</span></i></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">നോക്കൂ, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ വീടുകള് കേരളീയരുടേതാണ്. മറ്റെവിടെയും നമുക്കിത്ര കൂറ്റന് വീടുകള് കാണാനാവില്ല. വീടു വയ്ക്കാനും അതുപരിപാലിക്കാനും മാത്രമായി വീണുകിട്ടിയ ഒരു ജന്മം മുഴുവന് ചെലവഴിക്കുന്ന ഒരു ജനതയെ മറ്റെവിടെ കണ്ടെത്താന് കഴിയും? വളരെ സങ്കീര്ണ്ണമാണ് നമ്മുടെ വിവാഹങ്ങളും അനുബന്ധ ചടങ്ങുകളും. പ്രവാസികള്ക്ക് തങ്ങളുടെ ജന്മത്തിന്റെ വില എത്രയെന്ന് മനസ്സിലാക്കാന് കഴിയാത്തിടത്തോളം കാലം ഈ അവസ്ഥ തുടരുകയേ ഉള്ളൂ. പ്രവാസികള്ക്കുവേണ്ടി സര്ക്കാര് തലത്തില് നിന്നോ സാമൂഹിക സംഘടനകളുടെ ഭാഗത്തുനിന്നോ ശരിയായ ആസൂത്രണത്തോടുകൂടിയ പദ്ധതികളൊന്നുംതന്നെ ഉണ്ടായിട്ടില്ല എന്നത് ഖേദകരമാണ്. പ്രവാസികളെ ബോധവത്കരിക്കാനും അവര്ക്കുവേണ്ടി പദ്ധതികള് ആവിഷ്ക്കരിക്കാനുമുള്ള ആത്മാര്ത്ഥമായ ശ്രമങ്ങള് സര്ക്കാറിന്റെയും സാമൂഹിക സംഘടനകളുടെയും ഭാഗത്തുനിന്നുണ്ടായെങ്കിലേ ഒരു പ്രവാസി ജീവിതകാലം മുഴുവന് പ്രവാസിയാകുക എന്ന ദുരന്തത്തില് നിന്ന് മോചിതനാവൂ.</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUaP6U_Cfe0M-gBNX8LWh7HiJOy-Q3VGFnOKGGrdFw4STReJQr_znsYd0oWmxEgiPXR592xOPsohFSusPDoSjfTxiRR2u3hFdCoO1Hlk4J_UMDigcnQVOAzhAwshqNUBi5cTkU158nUaA/s1600/c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUaP6U_Cfe0M-gBNX8LWh7HiJOy-Q3VGFnOKGGrdFw4STReJQr_znsYd0oWmxEgiPXR592xOPsohFSusPDoSjfTxiRR2u3hFdCoO1Hlk4J_UMDigcnQVOAzhAwshqNUBi5cTkU158nUaA/s400/c.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><br /></span><br />
<br />
<br /></div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-76041105892262670602010-08-18T21:05:00.002+05:302011-03-30T19:43:16.185+05:30SPIRITUAL EXPERIENCE IN ART<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 class="date-header">
</h2>
<a href="http://www.blogger.com/" name="3366567811248627751"></a><br />
<h3 class="post-title entry-title">
<a href="http://ptkmohammed.blogspot.com/2009/12/blog-post.html">കല എന്ന ആത്മീയാനുഭവം</a></h3>
<h3 class="post-title entry-title">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvxxfSRAWVQvWNU1pWcyHItAUhNOVDuxxfKXpxZ4K4GPDeFBfC1BsD3CIP2-dMsNL7JtzxPd7QiNjODWySKhNf3NAlo1dzz-983tnkG3Jh3H7j9old3OgTZtbSgL56spP45cnSxDW8i9BC/s1600-h/pt.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5418455203411626850" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvxxfSRAWVQvWNU1pWcyHItAUhNOVDuxxfKXpxZ4K4GPDeFBfC1BsD3CIP2-dMsNL7JtzxPd7QiNjODWySKhNf3NAlo1dzz-983tnkG3Jh3H7j9old3OgTZtbSgL56spP45cnSxDW8i9BC/s320/pt.jpg" style="cursor: pointer; float: right; height: 166px; margin: 0pt 0pt 10px 10px; width: 99px;" /></a><span style="font-size: large;"><b>Face to Face: P.T.Kunhu Muhammed and K.M.Musthaf</b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKf08ECk-uregBo9a6isMSXPrLoHpjRIuhx__X2X5m9JjchDITcCMBiqcwu_2WynxwWhAX3ZlZkVDTTxqKGGWJLGC4_PSOLckI_fMNtQTjMBJ3Qsq0_lVtc7PIzBSE_NY84c_w92Mvgms/s1600/DSC00865.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKf08ECk-uregBo9a6isMSXPrLoHpjRIuhx__X2X5m9JjchDITcCMBiqcwu_2WynxwWhAX3ZlZkVDTTxqKGGWJLGC4_PSOLckI_fMNtQTjMBJ3Qsq0_lVtc7PIzBSE_NY84c_w92Mvgms/s200/DSC00865.JPG" width="150" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCWQs9RkGK6KZPPh3-KKtRcIwRuVmu_NeLpZ1Qv4-FtmUn2CKvafoc76uQNCGRh3LPbuuPOhR6FUoHzGK5EYZxWr4oeZwK6rfaAaPC9-gwuKCEZEkTYSpCkPLfT9TQdmkawjHWqflfExE/s1600/DSC00867.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCWQs9RkGK6KZPPh3-KKtRcIwRuVmu_NeLpZ1Qv4-FtmUn2CKvafoc76uQNCGRh3LPbuuPOhR6FUoHzGK5EYZxWr4oeZwK6rfaAaPC9-gwuKCEZEkTYSpCkPLfT9TQdmkawjHWqflfExE/s320/DSC00867.JPG" width="240" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvmlB8gtJ2ShcGNNDcBMcPQSz3_FUi1uMWWL9ewkpxlZCjOp54H7Eq4uanqSAPIQ2_8-Z0AbAvGpgURubSut7Sx5XjAMCRBE4n_Rxghk9WZqrCWWR0Fhhdf3f2uQc2EiuTncI1vOwCKyc/s400/DSC00868.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="300" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Meditating through Pipe:View from Parappanangadi<i>.Photo:K.M.Musthaf</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGmCrULEg2vdgjvSyJSyPUiLsFK2uWDrOUjvY02okHhLgvSiGdSlVOsnAZuhCVRb-HF_tuPKsbWkBhmiq5orrajfwW4V5bm_D_AVTnv-ZQS1R9_xZowBI13QlmQ7TXlsposNlX8CYiOJc/s1600/mus2.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGmCrULEg2vdgjvSyJSyPUiLsFK2uWDrOUjvY02okHhLgvSiGdSlVOsnAZuhCVRb-HF_tuPKsbWkBhmiq5orrajfwW4V5bm_D_AVTnv-ZQS1R9_xZowBI13QlmQ7TXlsposNlX8CYiOJc/s200/mus2.JPG" width="200" /></a></div>
<br />
<b><span style="font-size: large;">കരിങ്കല്ലില് താപസന്റെ ഏകാഗ്രതയോടെ ഒരു കന്യകയെ കൊത്തിയെടുക്കുന്ന ശില്പിയുടെ ആത്യന്തികമായ ലക്ഷ്യം എന്തായിരിക്കും? താന് കണ്ട സൌന്ദര്യത്തെ ഒരു ശിലയില് അതേപടി പകര്ത്തുകയാവുമോ? കുറച്ചുകൂടി വിശാലമായി, പ്രകൃതിയില് തന്റെ കണ്ണുകള് ദര്ശിച്ച സൌന്ദര്യത്തെ ഒരു ശിലയിലേക്ക് ആവാഹിക്കുകയാവുമോ? തന്റെ ഉള്ളിലെ സൌന്ദര്യത്തെ ശില്പം എന്ന മാധ്യമത്തിലൂടെ പ്രകാശിപ്പിക്കുകയാവുമോ? ഒരു ശില്പിയെ ശില്പമെന്ന സൃഷ്ടിയുടെ കൊടുംവേദനയിലേക്ക് തള്ളിവിടുന്ന ആന്തരിക ചോദന ഇവയിലേതുമാകാം എന്നാണ് കലാകാരന്മാരുടെ അനുഭവങ്ങളില്നിന്നും മനസ്സിലാക്കാന് കഴിയുന്നത്. കല സാമൂഹിക ഇടപെടലോ സ്വത്വ നിര്മ്മിതിയോ ആത്മപ്രകാശനമോ എന്നത് ‘കലാകാരന്’ എന്ന ‘വ്യക്തി’ ക്കനുസരിച്ച് വ്യത്യസ്തമായിരിക്കും. എന്നാല് ഇവയ്ക്കപ്പുറം മറ്റെന്തെങ്കിലും ലക്ഷ്യം കലാകാരന് കലയിലൂടെ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ടോ? പ്രകൃതി, സമൂഹം, വ്യക്തി എന്നിവരില് മാത്രമായി കേന്ദ്രീകരിക്കപ്പെടാത്തതും അതിവിശാലവും അനിര്വചനീയവുമായ ഒരു തലത്തിലേക്ക് സൃഷ്ടിവേളയിലെ സര്ഗാത്മകവ്യാധിയില് ഒരു കലാകാരന് നടന്നടുക്കുന്നുണ്ടോ? പ്രവാസത്തിന്റെ വെന്തു നീറുന്ന ജീവിതത്തില്നിന്ന് ചലച്ചിത്രകലയുടെ വെള്ളിവെളിച്ചത്തിലേക്ക് യാദൃച്ഛികമായി കടന്നുവന്ന പി.ടി.കുഞ്ഞുമുഹമ്മദുമായുള്ള സംഭാഷണം കലയുടെ അഥവാ ജീവിതത്തിന്റെ ആത്മീയാനുഭവത്തിലേക്ക് ഒരു കിളിവാതില് തുറന്നു തന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>ചലച്ചിത്രം എന്ന മാധ്യമത്തിലൂടെ എന്താണ് താങ്കള് അന്വേഷിക്കുന്നത്?</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ബോധപൂര്വ്വം ഞാന് ഒന്നും അന്വേഷിക്കുന്നില്ല. ചലച്ചിത്രത്തില് മാത്രമല്ല ജീവിതത്തിലും. ഏതെങ്കിലും പ്രത്യേകദര്ശനത്തിലോ തത്വസംഹിതയിലോ പാണ്ഡിത്യമോ അടിസ്ഥാന വിവരം പോലുമോ എനിക്കില്ല. ഇത്രയും നേരം എന്നോട് സംസാരിച്ചതില് നിന്ന് എന്റെ അജ്ഞത മുസ്തഫിന് ബോധ്യമായിട്ടുണ്ടാകും. ഞാന് ജീവിതം അന്വേഷിക്കുന്നു എന്നതിനേക്കാള് ജീവിതം എന്നെ അന്വേഷിക്കുന്നു എന്നതാവും ശരി. നമുക്ക് അപരിചിതമായ വഴികളിലൂടെ ജീവിതം നമ്മെ കൈപിടിച്ച് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു. എന്റെ സിനിമകളും ജീവിതം പോലെ, സംഭവിച്ചു പോകുന്നതാണ്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>ജീവിതം യാദൃച്ഛികമായ ഒരു കണ്ടുമുട്ടലായിരുന്നു അല്ലേ? </i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">തീര്ച്ചയായും, ജീവിതത്തിലൊരിക്കലും ഞാന് കണക്കുകള് സൂക്ഷിച്ചിട്ടില്ല. കണക്കുകൂട്ടിയുള്ള ജീവിതം യുക്തിഭദ്രമാണെന്ന അഭിപ്രായവും എനിക്കില്ല. പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് പ്രവാസിയാകുമെന്ന് ഞാന് നിനച്ചതേയല്ല. എന്നാല് എപ്പോഴോ പൊള്ളുന്ന വേനലിലേക്ക് മരുഭൂമി എന്നെ മാടിവിളിച്ചു. മരുഭൂമി എനിക്ക് മറ്റൊരു ജീവിതം കാണിച്ചുതന്നു. അതെന്നെ ഞാനായി രൂപപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു. പ്രവാസം പിടയ്ക്കുന്ന ഒരു ഓര്മ്മയാക്കി ഈ മണ്ണില് തിരിച്ചു കാല്വെക്കുമ്പോഴും ഇനി എങ്ങോട്ടു പോകുമെന്ന ചിന്ത എനിക്ക് അശേഷമില്ലായിരുന്നു. നാല്പ്പത്തിരണ്ടാം വയസിലാണ് ഒരു സിനിമ ചെയ്യുക എന്ന ആശയം എനിക്കുണ്ടാകുന്നത്. നിനച്ചിരിക്കാത്ത നേരത്തുണ്ടായ ഒരു വെളിപാട് തന്നെയായിരുന്നു അതും. ഒരു ജനപ്രതിനിധിയാവുക എന്നത് എന്റെ വിദൂര സ്വപ്നങ്ങളില്പോലും കടന്നുവരാത്ത ഒന്നായിരുന്നു. പിറകെ പാഞ്ഞു നടന്നാല് മാത്രം കിട്ടുന്നതാണ് സ്ഥാനമാനങ്ങളെന്ന വിധി എന്റെ കാര്യത്തില് ശരിയല്ല. എം.എല്.എ സ്ഥാനം ഞാനറിയാതെ എന്നെത്തേടി വരികയായിരുന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>പ്രവാസി, ചലച്ചിത്രകാരന്, ജനപ്രതിനിധി, മാധ്യമപ്രവര്ത്തകന്...... ഈ പ്രയാണം എങ്ങോട്ടാണ്?</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">അറിയില്ല. ജീവിതത്തിലെ സുഖസൌകര്യങ്ങളും സ്ഥാനമാനങ്ങളും പൂര്ണ്ണമായും പരിത്യജിക്കാന് കഴിയുംവിധം എന്റെ മനസ്സ് പാകപ്പെട്ടിട്ടില്ല. അതിലിപ്പോഴും സ്വാര്ത്ഥതയുടെ അംശങ്ങളുണ്ട്. എങ്കിലും ഭൌതിക വ്യവഹാരങ്ങളുടെ കണ്ണികള് എന്നിലെവിടെയോ, ഒന്നൊന്നായി പൊട്ടിപ്പോകുന്നത് ഞാനറിയുന്നുണ്ട്. എല്ലാം കൂടുതല് വിശാലമായ ഏതോ തലത്തിലേക്കുള്ള വഴികളായി എനിക്ക് തോന്നുന്നു. വഴിയില് തങ്ങാന് എനിക്കാവില്ല. ഒന്നിലും അള്ളിപ്പിടിച്ചിരിക്കാനും.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>പ്രവാസം നല്കിയ അനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ച് പലകുറി താങ്കള് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എന്താണ് ചലച്ചിത്രം നല്കുന്ന അനുഭവം?</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ചലച്ചിത്രം ഒരു പരകായ പ്രവേശമാണ്. അവിടെ ചലച്ചിത്രകാരനില്ല. സ്ക്രിപ്റ്റ് ചെയ്യുമ്പോഴാണ് എനിക്കീ അനുഭവം ഏറ്റവും നന്നായി ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത്. എഴുതാനിരുന്നാല് അവിടെ പിന്നെ പി.ടി.കുഞ്ഞുമുഹമ്മദ് ഇല്ല. ശാരീരികമായും മാനസികമായും. പല ശരീരങ്ങളിലൂടെയും പല മനസ്സുകളിലൂടെയും കൂടുവിട്ട് കൂടുമാറിയുള്ള ജീവിതം. ഒടുവില് പേമാരിക്കും കൊടുങ്കാറ്റിനും ശേഷമുള്ള നിശ്ശബ്ദത പോലെ എല്ലാം ശാന്തം. സ്വസ്ഥം... അതൊരു അനിര്വചനീയമായ അനുഭൂതിയാണ്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>ഈയൊരു വിവരണാതീതമായ അനുഭൂതി തന്നെയല്ലേ ഫിലിം മേക്കിംഗിലൂടെ താങ്കള് അന്വേഷിക്കുന്നതും.?</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ആയിരിക്കാം. ആരാധനകളും പ്രാര്ത്ഥനയും മാത്രമല്ല ധ്യാനം. ഏതൊരു കര്മ്മത്തിലും കലയുണ്ട്. ഏതൊരു കലയ്ക്കും ധ്യാനത്തിന്റെ തലത്തിലേക്ക് ഉയരാന് കഴിയും.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>കലാകാരന് ജനപ്രതിനിധിയായപ്പോഴുണ്ടായ അനുഭവം എന്തായിരുന്നു.?</i></span></b><br />
<b><br /></b><br />
<b><span style="font-size: large;">രാഷ്ട്രീയം അധികാരത്തിന്റെ മാനിഫെസ്റ്റേഷന് തന്നെയാണ്. അധികാരമാവട്ടെ ഏതൊരു സാധാരണ മനുഷ്യനെയും ഉന്മത്തനാക്കും. എം.എല്.എ. ആയതിന് ശേഷം ആദ്യ കുറച്ചുനാളുകളില് അധികാരത്തിന്റെ ലഹരി എന്നെയും മത്തുപിടിപ്പിച്ചിരുന്നു. എവിടേയും ആള്ക്കൂട്ടം എന്നെ പൊതിഞ്ഞു. കസേരകള് എനിക്കു വേണ്ടി ഒഴിയപ്പെട്ടു. ആളുകള് എനിക്കു മുമ്പില് നമ്രശിരസ്ക്കരായി നിന്നു. എന്ത് വില കൊടുത്തും ഈ അധികാരം നിലനിര്ത്തേണ്ടതാണെന്നും എനിക്ക് തോന്നി. എന്നാല് കൃത്രിമമായ വാക്കുകളിലും അഭിനയങ്ങളിലും എനിക്ക് എന്നെതന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണെന്ന് ക്രമേണ ഞാന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. എനിക്ക് എന്നെ വീണ്ടെടുക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ജനപ്രതിനിധിയായിരിക്കുമ്പോള് തന്നെ തികച്ചും സാധാരണക്കാരനായിരിക്കാന് ഞാന് ശ്രമിച്ചു. മുമ്പെന്നത്തേയും പോലെ മറ്റുള്ളവര്ക്കിടയില് അവരിലൊരാളായി തുടര്ന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>ഇടതുപക്ഷ രാഷ്ട്രീയത്തെക്കുറിച്ച്?</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഇന്ത്യന് രാഷ്ട്രീയത്തില് ഇടതുപക്ഷമല്ലാതെ മറ്റൊരു പ്രതീക്ഷ ബാക്കിയില്ല.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">പ്രവാസം ഒരു കലാകാരനിലെ സാധ്യതകളെ പുറത്തുകൊണ്ടുവരാന് സഹായകമാണെന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">പ്രവാസം ഒരു യാത്രയല്ല. യാത്രയില് ഒരു പക്ഷെ നമുക്ക് നമ്മെത്തന്നെ കണ്ടെത്താന് സാധിച്ചെന്നിരിക്കും. പ്രവാസം പക്ഷെ, പലായനമാണ്. നിലനില്പ്പിന് വേണ്ടിയുള്ള സമരമാണ് ഒരു പ്രവാസിയുടെ ജീവിതം. ഇതിനിടയില് മറ്റൊന്നിനെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കാന് സാഹചര്യം അയാളെ അനുവദിക്കില്ല.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>അടുത്ത സിനിമ അബ്ദുറഹ്മാന് സാഹിബിനെക്കുറിച്ചാണെന്ന് കേട്ടിരുന്നു. ഒരു ചരിത്രനായകനെ വിഷയമാക്കാനുള്ള പ്രചോദനം</i>?</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഞാന് ഒരു നല്ല വായനക്കാരനല്ല. എങ്കിലും ഇടയ്ക്കൊക്കെ പുസ്തകം കയ്യിലെടുക്കാറുണ്ട്. ഒരു ഫിക്ഷന് വായിക്കുന്നതിനേക്കാള് എനിക്കിഷ്ടം ചരിത്രവും ചിന്തയുമൊക്കെയാണ്. ഇതിനിടയിലെപ്പോഴൊ കടന്നുവന്നതാണ് മുഹമ്മദ് അബ്ദുറഹ്മാന് സാഹിബ്. ഏറ്റവും കൂടുതല് കവിതക്ക് പാത്രമായ ചരിത്രനായകന് മഹാത്മജിയോ ഭഗത്സിംഗോ അല്ല, മുഹമ്മദ് അബ്ദുറഹ്മാന് ആണ്. അദ്ദേഹം ജീവിതത്തില് ഒരു ദുരന്ത നായകനായിരുന്നു. പ്രൌഢമായ പുലിത്തോലില് കിടന്നുറങ്ങുമ്പോഴും ദാരിദ്യം കാര്ന്നു തിന്നുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തെ. പലരും നമ്മള് കാണുന്നതുപോലെയല്ല. പുറമെ പൊട്ടിച്ചിരിക്കുമ്പോഴും ഉള്ളില് ആര്ത്തിരമ്പുന്ന ഒരു ഹൃദയം കൊണ്ടുനടക്കുന്നവരുണ്ട്.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>സിനിമ ഡോക്യു ഫിൿഷനാണോ</i>?</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഫിൿഷന് തന്നെയാണ്. മുഹമ്മദ് അബ്ദുറഹ്മാന് സാഹിബും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ കുഞ്ഞിബീപാത്തുവും തമ്മിലുണ്ടാകുന്ന ചുരുങ്ങിയ കാലത്തെ പ്രണയത്തിന്റെ വ്യത്യസ്ത തലങ്ങളിലൂടെയാണ് ഈ സിനിമയുടെ പ്രയാണം.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi5aSFk9vRjaX6PPW12-0SMIohHR-g2NvDs5jIsDofEWRN3pS4izuncWF5siASRC-Z2J5hmPJMeTRmL5othpGFRlRB-6V8DezIbaZdVNAp1WcceNXo40HZU35RnsNYYq3xBhPbMd2elGc/s400/DSC01042.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>The mystic love<i>.Photo:K.M.Musthaf</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<b><span style="font-size: large;"><i>പ്രണയത്തിന് ഇനിയും സാധ്യതയുണ്ടോ? സിനിമയിലും ജീവിതത്തിലും...</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">പ്രണയത്തിന് ശരീരത്തിനും മനസിനുമപ്പുറം ആത്മീയമായ ചില തലങ്ങളുണ്ട്. അബ്ദുറഹ്മാന് സാഹിബും ബീപാത്തുവും തമ്മിലുണ്ടായിരുന്ന പ്രണയം ആഴത്തില് ആത്മീയ ഉറവകളുള്ളതായിരുന്നു. പ്രണയം ഗാഢമാകുമ്പോള് ‘ഞാന്’ എന്ന സ്വാര്ത്ഥബോധം തുടച്ചുമാറ്റപ്പെടുന്നു. മനുഷ്യന് തെളിഞ്ഞ കണ്ണാടിയായി മാറുന്നു. മനുഷ്യന്റെ അടിസ്ഥാന ഭാവം വൈരാഗ്യമാണെന്ന് ആരാണ് പറഞ്ഞത് ? അല്ലേയല്ല. ഏതൊരു മനുഷ്യനിലും പ്രണയം നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന ഒരു സൂഫിയുണ്ട്. ആരും അതറിയാന് ശ്രമിക്കുന്നില്ലെന്ന് മാത്രം. സ്നേഹത്തിന്റെ തെളിനീരുറവയായിരുന്ന എന്റെ ഉമ്മയാണ് എന്നെയിത് പഠിപ്പിച്ചത്. ഒരു ദിവസത്തില് കൂടുതല് ഒരാളോടും എനിക്ക് ശത്രുതയില് കഴിയാനാവില്ല. ഫൈറ്റ് ചെയ്യുന്നത് പോലും സ്ട്രെയ്റ്റ് ആയിരിക്കണമെന്നതാണ് എന്റെ മതം...</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>അഭിനേതാക്കളെ കണ്ടെത്തിയോ</i>?</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">അഭിനേതാക്കളെ മുന്കൂട്ടി നിശ്ചയിച്ചല്ല ഞാന് സിനിമ ചെയ്യുന്നത്. അഭിനേതാക്കള് ഒരു നിയോഗം പോലെ കടന്നുവരുന്നതാണ്. പരദേശിയിലേക്ക് മോഹന്ലാല് എന്ന നടന് യാദൃച്ഛികമായി കടന്നുവരികയും ആ സിനിമ ഒരു അനുഭവമാക്കി മാറ്റുകയും ചെയ്തു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>പുതിയ മലയാളി ജീവിതത്തിന് പുറത്തായതാണോ മലയാളത്തില് ജീവിതഗന്ധിയായ സിനിമകള് വരാത്തതിന് കാരണം?</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ജീവിതം ഇവിടെയെല്ലാമുണ്ട്. ചലച്ചിത്ര മേഖലയിലുള്ള ചില മുന്വിധികളാണ് നല്ല സിനിമകള്ക്ക് വിഘാതമായി നില്ക്കുന്നത്. ആളുകള് ഇതേ കാണൂ എന്ന മുന്വിധിയില്നിന്നും ചില ചേരുവകള് കൂട്ടിയോജിപ്പിച്ച കൊമേഴ്സ്യല് ഫോര്മുലയിലുള്ള സിനിമകള് ഉണ്ടാകുന്നു. ഇതേ പോലെ അവാര്ഡിന് പരിഗണിക്കപ്പെടേണ്ട സിനിമകള് ഇങ്ങനെയായിരിക്കണമെന്ന മുന്വിധിയില് നിന്നും മറ്റു ചില ചേരുവകള് കൂട്ടിത്തുന്നിയ ആര്ട്ട് ഫോര്മുലയിലുള്ള സിനിമകളും പുറത്തുവരുന്നു. ഇതിനിടയില് മലയാള സിനിമക്ക് ജീവിതത്തിന്റെ മണം നഷ്ടപ്പെടുന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><i>എന്താണ് കലാകാരന്റെ വിധി?</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">യഥാര്ത്ഥ കലാകാരന് ഒരിക്കലും ജനിക്കുന്നില്ല എന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. സൃഷ്ടി ഏത് കാലത്തും അപൂര്ണ്ണമാണ്. എന്റെ കല, അത് ഡോക്യുമെന്റ് ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കില് ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമായേക്കാം. എന്നാല് ചരിത്രം വിസ്മൃതിയിലാണ്ടു പോകുന്നതോടെ എന്റെ കലയും അപ്രസക്തമാകും. അതുകൊണ്ട് കലാകാരനും മരണമുണ്ട് എന്നാണ് എന്റെ പക്ഷം. പ്രപഞ്ചം ഒരു വിസ്മയമാണ്. ആ വിസ്മയത്തിന്റെ ഭാഗമായിത്തീരുകയാണ് ഒരു കലാസൃഷ്ടിയിലൂടെ കലാകാരന്റെ നിയോഗം.</span></b><br />
<br /></div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-3720787936751097082010-08-13T17:49:00.000+05:302010-08-13T18:02:32.645+05:30A PATH TO FINANCIALFREEDOM<h3 class="post-title entry-title">
<a href="http://pravasirisala.blogspot.com/2010/01/blog-post_15.html">സാമ്പത്തിക
സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കൊരു വഴി</a>
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div class="post-body entry-content">
"ഇത് എന്റെ കഥയാണ്"<br />
രാത്രി വന്നതും നിലാവ് പരന്നതും' എന്ന കുറിപ്പ്
വായിച്ച് ഗള്ഫില് നിന്ന് വിളിച്ചവരെല്ലാം പറഞ്ഞത് ഇതാണ്. ഒരു
മനുഷ്യായുസ്സ് മുഴുവനും മരുഭൂമിയില് കഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടും ജീവിതത്തില്
എങ്ങുമെത്താതെപോയ മൂസഹാജിയുടെ ജീവിതം പകര്ത്തുമ്പോള് ലക്ഷോപലക്ഷം
പ്രവാസികളുടെ കഥയിതാണെന്ന വിചാരം ഒട്ടുമില്ലായിരുന്നു. ആളുകള് വിളിച്ചു
തുടങ്ങിയപ്പോഴും ഒരു വിഭാഗത്തെ മുഴവന് പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ഒരു
കഥാപാത്രത്തെയാണ് മൂസഹാജിയിലൂടെ ഞാന് സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നു
ആത്മനിര്വൃതി ലേശവും എനിക്കില്ലായിരുന്നു. എന്നാല് അബൂദാബിയില് നിന്ന്
അംജദ് വിളിച്ചപ്പോഴാണ് മൂസഹാജി ഒരാളല്ലെന്ന കാര്യം എനിക്ക്
ബോധ്യപ്പെട്ടത്. തന്റെ ഒരു കഥ ഓരോ വായനക്കാരന്റെയും കഥയായി മാറുമ്പോള്
ഒരു എഴുത്തുകാരനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം സ്വാഭാവികമായും സന്തോഷമാണ് ഉണ്ടാവുക.
എന്നാല് മൂസഹാജി എന്റെ സര്ഗാത്മക ജീവിതത്തില് ഒരു പ്രതിസന്ധിയാണ്
സൃഷ്ടിച്ചത്.<br />
`അടുത്ത തവണ നിങ്ങള് എന്തെഴുതും?'<br />
അംജദ് ചോദിച്ചു.`അതെന്താ
അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്?'``ശരാശരി പ്രവാസിക്ക് മൂസഹാജിക്കപ്പുറം ഒരു
കഥയുണ്ടാവുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ശരിക്കും ആലോചിച്ചാല് ഒരൊറ്റ കഥ
മാത്രമുള്ളവനാണ് പ്രവാസി. ആ കഥ ഏറെക്കുറെ നിങ്ങള് എഴുതിക്കഴിഞ്ഞു. അടുത്ത
തവണ നിങ്ങള് എന്തെഴുതും?''അംജദിനോട് സംസാരിച്ച് ഫോണ് വച്ചതിന് ശേഷം
ഞാന് ചിന്തിച്ചത് മൂസഹാജിയില് നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ഒരു
പ്രവാസിജീവിതരേഖക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നു. എനിക്ക് പരിചയമുള്ളതും
കേട്ടറിഞ്ഞതുമായ ജീവിതങ്ങളിലൂടെ ഞാന് യാത്ര ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു. ഈ
ഭൂമിയില് നേടിയവരും നഷ്ടപ്പെട്ടവരും എന്നുമുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. പ്രവാസികളും
ഈ കാര്യത്തില് വ്യത്യസ്തരല്ല. എന്നാല് പ്രവാസികളുടെ യാഥാര്ത്ഥ്യം
മറ്റൊന്നു കൂടിയാണ്; നേടിയവരില് തന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടവരുമുള്ള ഒരു പ്രത്യേക
വിഭാഗമാണ് പ്രവാസികള്. അഥവാ പ്രവാസികളുടെ എല്ലാ നേട്ടങ്ങളും ചില വലിയ
നഷ്ടങ്ങളോട് കൂട്ടി വായിച്ചാലേ പൂര്ണമാവുകയുള്ളൂ. ജീവിതമെന്ന ഏറ്റവും
വിലപിടിപ്പുള്ള ഒന്നിനെ നഷ്ടപ്പെടുത്തി പ്രവാസികളുണ്ടാക്കിയ മെച്ചപ്പെട്ട
ജീവിതസാഹചര്യങ്ങള് ഒരു നേട്ടമായി എങ്ങനെ എണ്ണാന് പറ്റും?പ്രവാസികളുടെ
കഥകള് പല സാഹചര്യങ്ങളില് നിന്നും തുടങ്ങാന് പറ്റും. എന്നാല് ഓരോ കഥയും
പാതിയാവുമ്പോഴേക്കും ഒരേ പ്രശ്നങ്ങളിലേക്കും പ്രതിസന്ധിയിലേക്കും കടന്നു
ചെല്ലുകയും ആര്ക്കും പ്രവചിക്കാവുന്ന ഒരു ക്ലൈമാക്സില്
എരിഞ്ഞൊടുങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതാണ് അംജദ് ചോദിച്ചതിന്റെ പൊരുള്.
അടുത്ത തവണ നിങ്ങളെന്തെഴുതും?പുതുയായി ഒരു കഥയും കടന്നു വരാത്ത വിധം
പ്രവാസിയുടെ ലോകത്ത് എന്നെന്നേക്കുമായി വാതിലുകളും ജാലകങ്ങളും
കൊട്ടിയടക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു. ഇനിയാര്ക്കും അത്
തുറക്കാനാവില്ലേ?പ്രവാസിയും സാമ്പത്തിക സാക്ഷരതയുംഊക്കന് ആണിയടിച്ച്
പൂട്ടിയതാണെങ്കിലും ഏത് ജനലും വാതിലും തുറക്കാന് കഴിയുമെന്ന്
മനസ്സിലാക്കുന്ന ഒരു ശുഭാപ്തി വിശ്വാസിയാണ് ഈയുള്ളവന്; നല്ലൊരു ചുറ്റിക
വേണമെന്നു മാത്രം. ഒരാള് പ്രവാസിയായി ജനിക്കുന്നതും ജീവിക്കുന്നതും
മരിക്കുന്നതും പണം എന്ന ഒരൊറ്റ ലക്ഷ്യത്തിനുവേണ്ടിയാണെന്നത്
എല്ലാവര്ക്കുമറിയാവുന്ന കാര്യമാണ്. ഇങ്ങ്, നമ്മുടെ പാടത്തും
പറമ്പിലുമൊക്കെ പണം കായ്ക്കുന്ന മരങ്ങളും കതിരുകളുമുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്
നമ്മുടെ സ്വപ്നങ്ങളിലൊരിടത്തും മരുഭൂമിയുണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല. പണത്തിനു
മറ്റ് ഉപലക്ഷ്യങ്ങളുണ്ടാവാം. ആവശ്യത്തിനുള്ള പണമുണ്ടാക്കുക എന്നത് വളരെ
കഠിനമായ പ്രവൃത്തിയാണോ? ആളുകള്ക്കനുസരിച്ചും സാഹചര്യങ്ങള്ക്കും
സമയത്തിനുമനുസരിച്ചും പണമുണ്ടാക്കുന്നതിന്റെ കാഠിന്യത്തില്
വ്യത്യാസമുണ്ടായിരിക്കാം. എന്നാല് പണമുണ്ടാക്കുക എന്നത് ഒരു
മനുഷ്യായുസ്സ് മുഴുവന് ബലിയര്പ്പിക്കേണ്ട കാര്യമേയല്ല എന്നാണ്
ഈയുള്ളവന് മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുള്ളത്. ഒരു ചില്ലിക്കാശുപോലും കൈയിലില്ലാതെ
നട്ടം തിരിഞ്ഞിടത്തു നിന്ന് ഇവിടെ എത്തിനില്ക്കുമ്പോള് പണത്തിന്റെ ചില
രഹസ്യങ്ങള് നിങ്ങളുമായി പങ്കുവയ്ക്കാന് എനിക്ക് കഴിയും. ഒരു രൂപപോലും
കൈയിലില്ലാത്തവന് അയാളുടെ ഉപജീവനപാതയുടെ തുടക്കത്തില് പണമുണ്ടാക്കുക
എന്നത് സ്വല്പം ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാര്യമാണ്. എന്നാല് ഒരു രൂപ കൈയിലുള്ള
ഒരാള്ക്ക് കൂടുതല് അദ്ധ്വാനിക്കാതെ തന്നെ ആ ഒരു രൂപ ഉപയോഗിച്ച് മാസം
അഞ്ച് പൈസയെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കാന് കഴിയും. അങ്ങനെ ഒരു വര്ഷം കൊണ്ട്
കൈയിലുള്ള ഒരു രൂപ 1.60 ആയി മാറുന്നു. ഒരു രൂപയെ ഒരു വര്ഷം കൊണ്ട് 1.60
ആക്കി മാറ്റുന്നത് വളരെ ലളിതമായ ഒരു ഫോര്മുലയാണ്. എന്നാല് സാമ്പത്തിക
സാക്ഷരനായ ഒരാള്ക്കേ ഈ ഫോര്മുല പ്രാവര്ത്തികമാക്കാന് കഴിയൂ. ഒരു ശരാശരി
പ്രവാസിക്ക് ഇല്ലാതെ പോകുന്നതും അതാണ്.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMS4P9Up_rdCwKZsm2K_glo36aqeNUiJDfrQFw5bt0QQlOyCPdLhCBBHuG86dlpUkB-RSLv2ceGHqFvJLiyYEaJgG9fE4Q2OnaTM3ma-r8jTYnKzAbziPVl2A9-FqPVnyMKtusGRXCzbc/s1600-h/save-money-key.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ps="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMS4P9Up_rdCwKZsm2K_glo36aqeNUiJDfrQFw5bt0QQlOyCPdLhCBBHuG86dlpUkB-RSLv2ceGHqFvJLiyYEaJgG9fE4Q2OnaTM3ma-r8jTYnKzAbziPVl2A9-FqPVnyMKtusGRXCzbc/s320/save-money-key.jpg" /></a></div>
എങ്ങനെയാണ് സാമ്പത്തിക സാക്ഷരത കൈവരിക്കുക?
എന്റെ തന്നെ അനുഭവത്തിലൂടെ ഞാനിത് വ്യക്തമാക്കാം. മാസം 1000 രൂപ ശമ്പളം
കിട്ടുന്ന ജോലിയില് നിന്നാണ് എന്റെ തുടക്കം. ആയിരം രൂപയില് അഞ്ഞൂറ്
രൂപയും ഞാന് എന്നില് തന്നെ നിക്ഷേപിച്ചു. എന്റെ അഭിരുചിക്കിണങ്ങുന്ന
കോഴ്സുകള് കണ്ടെത്തി പഠിച്ചു. എന്റെ മേഖലയില് ഒരു വിദഗ്ധനാകാന്
കഴിയുന്ന ഒരുപാട് പുസ്തകങ്ങള് പണം കൊടുത്ത് വാങ്ങിച്ചു പഠിച്ചു.
കാലാനുഗതമായ വര്ദ്ധനവിലൂടെ നാലു വര്ഷം കൊണ്ട് 2200 രൂപ
ശമ്പളത്തിലെത്തിയിരുന്ന എന്റെ പഴയ ജോലി ഞാന് വിട്ടു. ഏതെങ്കിലും ഒരു
തൊഴില് സ്ഥാപനത്തില് നിത്യത്തൊഴില് ചെയ്യേണ്ട അവസ്ഥയില് നിന്ന്
നിശ്ചിത സമയത്തേക്ക് കരാര് വ്യവസ്ഥയില് ജോലി ചെയ്യുന്ന പ്രൊഫഷണല് എന്ന
നിലയിലേക്ക് അപ്പോഴേക്കും ഞാന് വളര്ന്നിരുന്നു. അന്ന് എനിക്ക്
കിട്ടിയിരുന്ന തുച്ഛമായ ശമ്പളത്തില് നിന്ന് വലിയൊരു ഭാഗം ഞാന്
പഠനത്തിനായി നിക്ഷേപിച്ചില്ലായിരുന്നെങ്കില് ഏതെങ്കിലും അണ്എയ്ഡഡ്
സ്കൂളിലെ നാലായിരമോ അയ്യായിരമോ ശമ്പളത്തിനു വേണ്ടി പകല് മുഴുവന്
വായിട്ടലയ്ക്കുകയും എന്നോ കടന്നുവന്നേക്കാവുന്ന ഭാഗ്യത്തെ സ്വപ്നത്തില്
താലോലിച്ച് ജീവിതം തള്ളിനീക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഗതികിട്ടാത്തവനായി ഇന്നും
ഞാന് തുടരുമായിരുന്നു. പഠനം പണം തരാത്ത ആദ്യനാലു വര്ഷം നന്നായി
ബുദ്ധിമുട്ടിയെങ്കിലും പിന്നീട് എനിക്ക് തിരിഞ്ഞുനോക്കേണ്ടി
വന്നിട്ടില്ല. എപ്പോഴും എന്നെത്തേടി ഒരു അസൈന്മെന്റ് വരുന്നു.
വേണമെങ്കില് സ്വീകരിക്കാം. അല്ലെങ്കില് ഒഴിവാക്കാം. എന്റെ ഒരു ദിവസം
എവിടെ എങ്ങനെയായിരിക്കണമെന്ന് തീരുമാനിക്കാനുള്ള സാമ്പത്തിക സ്വാതന്ത്ര്യം
ഇന്നെനിക്കുണ്ട്.അനുഭവമാണല്ലോ ഏറ്റവും നല്ല വഴികാട്ടി. നിക്ഷേപിക്കുന്ന
കാര്യത്തില് ഞാനിന്നും ഒരു കുറവും വരുത്താറില്ല. ഈ ലേഖനം
എഴുതിത്തീര്ക്കാന് ഏറ്റവും ചുരുങ്ങിയത് എനിക്ക് അഞ്ചുമണിക്കൂറെങ്കിലും
വേണം. സാമ്പത്തികമായി നോക്കുമ്പോള് എന്റെ അഞ്ച് മണിക്കൂറിന് ഒരു
ലേഖനമെഴുതിയാല് ലഭിക്കുന്ന റോയല്റ്റിയെക്കാള് ഇരട്ടിവിലയുണ്ട്.
അതുകൊണ്ട് മറ്റു പണികള് മാറ്റിവച്ച് ലേഖനമെഴുതാനിരിക്കുക എന്നത്
ഒറ്റനോട്ടത്തില് എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു നഷ്ടക്കച്ചവടമാണ്.
എന്നിട്ടും ഞാനെഴുതുന്നുവെങ്കില് എന്താണതിനു പിന്നിലെ പ്രചോദനം?
ആന്തരികമായ ചില കാരണങ്ങള് ഏതൊരു എഴുത്തുകാരനെയും പോലെ എനിക്കും ബാധകമാണ്.
എന്നാല് സാമ്പത്തികമായ നിക്ഷേപം കൂടി ഞാന് ഈ ലേഖനമെഴുതുമ്പോള്
നടത്തുന്നുണ്ട്. ഇത്തരത്തിലുള്ള പത്തോ പന്ത്രണ്ടോ ലേഖനങ്ങള് ചേര്ത്താല്
ഭാവിയില് ഒരു പുസ്തകമാക്കാം. അത് ആളുകള് വാങ്ങുന്നിടത്തോളം കാലം
അതില് നിന്നും വരുമാനം വന്നു കൊണ്ടിരിക്കും. അതിന് പ്രത്യേകമായി
അദ്ധ്വാനിക്കേണ്ടതില്ല. ഒരു എഴുത്തുകാരന്റെ പുസ്തകം അയാള്ക്കുമാത്രമല്ല,
അയാളുടെ പിന്ഗാമികള്ക്കും വരുമാനം നല്കിയേക്കാം. പഠനം എന്റെ ഒരു
ആസ്തിയാകുന്നു. ഞാനെഴുതുന്ന ലേഖനങ്ങളും എന്റെ ആസ്തിയാകുന്നു. ഏത്
കാലത്തും നമുക്ക് വരുമാനം തന്നേക്കാവുന്ന ഒന്നിനെയാണ് ആസ്തി എന്നു
പറയുന്നത്. നാം അദ്ധ്വാനിച്ചു കിട്ടുന്ന പണത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം ആസ്തികള്
ഉണ്ടാക്കാനായി ഉപയോഗിച്ചാല് കുറച്ചുകഴിയുമ്പോള് പണത്തിനുവേണ്ടി
അദ്ധ്വാനിക്കേണ്ട അവസ്ഥയില് നിന്ന് നമുക്ക് പുറത്തു കടക്കാന് കഴിയും.
പഠനവും ലേഖനമെഴുത്തും എല്ലാവര്ക്കും നേടിയെടുക്കാന് പറ്റുന്ന
ആസ്തികളല്ല. അതേസമയം സ്വര്ണ്ണവും ഭൂമിയുമോ? `സ്വര്ണ്ണം ഒരു ആസ്തിയാണ്.
ആഭരണ രൂപത്തിലാവരുതെന്ന് മാത്രം. സ്വര്ണ്ണത്തെ പരിചരിക്കാന്
പ്രത്യേകിച്ച് ചെലവൊന്നുമില്ല. മാത്രമല്ല ഏതു കാലത്ത് വിറ്റാലും
വാങ്ങിയതിനെക്കാള് കൂടുതല് കിട്ടുമെന്നും ഉറപ്പാണ്. ഭൂമിയാണ് ഏറ്റവും
നല്ല ആസ്തി. ഭൂമിയില് നിങ്ങള്ക്ക് സ്വര്ണം വിളയിച്ചെടുക്കാന് കഴിയും.
അതു മാത്രമോ, എപ്പോള് വിറ്റാലും മോഹവില തന്നെ കിട്ടുകയും ചെയ്യും.ഒരു
യുവാവ് ഗള്ഫില് പന്ത്രണ്ട് വര്ഷം അദ്ധ്വാനിച്ച് പത്ത് ലക്ഷം
രൂപയുണ്ടാക്കി നാട്ടില് വന്ന് പത്ത് ലക്ഷത്തിന്റെ ഒരു കോണ്ക്രീറ്റ്
വീടുണ്ടാക്കി. എങ്കില് ആ വീട് ആസ്തിയാണോ? അല്ലേ അല്ല. വീട് ഒരു
ബാധ്യതയാണ്. അത് നിങ്ങള്ക്ക് ഒരു വരുമാനവും തരില്ല എന്നു മാത്രമല്ല,
അതിനെ മെയിന്റയിന് ചെയ്യാന് നിങ്ങളുടെ പോക്കറ്റില് നിന്ന് ചെലവായി
കൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇനി ഏതെങ്കിലും കാലത്ത് ആ വീട് വിറ്റാല്
പോലും നിര്മിക്കാന് വേണ്ടി ചെലവഴിച്ച പണം പോലും നിങ്ങള്ക്ക് തിരിച്ചു
കിട്ടില്ല. വീടു നിന്നിരുന്ന സ്ഥലത്തിനേ വില കണക്കാക്കൂ. കാര് ഒരു
ആസ്തിയാണോ ബാധ്യതയാണോ? വീടിനേക്കാള് മഹാ ബാധ്യതയാണ് കാര് എന്നതാണ്
വസ്തുത. ഓടിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല, ഷോറൂമില് നിന്നിറക്കിയാല് മതി അത്
`സെക്കന്സ് ഹാന്റായി' മാറാന്. ഒന്നു രണ്ടുവര്ഷം കഴിയുമ്പോഴേക്കും
പഴയമോഡലായി. വാങ്ങിയ വിലയുടെ നാല്പതു ശതമാനം പിന്നെ വിറ്റാല് കിട്ടില്ല.
കാര് ഒരു ആഡംബര വസ്തുവായിരിക്കുമ്പോള് അതൊരു ബാധ്യതയാണ്.ശരാശരി പ്രവാസി
ആസ്തികള് ഉണ്ടാക്കുന്നതില് വിമുഖനും ബാധ്യതകള് വാങ്ങിക്കൂട്ടുന്നതില്
ആര്ത്തികാണിക്കുന്നവനുമാണ്. ആസ്തികള് വളരെ കുറവും ബാധ്യതകള്
കൂടുതലുമാകുമ്പോള് ജീവിതകാലം മുഴുവന് പ്രവാസിയായി തുടരേണ്ടി വരുന്നു.
നിശ്ചിത ശമ്പളത്തിനു വേണ്ടി അദ്ധ്വാനിക്കേണ്ടി വരുന്നു. ഒരു ലക്ഷത്തിന്
മാസം അയ്യായിരം വീട്ടിലെത്തിക്കുന്ന മോഹനവാഗ്ദാനങ്ങളില്
അദ്ധ്വാനിച്ചുണ്ടാക്കിയതെല്ലാം പുകയായിപ്പോയ ഹതഭാഗ്യരെ യഥേഷ്ടം കാണാം. അതേ
സമയം അദ്ധ്വാനിക്കുന്നതില് അല്പം മിച്ചം വച്ച് സമാനതല്പരരെ കണ്ടെത്തി
കൂട്ടുബിസ്സിനസ്സും കൂട്ടുകൃഷിയുമൊക്കെ നടത്തി പ്രവാസത്തില് നിന്ന് മോചനം
നേടിയ വിവേകമതികളെയും കാണാന് കഴിയും. പണത്തിന്റെ എബിസിഡി അറിയാത്തവരാണ്
ആദ്യത്തെ വിഭാഗമെങ്കില് സാമ്പത്തിക സാക്ഷരത കൈവരിച്ചവരാണ് രണ്ടാമത്തെ
ന്യൂനപക്ഷം.ആസ്തിയും ബാധ്യതയും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം മനസ്സിലാക്കി
ബാധ്യതകള് പരമാവധി കുറച്ച് ആസ്തികള് പരമാവധി കൂട്ടി സ്വന്തം വരുമാനത്തെ
സ്വയം വാര്ത്തെടുക്കാനുള്ള വിവേകവും തന്റേടവുമാണ് സാമ്പത്തിക സാക്ഷരത.
പ്രവാസി ഏറ്റവും ആദ്യം കൈവരിക്കേണ്ടതും ഈയൊരു സാക്ഷരതയാണ്. മിച്ചം
വയ്ക്കാവുന്ന ആദ്യത്തെ നൂറുരൂപയുണ്ടാക്കുക എന്നത് എത്ര എളുപ്പമുള്ള
കാര്യമല്ല. ഒരുപാട് സമ്മര്ദ്ദങ്ങളെ നമുക്ക് നേരിടേണ്ടി വന്നേക്കാം.
എന്നാല് ആ നൂറുരൂപയില് നിന്ന് സാമ്പത്തിക സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കൊരു പാത
നമുക്ക് വെട്ടിത്തെളിക്കാന് കഴിയും. സാമ്പത്തിക സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു ശേഷം
മാത്രമേ പ്രവാസിക്ക് പുതിയ കഥകള് പറയാനുണ്ടാവൂ.<br />
<b><a href="http://www.risalaonline.com/home/index.php?option=com_content&view=article&id=6:2010-01-09-07-47-22&catid=1:articles"> </a></b></div>
<div class="post-body entry-content">
</div>
<div class="post-body entry-content">
</div>
<div class="post-body entry-content">
</div>
<div class="post-body entry-content">
</div>
<div class="post-body entry-content">
</div>
<div class="post-body entry-content">
</div>
<div class="post-body entry-content">
</div>
<div class="post-body entry-content">
</div>
<div class="pid-888630566" id="Blog1_comments-block-wrapper">
</div>
<div class="comment-footer">
</div>
<br />K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-84752076594756919802010-08-01T17:06:00.001+05:302011-04-05T19:08:13.691+05:30Say I Love You to Children<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5S9wojUqCYPeMgroRj29YDVFqECLSva-5c__JNGWe5FBcQNU6IL-19Pd8vSvwSlRy6y_0cA_q7sokyxtUrrmAxfUqkExqJxTLq2hI-46CTbI7w5GJWtqfYpboD2NPGXMh6z3Y1-pWUHg/s1600/play.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5S9wojUqCYPeMgroRj29YDVFqECLSva-5c__JNGWe5FBcQNU6IL-19Pd8vSvwSlRy6y_0cA_q7sokyxtUrrmAxfUqkExqJxTLq2hI-46CTbI7w5GJWtqfYpboD2NPGXMh6z3Y1-pWUHg/s320/play.jpg" /></a></div>
<h2 class="art-PostHeader">
<b> ക്ലാസ് റൂമില് ഐലവ് യു പറയാമോ?</b></h2>
<h2 class="art-PostHeader">
<b>
</b></h2>
<div class="art-PostMetadataHeader">
<div class="art-PostHeaderIcons art-metadata-icons">
<b><a href="http://www.risalaonline.com/home/index.php?view=article&catid=1%3Aarticles&id=91%3A2010-05-16-17-35-15&tmpl=component&print=1&layout=default&page=&option=com_content" onclick="window.open(this.href,'win2','status=no,toolbar=no,scrollbars=yes,titlebar=no,menubar=no,resizable=yes,width=640,height=480,directories=no,location=no'); return false;" rel="nofollow" title="Print"><img alt="Print" src="http://www.risalaonline.com/home/templates/risala06/images/printButton.png" /></a> | <a href="http://www.risalaonline.com/home/index.php?option=com_mailto&tmpl=component&link=aHR0cDovL3d3dy5yaXNhbGFvbmxpbmUuY29tL2hvbWUvaW5kZXgucGhwP29wdGlvbj1jb21fY29udGVudCZ2aWV3PWFydGljbGUmaWQ9OTE6MjAxMC0wNS0xNi0xNy0zNS0xNSZjYXRpZD0xOmFydGljbGVz" onclick="window.open(this.href,'win2','width=400,height=350,menubar=yes,resizable=yes'); return false;" title="E-mail"><img alt="E-mail" src="http://www.risalaonline.com/home/templates/risala06/images/emailButton.png" /></a></b>
</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;"> എന്താണ്
നിങ്ങളുടെ വിദ്യാര്ത്ഥിക്ക് നല്കാന് ഏറ്റവും വിലപ്പെട്ടതായി
നിങ്ങളുടെ കൈയിലുള്ളത്? അധ്യാപകരോടും അധ്യാപകരാവാന് പോകുന്നവരോടുമുള്ളതാണീ
ചോദ്യം. പ്രതീക്ഷയുടെ തിരി കണ്ണില് കത്തിച്ച്, നാളെയിലേക്ക്
ഉറ്റുനോക്കുന്ന ഒരു തലമുറയാനു നിങ്ങള്ക്കു മുന്നിലുള്ളത്. അവര്ക്ക്
നല്കാന് അമൂല്യമായ എന്താണ് നിങ്ങള് കരുതിവച്ചിരിക്കുന്ന</span><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ത്?</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">സ്വയം
വിലയിരുത്താന് ഏതൊരു അധ്യാപകനെയും പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതാണീ ചോദ്യം. പക്ഷേ, പലതവണ
ആവര്ത്തിച്ചിട്ടും ഒരു ഇലയനക്കം പോലുമില്ലാ മനുഷ്യര് മരത്തവളകളെപ്പോലെ
മരവിച്ചിരിക്കുന്നതു കണ്ട് സങ്കടം തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഒരു മനുഷ്യായുസ്സിലെ വളരെ
വിലപ്പെട്ട പത്തുപതിനഞ്ച് വര്ഷക്കാലം ഇത്ര നിര്വികാരരായ ജീവികളുടെ
വായില് നോക്കിയിരിക്കാന് വിധിക്കപ്പെട്ട നമ്മുടെ മക്കളുടെ
ഗതികേടിനെക്കുറിച്ചോര്ത്ത് സഹതപിച്ചിട്ടുണ്ട്.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ഒരു ചലനവുമില്ലാത്ത ഈ യന്ത്രമനുഷ്യരെ ഒന്ന് പ്രകോപിപ്പിച്ചിട്ടെങ്കിലും വാ തുറപ്പിക്കാന് ഞാന് ശ്രമിക്കാറുണ്ട്.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">വിലപിടിപ്പുളള
ഒന്നും കുട്ടികള്ക്ക് കൊടുക്കാനായി നിങ്ങളുടെ കൈയിലില്ലെങ്കില്
പിന്നെയെന്തിനാണ് നിങ്ങളൊക്കെ വലിയ അധ്യാപഹയരാണെന്നും പറഞ്ഞ്
ശ്വാസംപിടിച്ചു നടക്കുന്നത്? ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും ക്രിയാത്മകമായ ബാല്യം
എന്ന വിസ്മയം കുപ്പത്തൊട്ടിയില് തള്ളാനാണോ കുട്ടികള് നിങ്ങളുടെ മുന്നില്
വന്ന് കുത്തിയിരിക്കുന്നത്? സ്വന്തം മനഃസാക്ഷിയോട് ചോദിക്കൂ.
അധ്യാപകരാകാന് നിങ്ങള്ക്ക് എന്ത് യോഗ്യതയാണുള്ളത്? നാളത്തെ തലമുറക്ക്
കൈമാറാന് മഹത്തായ എന്തെങ്കിലും നിങ്ങളുടെ കൈവശമുണ്ടോ?</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">വാക്കുകള്ക്ക്
ശേഷിയുണ്ടെങ്കില് അത് കൊള്ളേണ്ടിടത്ത് കൊള്ളുക തന്നെ ചെയ്യും.
വാതുറക്കില്ലെന്ന് ശപഥം ചെയ്തവര്ക്കിടയില് ചെറിയ മുറുമുറുപ്പുകളുയരുന്നത്
അതിന്റെ തെളിവാണ്. പല മുഖങ്ങളിലും രോഷം ഇരച്ചുകയറി കണ്ണുകള്
തുറിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്നെ ഭസ്മമാക്കാന് തക്ക ശേഷിയുണ്ട് ചിലരുടെ
നോട്ടങ്ങള്ക്ക്. </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ഞങ്ങളവര്ക്ക് അറിവ് നല്കുന്നില്ലേ?</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">കൂട്ടത്തിലൊരാള്
വാതുറക്കുക മാത്രമല്ല എന്നെ വിഴുങ്ങാനെന്നോണം ചാടിയെഴുന്നേല്ക്കുകകൂടി
ചെയ്യുമ്പോള് ഞാന് ഉളളില് ആര്ത്തു ചിരിക്കുന്നു. നന്ദി സുഹൃത്തെ. ഇനി
എനിക്ക് കാര്യങ്ങള് കുറച്ചുകൂടി എളുപ്പത്തില് വിശദീകരിക്കാം.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ശരിയാണ്.
നിങ്ങളവര്ക്ക് അറിവ് നല്കുന്നുണ്ട്. എന്നാല് ആ അറിവ് എത്രകാലം അവര്
ഓര്മിച്ചിരിക്കും? ഏറിയാല് പരീക്ഷാഹാളില് നിന്നും പുറത്തിറങ്ങുന്നതു
വരെ! അതിനപ്പുറം ആ അറിവു കൊണ്ട് ജീവിതത്തില് അവര്ക്കെന്തെങ്കിലും
പ്രയോജനമുണ്ടോ? കുട്ടികളുടെ കാര്യം വിടാം. നിങ്ങളാണല്ലോ അറിവ്
നല്കുന്നവന്. നല്കപ്പെടുന്നവനേക്കാള് നല്കുന്നവന് അതുകൊണ്ട്
എന്തെങ്കിലും ഉപകാരമുണ്ടാവേണ്ടതല്ലേ? ഉപകാരമുണ്ടെങ്കിലല്ലേ നല്കുന്നതില്
അര്ത്ഥമുള്ളൂ. അതുകൊണ്ട് സത്യസന്ധമായി പറയൂ, പാഠപുസ്തകത്തില്
നിന്നെടുത്ത് നോട്ട്ബുക്കില് കുറിച്ച് കാണാപാഠം പഠിച്ച അറിവുകൊണ്ട്
ജീവിതത്തിലെപ്പോഴെങ്കിലും നിങ്ങള്ക്ക് പ്രയോജനമുണ്ടായിട്ടുണ്ടോ?</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">വിഴുങ്ങാന്
വന്നവന് വിയര്ക്കുന്നത് കാണുന്നു. ജീവിതത്തില് നിങ്ങള്ക്ക് പോലും
ഉപകാരപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത അറിവ് നിങ്ങളുടെ കൈയിലുള്ള ഏറ്റവും
വിലപ്പെട്ടതാവുന്നതെങ്ങനെ? 'അറിവിനുവേണ്ടിയുള്ള അറിവ്' നേടാന് മാത്രമായി
കുട്ടികള് എന്തിന് പത്ത് പതിനഞ്ച് വര്ഷം മെനക്കെടുത്തണം? ലോകത്തിലെ ഏതു
നിസ്സാര അറിവും നിമിഷനേരം കൊണ്ട് വിരല്തുമ്പില് ലഭ്യമാകുന്ന വിവര
വിസ്ഫോടനകാലത്ത് ഇതിന്റെ വല്ല ആവശ്യവുമുണ്ടോ?</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">അഭിപ്രായം
പറഞ്ഞവര് മാത്രമല്ല, കേട്ടുനിന്നവരും സമ്പൂര്ണ നിശ്ശബ്ദതയിലാണ്. നിശബ്ദത
ഏറെനേരം നീട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാതെ മറ്റൊരാള് എഴുന്നേല്ക്കുന്നു.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ഞങ്ങളവര്ക്ക് നല്ല മാതൃക കാണിച്ചു കൊടുക്കുന്നില്ലേ?</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">എന്താണ്
നിങ്ങളുടെ കൈയിലുള്ള നല്ല മാതൃക? ഫസറ്റ് ബെല്ലടിച്ച് കാല്മണിക്കൂര് നേരം
ക്ളാസില് പോകാതെ സംസാരിച്ചിരിക്കുന്നതോ? ക്ളാസ്റൂമിലെത്തിയാല് നേരം
തികക്കാന് വേണ്ടി വാച്ചില് നോക്കിയിരിക്കുന്നതോ? ഇതിനിടയില് ആര്ക്കോ
വേണ്ടിയെന്നോണം 'നോട്ടെടുത്തോ എഴുതിക്കോ നാളെ പഠിച്ചുവന്നോ അല്ലെങ്കില്
അടുത്ത പരീക്ഷക്ക് വട്ടപ്പൂജ്യം' എന്ന പാറ്റേണലുള്ള സര്വതോ</span><span style="font-size: 14pt;"><span style="font-family: Calibri;">മു </span></span><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ഖ
വികസനം! സ്റാന്ഡ്അപ്, സിറ്റ്ഡൌണ് എന്നീ രണ്ടുവാക്കുകള് കൊണ്ട്
കോട്ടുവായ ചുളുവില് എങ്ങനെയിടാം എന്നതിനുള്ള പരിശീലനം! ഭീഷണ നോട്ടം,
ഉരുട്ടിനോട്ടം, ഒളിഞ്ഞുനോട്ടം, കാകദൃഷ്ടി മുതലായ വിവിധോദ്ദേശ നോട്ടങ്ങളില്
നിരന്തര പരിശീലനം! ലേഡിടീച്ചര്മാര് തമ്മിലുള്ള കുശുമ്പ്, ഏഷണി, അധ്യാപഹയ</span><span style="font-size: 14pt;"><span style="font-family: Calibri;">•</span></span><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ാര്
തമ്മിലുള്ള പാര, വാര്ദ്ധക്യകാല വായില്നോട്ടം... ഒടുവില് ലാസ്റ് ബെല്
അടിക്കുന്നതിന് അഞ്ച് മിനുട്ട് മുമ്പ് തിരക്കി ബസ്സില് കയറിക്കൂടാനുള്ള
നെട്ടോട്ടം. എത്ര നല്ല മാതൃകകള്! മഹത്തായ മാതൃകകള്
സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനിടയില് താന് പഠിപ്പിക്കുന്ന കുട്ടികളുടെ പേരുകളെങ്കിലും
ഓര്ത്തുവയ്ക്കുന്നവര് എത്ര പേരുണ്ട്? എന്റെ അധ്യാപകനാണ് എന്റെ മാതൃക
എന്ന് അഭിമാനത്തോടെ പറയുന്ന ഒരാളെങ്കിലും നാളത്തെ
തലമുറയിലുണ്ടാകുമെന്നുറപ്പുള്ള ആരാണ് ഇവിടെയുള്ളത്? ഇല്ലെങ്കില്
മാതൃകയെക്കുറിച്ച് ഒരക്ഷരം മിണ്ടാന് അധ്യാപകന്നും അര്ഹതയില്ല.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">വൃഥാവ്യായാമമെന്നതിനപ്പുറത്തേക്ക് കടക്കാത്ത അറിവും ബലൂണ് കണക്കെ വീര്പ്പിച്ചുവച്ച നല്ല മാതൃകയുമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും നമ്മുടെ കുട്ടികള്ക്ക്
നല്കാന് നമ്മുടെ കൈയിലില്ലെങ്കില് അധ്യാപകരെന്ന നിലയില് നാം
എത്രമാത്രം ദരിദ്രരാണ്! അതോ നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ വിലപിടിപ്പുള്ള രത്നങ്ങളെ
നാമിനിയും ശരിയായി മനസ്സിലാക്കിയിട്ടില്ലെന്നോ? മനുഷ്യനെന്ന നിലയില്
നമുക്ക് മഹത്വം നല്കുന്ന ചില അമൂല്യയിനം രത്നങ്ങള്
നമുക്കുളളിലെല്ലാമുണ്ട്. സ്വയം അറിഞ്ഞവനുമാത്രമേ അത് മറ്റുള്ളവരിലേക്ക്
പകരാനാവൂ. വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം ഒരാള്ക്ക് തന്റെ ഉള്ളിലെ അമൂല്യമായ
രത്നങ്ങളെ പുറത്തെടുക്കാന് സാഹചര്യം സൃഷ്ടിക്കലാണ്. അതു കൊണ്ടു തന്നെ
സ്വന്തം രത്നങ്ങളെ പ്രകാശിപ്പിക്കാനും വിനിമയം ചെയ്യാനും ശേഷിയുള്ളവര്ക്കേ
യഥാര്ത്ഥ അധ്യാപകരാകാന് കഴിയൂ. സ്വയം പ്രകാശിക്കുന്നവനേ മറ്റൊരാളെ
പ്രകാശിപ്പിക്കാനാവൂ.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">സ്വയം പ്രകാശിക്കുന്ന അധ്യാപകരെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">മലപ്പുറം
ജില്ലയിലെ ഒരു ഇംഗ്ളീഷ് മീഡിയം സ്കൂളില് വച്ചാണ് ഞാന് മാധവയെ
പരിചയപ്പെടുന്നത്. കറുത്ത് ചുള്ളിക്കമ്പ് പോലെ ഉണങ്ങിയ ഒരു യുവാവ്.
നരകയാതനകളനുഭവിച്ചവന്റെ കരിഞ്ഞമുഖം. വിഷാദത്തിന്റെ കാര്മേഘങ്ങള്
ഉരുണ്ടുകൂടിയ മുഖത്ത് പൊടുന്നനെയുണ്ടായ മിന്നല്പോലെ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന
ചിരി. ഉടലിന്റെ പുറംകാഴ്ചയില് മനുഷ്യനെ ദര്ശിക്കുന്ന ഒരാള്ക്ക് മാധവ ഒരു
അധ്യാപകനാണെന്നറിയുമ്പോള് ഞെട്ടലുണ്ടാവുക സ്വാഭാവികം. എന്നാല്
കവിതയൂറുന്ന അയാളുടെ ഇംഗ്ളീഷിലുള്ള അനര്ഗള സംഭാഷണം കേട്ടാല് ഇംഗ്ളീഷ്
വശമില്ലാത്തവര്പോലും ആ ഹൃദയത്തിന്റെ സൌന്ദര്യം നുകര്ന്ന് വിസ്മയപൂര്വ്വം
കാതോര്ത്ത് നിന്നു പോകും.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEhqtY-kr4ZbGQnpRksORusDdr7hDRTpctTMQiOLXGk_BZON931zBCQhYtXQhTorPX2aiUnfl8Mpla_epnEDfvsrdN7jvZPZHmIUZrvFURZOYJVKR4rK1FLNNgW5BV6uvqsPpInS68-HE/s1600/desire.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEhqtY-kr4ZbGQnpRksORusDdr7hDRTpctTMQiOLXGk_BZON931zBCQhYtXQhTorPX2aiUnfl8Mpla_epnEDfvsrdN7jvZPZHmIUZrvFURZOYJVKR4rK1FLNNgW5BV6uvqsPpInS68-HE/s320/desire.jpg" /></a></b></div>
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">Words though differ</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">But for me when they offer </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">Things that I desire </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">I want to know dear </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">The heart your how? </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;"> </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">മനസ്സില്
വിരുന്നുവന്ന വരികള്ക്ക് സ്വയം ഈണമിട്ട് തെല്ലുറക്കെ പാടി സ്കൂള്
മുറ്റത്ത് അയാള് നടന്നുനീങ്ങുമ്പോള് ഇടതും വലതുമായി കുട്ടികലും ഒപ്പംകൂടും.
അടുത്ത് കിട്ടിയാല് അവര് അയാളുടെ കൈകള് പിടുത്തമിടും. ഭൂമിക്കു മുകളിലും
ആകാശത്തിനു താഴെയും അതിനപ്പുറവുമുള്ള പലകാര്യങ്ങളും കുട്ടികള് അയാളുമായി
പങ്കുവയ്ക്കുന്നത് കാണാം. എല്ലാത്തിനും അയാള് കുട്ടികളുടേതായ ഭാഷയില്
മറുപടി പറയും. കാമ്പസ് ഭാഷ ഇംഗ്ളീഷ് ആയിരിക്കണമെന്ന് നിര്ബന്ധമുള്ള ആ
സ്കൂളില് കുട്ടികള്ക്ക് മനസ്സിലാവുന്ന ഇംഗ്ളീഷ് സംസാരിക്കുന്ന ഒരേയൊരു
അധ്യാപകന് അയാളായിരുന്നു. കുട്ടികള് കേട്ടു പരിചയമില്ലാത്ത പല പദങ്ങളും
അയാളുടെ സംഭാഷണത്തില് കടന്നുവരാറുണ്ട്. എന്നാല് അയാളാവുമ്പോള് ആദ്യം
കേള്ക്കുന്ന പദമാണെങ്കിലും ഞൊടിയിടകൊണ്ട് കുട്ടികളത്
മനസ്സിലാക്കിയെടുക്കും.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ഭാഷക്കതീതമായ
മറ്റേതോ മാധ്യമം അവര്ക്കിടയില് അദൃശ്യമായി പ്രവര്ത്തിച്ചിരുന്നുവെന്ന്
തീര്ച്ച! തുമ്പിയും പൂമ്പാറ്റയും വണ്ണാത്തിക്കിളിയും കടലാസുതോണിയും
മുക്കുവനും ഭൂതവുമെല്ലാം അവര്ക്കിടയിലെ സംഭാഷണത്തിന് വിഷയമായി. എത്ര
സംസാരിച്ചാലും അവര്ക്ക് മതിവരില്ല. ഒഴിവുകിട്ടുമ്പോഴെല്ലാം കൌതുകങ്ങളും
സംശയങ്ങളുമായി കുട്ടികള് അയാളെത്തേടിവന്നു. തമ്മില് പിരിയുമ്പോള് അയാള്
കുട്ടികളെ ആശീര്വദിക്കുന്നതില് ഒരു പുതുമയും ദര്ശനവുമുണ്ടായിരുന്നു.
അത്തരമൊരു ആശീര്വാദം ഞാനാദ്യമായാണ് കേള്ക്കുന്നത് </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">I Love You Friends</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;"> </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">അതേ
ആവേശത്തോടെ കുട്ടികള് ഒന്നടങ്കം തിരിച്ച് ആശീര്വദിക്കുന്നത്
കേള്ക്കുന്നമാത്രയില് വിദ്യാഭ്യാസത്തില് ഒരു I Love You വിപ്ളവത്തിന്റെ
ആവശ്യകത എനിക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടു.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;"> We Love You too... </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">അയാള്ക്ക്
കുട്ടികളെ ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നു എന്നതാണ് യാഥാര്ത്ഥ്യം. സ്വയം
പ്രകാശിക്കാന് അയാള്ക്കൊരു മാധ്യമം ആവശ്യമായിരുന്നു. അധ്യാപകനായതിനാല്
വിദ്യാര്ത്ഥികള് തന്നെ ഏറ്റവും മികച്ച മാധ്യമം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ
കുട്ടികള്ക്ക് അയാളെയും ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ അയാളില് നിന്ന്
അവരിലേക്ക് മനോഹരമായ ചിലതെല്ലാം വിനിമയം ചെയ്യപ്പെട്ടു. എത്ര പെട്ടെന്നാണ്
അയാളുടെ ഭാഷയും ശൈലിയും പ്രയോഗങ്ങളും ജീവിതമൂല്യങ്ങളുമെല്ലാം കുട്ടികള് തങ്ങളുടെ സ്വന്തമാക്കിയത്.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">പോഷും
ജാഡയും കൃത്രിമത്വങ്ങളും മാത്രമുള്ള യന്ത്രമനുഷ്യരായ ഇംഗ്ളീഷ്മീഡിയം
അധ്യാപകര്ക്കിടയില് ഒരു ജൈവ മനുഷ്യനെ കണ്ടെത്തിയ ആഹ്ളാദമായിരുന്നു
എനിക്ക് മാധവയെ കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോള്.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">എന്തുകൊണ്ടാണ് നിങ്ങളെത്തേടി എപ്പോഴും കുട്ടികള് വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്?</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ഒരിക്കല് ഞാന് ചോദിച്ചു.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">മാധവ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു:</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">"സര്, എന്റെ കൈയില് വിലകൂടിയ ഒരു മയക്കുമരുന്നുണ്ട്. ഞാനവര്ക്ക് അത് യഥേഷ്ടം നല്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് അവരെന്നെ വിട്ടുപോവാത്തത്.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ഞാന് ആകെ പരിഭ്രമിച്ചുപോയി. അപ്പോഴേക്കും മാധവ സൂചിപ്പിച്ചു</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">അതേ സാര്, Love ...the most effective drug in the world </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">അതുപറയുമ്പോള് അയാളുടെ കണ്ണ് നിറയുന്നത് ഞാനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ഇംഗ്ളീഷ്
മീഡിയം സ്കൂളില് നിന്ന് കിട്ടുന്നത് തുച്ഛമായ ശമ്പളമാണെങ്കിലും ഒരു
അധ്യാപകനായതില് മാധവ പൂര്ണ സംതൃപ്തനായിരുന്നു. പണം അയാളുടെ ജീവിതത്തില്
ഒരു അവശ്യഘടകമായിരുന്നില്ല. ഞങ്ങളുടെ പരിചയം ഒരു ആത്മബന്ധമായി വളര്ന്ന
കാലത്ത് അയാളുടെ ഗ്രാമം സന്ദര്ശിക്കാന് എനിക്ക് അവസരമുണ്ടായി. കാസര്കോട്
ജില്ലയില് കേരളത്തിന്റെയും കര്ണാടകയുടെയും അതിര്ത്തിയായ കാറഡ്ക്ക എന്ന
സ്ഥലത്താണ് അയാളുടെ വീട്. വീടെന്ന് പറഞ്ഞാല് പുറമ്പോക്ക് ഭൂമിയില്
മഴചോരുന്ന ഒരു പുല്കുടില്. ജാതീയമായ പകപോക്കലുകളില്
പ്രാന്തവല്ക്കരിക്കപ്പെട്ട ഒരു കുടുംബം. വാര്ദ്ധക്യത്താല് വരണ്ടുപോയ
അമ്മ. നാല് സഹോദര</span><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ന്മാര്</span><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">.
രണ്ട് സഹോദരിമാര്. അടിച്ചമര്ത്തപ്പെട്ടവന്റെ ഒടുങ്ങാത്ത വേദനയില് ഒരു
സഹോദരന് മനോരോഗിയായി. ഒരുനാള് അയാള് ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. മറ്റൊരാള് ഒരു
തെരുവ് റൌഡി. മൂന്നാമത്തെയാള് ശിഥിലമാക്കപ്പെട്ട സ്വത്വവുമായി
സന്യാസിയാകാന് പോയി. അമ്പലങ്ങളില് ഭജനപാടി നടക്കുകയാണ് അയാള്.
നാലാമത്തെയാളാകട്ടെ കരാട്ടെയില് ഭ്രാന്ത്കയറി നിരന്തരമായ പരിശീലനത്തിലാണ്.
രണ്ട് സഹോദരിമാരെയും വിവാഹം കഴിച്ചയച്ചത് ഏറ്റവും ഇളയവനായ മാധവയാണ്. വീട്
പുലരുന്നതും അയാളെ ആശ്രയിച്ചാണ്. ലിപിയില്ലാത്ത തുളുഭാഷയിലെ അനേകം നാടന്
ശീലുകളുടെ ശേഖരണമുണ്ട് ദളിതയായ ആ അമ്മയുടെ ഓര്മയില്. നിരക്ഷരരായ അവര്
ഈണത്തില് പാടുമ്പോള് ജ</span><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">നമ</span><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ങ്ങള്ക്കപ്പുറം
പ്രാക്തനമായ ഒരു ഗൃഹാതുരത്വത്തിലേക്ക് ഞാന് തിരിച്ചുനടന്നു.
തുളുവായിരുന്നു അവരുടെ മാതൃഭാഷ. മലയാളവും കന്നടയും അവര്ക്ക് നന്നായി
അറിയാമായിരുന്നു. ഭൌതികമായി ദാരിദ്യ്രം
ഇളിച്ചുകാട്ടുമ്പോഴും സമ്പന്നമായ ഒരു സംസ്കാരം അവര്ക്ക് നെഞ്ചോട്
ചേര്ക്കാനുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് ബോധ്യമായി. എനിക്ക് അന്യമായിപ്പോയതും അതാണ്.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">മധ്യവര്ഗസ്വര്ഗങ്ങളില്
അഭിരമിക്കുന്ന ഒരു ശരാശരി മലയാളിയുടെ കാഴ്ചപ്പാടിലൂടെ നോക്കുമ്പോള്
മാധവക്ക് പണത്തിന് ആവശ്യമല്ല, അത്യാവശ്യം തന്നെയുണ്ട്. എന്നിട്ടും പണം
അയാളുടെ ഫാന്റസികളില് പോലും കടന്നുവന്നില്ല. തേടിനടന്നിരുന്നെങ്കില്
തീര്ച്ചയായും അയാള്ക്കത് കിട്ടുമായിരുന്നു. ഇംഗ്ളീഷില് ബിരുദാനന്തര
ബിരുദവും ബിഎഡുമുണ്ടായിരുന്നു അയാള്ക്ക്. അതിനപ്പുറം ആരെയും
മോഹിപ്പിക്കുന്ന അനര്ഗളമായ ഇംഗ്ളീഷ് ഭാഷണ നൈപുണിയും. അതുമാത്രം മതി
ചോദിക്കുന്ന ശമ്പളം അയാള്ക്ക് കിട്ടാന്. എന്നാല് തനിക്ക് കിട്ടുന്ന
തുച്ഛമായ ശമ്പളം ചോദിക്കുന്നവര്ക്കെല്ലാം അയാള് കടം കൊടുത്തു. തനിക്ക്
പണം </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">കഴിഞ്ഞ
അധ്യയന വര്ഷം അത്ഭുതമെന്ന് പറയട്ടെ മാധവക്ക് പി എസ് സി ലഭിച്ചു. ടെസ്റ്റു എഴുതാന് മടിയുസ്ള്ളവനാണയാള്. ആരെങ്കിലും നിര്ബന്ധിച്ച്
എഴുതിപ്പിച്ചതാവും. തൊട്ടടുത്തു തന്നെ അയാള് ജോലിയില് ചേര്ന്നു. സര്ക്കാര്
നല്കുന്ന ഉയര്ന്ന ശമ്പളം അയാളെന്തു ചെയ്യുന്നുവെന്നറിയാന് എനിക്ക്
കൌതുകമുണ്ടായിരുന്നു. പഴയപോലെ ചോദിക്കുന്നവര്ക്കെല്ലാം
കടംകൊടുക്കുകയാവുമോ? ജോലിയില് പ്രവേശിച്ച് രണ്ടുമൂന്നു മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്
ഞാനിക്കാര്യം തിരക്കി. മാധവ പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെ:</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">"മലപ്പുറത്തെ
പോലെയല്ല' ഞങ്ങളെ നാട്ടിലെ കുട്ടികള്. ബുക്കും യൂണിഫോമും വാങ്ങാനെന്നല്ല
കഞ്ഞികുടിക്കാന് പോലും നിവൃത്തിയില്ലാത്തവര് ഒരുപാടുണ്ട്. എനിക്ക്
കിട്ടുന്ന ശമ്പളത്തില് നിന്ന് എന്റെ ആവശ്യം കഴിച്ചുള്ളത് ഞാനവര്ക്കു
വേണ്ടി ചെലവഴിക്കുന്നു. എനിക്കെന്തിനാ സാറേ ഇത്രയും പണം?</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">പിന്കുറിപ്പ്</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">ക്ളാസിലെ
വിദ്യാര്ത്ഥികളോട് ഐലവ്യു പറയാമോ? നിങ്ങളുടെ നെറ്റിചുളിയുന്നത് എനിക്ക്
മനസ്സിലാകുന്നു. എന്റെ പക്ഷം ഇതാണ്: പറഞ്ഞാലും പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും
കുട്ടികളുടെ മുന്നില് നില്ക്കുമ്പോഴെല്ലാം ആ മാന്ത്രികമായ വാചകം
നിങ്ങളുടെ മനസ്സിലുണ്ടാവണം. അതിലൂടെ മാത്രമേ ആത്യന്തികമായ ചിലത്
നിങ്ങള്ക്കവരിലേക്ക് വിനിമയം ചെയ്യാനാവൂ.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8LxLeqCjI1QquCEdnaqP70j2apeGgd-zqW0HhEyNl5pXXXPbIu53g2ccSqxM3R9YPhRvlH1fs5d9Xvin3YsgYYscpoFqLKxnDSlrZzqTCbb9FeeVyF-TkcFocKwPFVZidYFAkDbzYCzs/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8LxLeqCjI1QquCEdnaqP70j2apeGgd-zqW0HhEyNl5pXXXPbIu53g2ccSqxM3R9YPhRvlH1fs5d9Xvin3YsgYYscpoFqLKxnDSlrZzqTCbb9FeeVyF-TkcFocKwPFVZidYFAkDbzYCzs/s320/images.jpg" /></a></b></div>
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">I </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">love </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;">you</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0in 0in 10pt 23.05pt;">
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt;"> </span></b></div>
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt; line-height: 50%;">എല്ലാവരുടെയും ഉള്ളില് വിലപ്പെട്ടതായി അത് യഥേഷ്ടമുണ്ട്. ഭൂമിയില് ജീവനുള്ളിടത്തോളം കാലം അത് ആവശ്യവുമുണ്ട്. എന്തു ചെയ്യാം, </span></b><br />
<b><span style="font-family: RisalaUnicode; font-size: 14pt; line-height: 50%;">ആഗോളീകരണാനന്തര ലോകത്ത് ഏറ്റവും ക്ഷാമമുള്ളതും അതിനുതന്നെ.</span></b></div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-90282349739311265922009-11-06T18:24:00.000+05:302010-08-25T15:26:44.907+05:30ഷോകെയ്സിലെ മരപ്പാവകള്<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_MXuX44s8cNGSXnDOqT0Fw3IT-w0dEP0Y-y-7kHi6pHtkmq8-lm1fBtKgUnMMIsp3N3jq9Iis-Sr_pfzmis6XT5Y1PcaMpWkyLWFdiSmAW7bL_BRcTNlIyDMmeg7-5xMqFv5ZSgTwkWY/s1600/doi.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_MXuX44s8cNGSXnDOqT0Fw3IT-w0dEP0Y-y-7kHi6pHtkmq8-lm1fBtKgUnMMIsp3N3jq9Iis-Sr_pfzmis6XT5Y1PcaMpWkyLWFdiSmAW7bL_BRcTNlIyDMmeg7-5xMqFv5ZSgTwkWY/s320/doi.jpg" /></a></div>
<div style="background-color: #6aa84f; color: white;">
<span style="font-size: large;">ദൈവം അയക്കുന്ന മനോരോഗികള് എനിക്കുള്ള ഭക്ഷണവുമായി എവിടെ നിന്നൊക്കെയോ വന്ന് വാതിലില് മുട്ടുന്നു. ഇപ്പോള് ഒട്ടുമിക്ക ദിവസങ്ങളിലും സ്കിസോഫ്രീനിക്കുകളും മാനിയാക്കുകളും സെക്ഷ്വല് പെര്വര്ട്ടുകളും മാത്രമല്ല മുലകുടി മാറിയിട്ട് ഏറെ കാലമായിട്ടില്ലാത്ത കൊച്ചുകിടാങ്ങള് വരെ അനന്തഭാവിയില് ഭീതിപൂണ്ട കണ്ണുകളുമായി എന്നെ തുറിച്ചുനോക്കുന്നു. ജീവിതത്തിന്റെ കാലുഷ്യങ്ങളും കളങ്കങ്ങളും തീണ്ടിയിട്ടില്ലാത്ത വിശുദ്ധബാല്യങ്ങള്, വര്ണങ്ങള് കൊണ്ട് മഴവില്ലു തീര്ക്കേണ്ട കുസൃതിക്കുരുന്നുകള്, വിഷാദത്തിന്റെയും വിരക്തിയുടെയും നരച്ച ലോകത്തകപ്പെട്ട് ജീവിതത്തില്നിന്നുതന്നെ പിന്വാങ്ങുന്ന ഭീതിദമായ കാഴ്ച! അതെ, മുമ്പൊന്നുമില്ലാത്തവിധം, മനോജന്യ രോഗങ്ങള്ക്ക് ഇരയാകുന്നവരില് വലിയ വിഭാഗം ഇന്ന് കുട്ടികളാണ്. എന്താണ് യഥാര്ത്ഥത്തില് നമ്മുടെ കുട്ടികള്ക്ക് സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്?</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">പത്തു വയസ്സുള്ളൊരു പെണ്കുട്ടി. പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം അവള് മിണ്ടാട്ടം നിര്ത്തി. ആരെന്ത് ചോദിച്ചാലും ഒരു വാക്കും ഉച്ചരിക്കില്ല. സന്തോഷമോ സന്താപമോ ഇഷ്ടമോ ദേഷ്യമോ ഒന്നുമില്ല. ഒരു മരപ്പാവ! ഭീതിയിലായ മാതാപിതാക്കള് കുട്ടിയെ ഒരു ഡോക്ടറെ കാണിച്ചു. നിരവധി ടെസ്റ്റുകള് നടത്തിനോക്കിയ ഡോക്ടര് ഒരു രോഗവുമില്ലെന്ന് വിധിച്ചു. സൈക്യാട്രിസ്റ്റിനെ സമീപിക്കാന് നിര്ദ്ദേശിക്കുകയും ചെയ്തു. സൈക്യാട്രിസ്റ്റ് കുറച്ചുനാളേക്കുള്ള മരുന്നുകള് കുറിച്ചുകൊടുത്തു. ഗുളിക വിഴുങ്ങാനല്ലാതെ കുട്ടി വാ തുറന്നില്ല. ഹതാശരായ രക്ഷിതാക്കള് എന്റെ വാതിലിലും മുട്ടി.നല്ല സാമ്പത്തികശേഷിയുള്ളവരായിരുന്നു അവര്. മകളുടെ `ബാധ' ഒഴിവായിക്കിട്ടാന് എന്തു ചെയ്യാനും അവര് ഒരുക്കമായിരുന്നു. പണം എന്തിനെയും ചികിത്സിച്ചുമാറ്റാന് കഴിവുള്ള ഒരു ഔഷധമാണെന്ന ധാരണ അവര്ക്കുണ്ടായിരുന്നു. മനശ്ശാസ്ത്ര ചികിത്സയിലെ ആദ്യഘട്ടമാണ് പ്രീ-ഹിപ്നോട്ടിക് ടോക്. എനിക്കു മുമ്പില് മരപ്പാവപോലെ ഇരിക്കുന്ന പെണ്കുട്ടിയോട് ചിലതു ചോദിക്കാന് ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവള് ഒരക്ഷരം ഉരിയാടുകയില്ലെന്ന് ബോധ്യപ്പെട്ടു. കാരണമറിഞ്ഞാലേ ഏതു ചികിത്സയും ഫലിക്കൂ. പുറമേക്ക് കാണുന്ന ലക്ഷണങ്ങളല്ല രോഗം. കാരണം തന്നെയാണ് യഥാര്ത്ഥ രോഗം. അതിനെയാണ് പിഴുതുമാറ്റേണ്ടത്. രക്ഷിതാക്കളോട് ഏറെ സംസാരിച്ചുനോക്കിയെങ്കിലും കുട്ടിയുടെ അവസ്ഥക്ക് നിദാനമായ കാരണത്തെക്കുറിച്ച് അവര് തീര്ത്തും അജ്ഞരായിരുന്നു. കേസ് വളരെ സങ്കീര്ണമാണെന്നു തോന്നിയ സന്ദര്ഭം.പെണ്കുട്ടിയെ ഹിപ്നോട്ടിക് നിദ്രക്ക് വിധേയമാക്കി ഉപബോധമനസ്സുമായി ആശയവിനിമയം നടത്താനൊരു ശ്രമം നടത്തി. മനസ്സിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്ന് സംവദിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോള് കുട്ടി പതിയെ പതിയെ സംസാരിക്കാന് തുടങ്ങി:``ക്ലാസില് എന്നും ഒന്നാം സ്ഥാനത്തായിരുന്നു അവള്. അധ്യാപകര് അഭിമാനപൂര്വം `മിടുക്കി' എന്നും സഹപാഠികള് അസൂയയോടെ `പഠിപ്പിസ്റ്റ്' എന്നും വിശേഷിപ്പിക്കുന്നവള്. മറ്റുള്ളവരുടെ പ്രതീക്ഷക്കൊത്തുയരുന്ന അവളുടെ പ്രകടനം പക്ഷേ, രക്ഷിതാക്കള്ക്ക് തൃപ്തികരമായിരുന്നില്ല. അതിരാവിലെ എണ്ണീറ്റാലുടന് തുടങ്ങും അവളുടെ മേലുള്ള സമ്മര്ദ്ദങ്ങള്. ഒന്നരമണിക്കൂര് നീണ്ടുനില്ക്കുന്ന ട്യൂഷന്. ഭക്ഷണം എന്തെങ്കിലും വായില് തിരുകി, നിര്ത്താതെ ഹോണടിക്കുന്ന സ്കൂള് ബസ്സിലേക്ക്, എടുത്താല് പൊങ്ങാത്ത ബാഗും തൂക്കി ഒരു എടുത്തുചാട്ടം. രാവിലെത്തേതിനെക്കാള് ഭാരമുള്ള ബാഗുമായി ക്ഷീണിച്ചു മടങ്ങിവന്നാല് ചെയ്തുതീര്ക്കേണ്ട ഹോംവര്ക്കുകള്ക്കു മുമ്പില് തപസ്സ്. കളിക്കാനോ വര്ത്തമാനം പറയാനോ ചുമലനക്കി ഒന്നു ദീര്ഘനിശ്വാസം വിടാന്പോലുമോ അനുവാദമില്ല. ഹോംവര്ക്ക് തീര്ന്നാല് രാത്രി വൈകുവോളം വായനയും പഠനവുമാണ്. ഇതിനിടയില് എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ വാരിവലിച്ച് അകത്താക്കും. മരവിച്ച ശരീരവും മനസ്സുമായി ഭീകരസ്വപ്നങ്ങള് കണ്ടുറങ്ങും. പരീക്ഷാകാലമാണെങ്കില് ഉറക്കം പോലും നേരാംവണ്ണം കിട്ടില്ല. ഒന്നു കണ്ണുമാളുമ്പോഴേക്കും പാഠപുസ്തകത്തിലെ പേജുകള് ഭീമാകാരമായ ചിറകുകള് വിടര്ത്തി ക്രൂരമായ കണ്ണുകളുള്ള രൂപങ്ങള് ഇരുളായി പറന്നുവരും. ചെറുപ്പം മുതല് ശീലിച്ച ഈ മരപ്പാവജീവിതം അവള്ക്ക് സഹിക്കാം. പക്ഷേ, ഇതിനപ്പുറം രക്ഷിതാക്കളുടെ സമ്മര്ദ്ദം ദിനംതോറും വര്ദ്ധിച്ചുവന്നാലോ? അതു ചെയ്യരുത്, അങ്ങോട്ടു നോക്കരുത്, അങ്ങനെയിരിക്കരുത്, അവളെ കണ്ട് പഠിക്കണം, അതിനെത്ര, അവനെത്ര തുടങ്ങിയ ചൊറിയുന്ന വാക്കുകളുമായി എപ്പോഴും പിന്നാലെയുണ്ടാവും അവര്. എന്തൊക്കെയായാലും അവളുടെതും ഒരു മനുഷ്യജന്മമല്ലേ? തന്നെ വിടാതെ പിന്തുടരുന്ന ഈ ബാധകളോട് സഹിഷ്ണുതയോടെ വര്ത്തിക്കാന് എത്രകാലം അവള്ക്ക് കഴിയും? എല്ലാറ്റിനുമുണ്ട് ഒരു അതിര്! ഒഴിയാബാധകളില്നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാന് അവള് മൂകയായ ഒരു ബാധയെ ഉള്ളില് അവരോധിച്ചു. മനഃപൂര്വ്വമല്ല ഇത്; സംഭവിച്ചുപോകുന്നതാണ്. ജീവിതത്തിന്റെ പെരുത്ത ഭാരം താങ്ങാനാവാതെ, വഴിയില് വച്ചു ജീവിതത്തില് നിന്നു തന്നെ അവള് പിന്വാങ്ങി.ആഴ്ചതോറും നടത്തിയ ഹിപ്നോട്ടിക് സജഷനുകളും രക്ഷിതാക്കളുടെ സമീപനങ്ങളിലുണ്ടായ തിരുത്തലുകളും ചേര്ന്നപ്പോള് ആ പെണ്കുട്ടി സാധാരണപോലെ വാചാലയും ഉത്സാഹവതിയുമായി ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നു. അവളുടെ മാനത്തും ഏഴുവര്ണങ്ങളുള്ള മഴവില്ല് വിരിഞ്ഞു.''ഒരു ദൗത്യം സഫലമായതിന്റെ ഓര്മകള് പങ്കുവച്ച സംതൃപ്തിയുമായി എസ് എ ജമീല് എന്റെ കണ്ണുകളില് പൂത്തുവിടര്ന്നു.</span></div>
<div class="separator" style="background-color: #6aa84f; clear: both; color: white; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIlKiZl4PmIYAX7QtQm0p9loIXA6kqxzFRtX7LtbBed-YKOxd4jpHoht02_CnJxi7kC5CtPkrMLiOSNMM4gLMintJpZ_2-uuTkVmBVcBu2UpBDJpVat0df2XpdI1WMuOIOu3VJ9cEHdYE/s1600/dolls.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIlKiZl4PmIYAX7QtQm0p9loIXA6kqxzFRtX7LtbBed-YKOxd4jpHoht02_CnJxi7kC5CtPkrMLiOSNMM4gLMintJpZ_2-uuTkVmBVcBu2UpBDJpVat0df2XpdI1WMuOIOu3VJ9cEHdYE/s320/dolls.jpg" /></a></div>
<div style="background-color: #6aa84f; color: white;">
<br /></div>
<div style="background-color: #6aa84f; color: white;">
<span style="font-size: large;">തന്നെ പ്രശസ്തനാക്കിയ കത്തുപാട്ടുകള് തന്റെ മികച്ച രചനകളായിരുന്നില്ലെന്നാണ് ജമീലിന്റെ വിലയിരുത്തല്. മികച്ച ഏറെ കവിതകള് അതിനു മുമ്പ് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാല് അവയ്ക്കൊന്നും ലഭിക്കാത്ത പ്രചാരവും പ്രശസ്തിയും കത്തുപാട്ടുകള്ക്ക് ലഭിച്ചു. മറ്റു രചനകളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോള് വളരെ കുറച്ച് മാപ്പിളപ്പാട്ടുകളേ എഴുതിയിട്ടുള്ളൂ. അതും മാപ്പിളപ്പാട്ടിന്റെ തനത് സ്വഭാവത്തിലുള്ളവയല്ല. എന്നാല് കത്തുപാട്ടുകളോടെ ജമീല് `മാപ്പിളപ്പാട്ടുകാരന്' എന്ന ലേബലിലാണ് അറിയപ്പെട്ടത്.എഴുപതുകളിലെ മലബാര് ഗള്ഫ് കുടിയേറ്റം സൃഷ്ടിച്ചത് കാത്തിരിപ്പും വിരഹവുമായിരുന്നു. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് ഒന്നോ രണ്ടോ മാസത്തിനകം നവവധുവിനെ പിരിയേണ്ടിവരുന്ന വരന്. മനസ്സുകള് പോയിട്ട് ശരീരങ്ങള് പോലും പരസ്പരം അറിയാത്തവര്. ഗള്ഫ് സിന്ഡ്രോം, ഗള്ഫ്മാനിയ എന്നീ പേരുകളില് മനശ്ശാസ്ത്ര ചികിത്സകര്ക്കിടയില് അറിയപ്പെട്ടിരുന്ന സൈക്കോ സോമാറ്റിക് ഡിസോര്ഡറുകള് ബാധിച്ചവരായിരുന്നു മിക്ക ഗള്ഫ് ഭാര്യമാരും. തലവേദന, ഊരവേദന, മരവിപ്പ്, വിഷാദം തുടങ്ങിയവയായിരുന്നു പ്രധാനലക്ഷണങ്ങള്. എത്ര മരുന്ന് കഴിച്ചിട്ടും മാറാത്ത ഈ ലക്ഷണങ്ങളുമായി ഒരുപാട് സ്ത്രീകള്. മനശ്ശാസ്ത്ര വിശകലനങ്ങളിലൂടെ മനസ്സിലാക്കിയ ഇവരുടെ മനോനിലയാണ് കത്തുപാട്ടുകള്ക്ക് വിഷയമാകുന്നത്.അബ്ദുസ്സമദ് സമദാനി എന്റെ കത്തുപാട്ടില് അശ്ലീലമുണ്ടെന്ന് അഭിപ്രായപ്പെടുകയുണ്ടായി. സ്ത്രീശരീരത്തെക്കുറിച്ച് പാട്ടില് ഞാന് നടത്തിയ ചില ഉപമകളാണ് അദ്ദേഹത്തെ അത്തരമൊരു അഭിപ്രായത്തിന് പ്രേരിപ്പിച്ചത്. യഥാര്ത്ഥത്തില് സാധാരണ മനുഷ്യനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ശരീരത്തിന്റെ ആവശ്യമാണ് പ്രണയം. മനശ്ശാസ്ത്രത്തില് ചെറിയ ധാരണയെങ്കിലുമുള്ള ഒരാള്ക്ക് `മാംസനിബദ്ധമല്ല രാഗം' എന്നത് ശുദ്ധ വിഡ്ഢിത്തമാണെന്ന് മനസ്സിലാകും. വിരഹിണിയായ ഒരു യുവതി തന്റെ പ്രിയതമനുവേണ്ടി കാത്തു കാത്തു വയ്ക്കുന്ന വിലപിടിപ്പുള്ള വസ്തു തന്നെയാണ് അവളുടെ ശരീരം. ചുറ്റുമുള്ള പ്രലോഭനങ്ങളില് നിന്ന് അവളതിനെ കാത്തു സംരക്ഷിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില് അത് ത്യാഗം തന്നെയാണ്. ഇതാണ് ഞാന് കത്തുപാട്ടിലൂടെ പ്രേഷണം ചെയ്യാന് ശ്രമിച്ചത്. ശാരീരികമായ വികാരങ്ങളെ ഉദാത്തീകരിച്ച് `പ്രണയം' എന്നൊക്കെ പേരിട്ട് `ഞങ്ങള്ക്കിതൊന്നുമില്ലേ' എന്ന് ഭാവിക്കുകയാണ് നാം. ശരീരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എന്തിനെയും അശ്ലീലമായി കാണാനുള്ള നമ്മുടെ വൃത്തികെട്ട കണ്ണുകളുടെ പ്രവണതയില് നിന്നാണ് ഇത്തരം അഭിപ്രായം രൂപംകൊണ്ടതെന്ന് അറിയുമ്പോള് ഞാന് നിരാശനാകുന്നു.'' മക്കള് മരപ്പാവകളാവുന്നത്കുട്ടികള്ക്കല്ല, മനോരോഗത്തിന്റെ ലക്ഷണങ്ങളുമായി അവരെ കൊണ്ടുവരുന്ന സ്വബോധമുള്ളവരെന്നു നടിക്കുന്ന രക്ഷിതാക്കള്ക്കാണ് അടിയന്തിര ചികിത്സ ആവശ്യമുള്ളത്. മിക്ക രക്ഷിതാക്കളും കുട്ടികള് തങ്ങളുടെ ഏറ്റവും വിലപിടിപ്പുള്ള സമ്പത്താണെന്ന്, ഈ പരിഷ്കൃതമെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ലോകത്ത് ജീവിക്കുമ്പോഴും തിരിച്ചറിയുന്നില്ല. തങ്ങളുടെ കൈയില് അറിയാതെ വന്നുചേര്ന്ന മരക്കഷ്ണങ്ങളായിട്ടാണ് അവര് കുട്ടികളെ കാണുന്നത്. ഈ മരക്കഷ്ണത്തെ തങ്ങളുടെ (സഫലമാകാതെപോയ) കാമനകള്, താല്പര്യങ്ങള്, ആര്ത്തികള്, ഈഗോ തുടങ്ങിയവയെയൊക്കെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താന് സാധിക്കുംവിധം ഉളികൊണ്ട് ചെത്തിപ്പരുവപ്പെടുത്തിയെടുക്കുകയാണ് രക്ഷിതാക്കള്. തങ്ങളുടെ സ്വീകരണമുറിയിലെ ചില്ലിട്ട ഷോകെയ്സില് ഈ മരപ്പാവകളെ നിരത്തിവച്ച് മറ്റുള്ളവര്ക്കു മുമ്പില് ഞെളിഞ്ഞു നില്ക്കുക എന്ന നികൃഷ്ട ലക്ഷ്യമാണ് അവരെ ഭരിക്കുന്നത്. ഷോകെയ്സില് വയ്ക്കാന് രക്ഷിതാക്കള്ക്ക് പലരൂപത്തിലും ഭാവത്തിലുമുള്ള മരപ്പാവകളെ ചെത്തിക്കൊടുക്കുന്ന ഉളിയാണ് പുതിയ കാലത്തെ വിദ്യാഭ്യാസം. ആശാരിമാരാണ് അധ്യാപകര്. ചില്ലുകൂടുകളിലുള്ളത് ഡോക്ടര് മരപ്പാവയോ എഞ്ചിനീയര് മരപ്പാവയോ മറ്റെന്ത് മരപ്പാവയോ ആവാം. എന്തുതന്നെയായാലും അതില് ജീവനില്ല, മനുഷ്യനില്ല. യഥാര്ത്ഥ ഗുണമുള്ള ഡോക്ടറും എഞ്ചിനീയറും പോലുമില്ല.ഇങ്ങനെ ഓരോരുത്തരും അവരവരുടെ സ്ഥിതിക്കും സാമ്പത്തികശേഷിക്കുമനുസരിച്ച് മരപ്പാവകളെ നിര്മിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നാല് സമൂഹത്തില് മനുഷ്യന് എന്നു പറയുന്ന മഹത്തായ സാധ്യത നാമാവശേഷമാകുമെന്ന വിവേകം ആര്ക്കുമില്ല.പിറന്നുവീഴുന്ന ഓരോ കുട്ടിക്കും അവന്റേതായ വാസനകളും സാധ്യതകളുമുണ്ട്. ഇത് തിരിച്ചറിയാനും പരിപോഷിപ്പിച്ചെടുക്കാനും സഹായിക്കുകമാത്രമാണ് രക്ഷിതാക്കളുടെ ഉത്തരവാദിത്വം. അല്ലാതെ സ്വന്തം മോഹങ്ങള് പൂവണിഞ്ഞുകാണാന് മക്കളെ ബലിയാടുകളാക്കുകയല്ല വേണ്ടത്.ഒരു വ്യാപാരപ്രമുഖന് തന്റെ മകന്റെ ജീവിതം നശിപ്പിച്ച കഥ കേട്ടോളൂ: മകനെ ഏറ്റവും ഉയര്ന്ന തലത്തിലെത്തിക്കാന് വേണ്ടി അയാള് ആദ്യം ചെയ്തത് തന്നില്നിന്നും മാതാവില് നിന്നും ചെറുപ്പത്തിലേ തന്നെ അവനെ അടര്ത്തിയെടുത്ത് ഊട്ടിയിലെ ഒരു അന്താരാഷ്ട്രാറസിഡന്ഷ്യല് സ്കൂളില് അടക്കുകയാണ്. കുറച്ചുകാലം അവിടെ പഠിച്ച അവന് തീര്ത്താല് തീരാത്ത പ്രശ്നങ്ങള് സൃഷ്ടിച്ച് അവിടെനിന്ന് പുറത്താക്കപ്പെട്ടു. ബാംഗ്ലൂരിലെ മറ്റൊരു അന്താരാഷ്ട്രാ സ്കൂളായിരുന്നു അടുത്തഘട്ടം. പൊതുപരീക്ഷയായപ്പോഴേക്കും അവിടെനിന്നും പുറത്താക്കപ്പെട്ടു. പിന്നീട് നാട്ടിലെ മലയാളം മീഡിയം സ്കൂളില് എങ്ങനെയെങ്കിലും പരീക്ഷയെഴുതിപ്പിച്ച് പാസ്സാക്കിയെടുക്കാനായി ഈ രക്ഷിതാവിന്റെ ശ്രമം. അതിലും അവന് പരാജയമടഞ്ഞു. ക്രമേണ ഒന്നിനും കൊള്ളാത്തവനും എല്ലായിടത്തും പ്രശ്നക്കാരനുമായി അവന് വളര്ന്നു. മനശ്ശാസ്ത്ര പരിഹാരം തേടിയപ്പോഴാണ് രക്ഷിതാവിന് കാര്യം ബോധ്യപ്പെട്ടത്. യഥാര്ത്ഥത്തില് അവന് പോവേണ്ട വഴിയിലൂടെയല്ല രക്ഷിതാവ് അവനെ തെളിച്ചത്. തന്റെ വഴി അവനില് അടിച്ചേല്പ്പിക്കുകയായിരുന്നു. പണം കൊണ്ടൊന്നും പ്രത്യേകിച്ചൊരു കാര്യവുമില്ലെന്ന് രക്ഷിതാവ് മനസ്സിലാക്കിയ സന്ദര്ഭമാണത്. അതേസമയം സ്വന്തം പേരുപോലും നേരാംവണ്ണം എഴുതാനറിയാത്ത ദരിദ്രശിരോമണിയായ ഒരാളുടെ മകന് ആരാലും നിര്ബന്ധിക്കപ്പെടാതെ വഴിവിളക്കിന്റെ വെട്ടത്തിലിരുന്ന് പഠിച്ച് ഓരോ ക്ലാസിലും ഒന്നാമനാകുകയും മെഡിസിന്ബിരുദം കഴിഞ്ഞ് ഡോക്ടറായി പ്രാക്ടീസ് ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു.അവനെക്കണ്ട് പഠിക്കണം``അവനാ ആണ്കുട്ടി. സംസ്ഥാന യുവജനോത്സവത്തില് അവനല്ലേ കലാപ്രതിഭ. ഇനി പഠിക്കുന്ന കാര്യത്തിലോ? എല്ലാ വിഷയത്തിലും എപ്ലസ്. എന്തിനധികം? ഇങ്ങനെ ഒന്നുണ്ടായാല് പോരേ? ആ ലീനേടെ ഒരു ഭാഗ്യം.''ഉദ്യോഗസ്ഥകളായ ദമ്പതിമാരെ നിരീക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ടോ? അവരുടെ സംഭാഷണങ്ങള് ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും ശ്രദ്ധിച്ചാല് ഈ തോതിലുള്ള പല ഡയലോഗുകള് കേള്ക്കാം; സ്വന്തം മകന്റെയും മകളുടെയും മുമ്പില് വച്ച്. ഇതൊക്കെ കേട്ടിട്ടെങ്കിലും അവന്/ള് നാല് മെഡലും അഞ്ചാറ് എ പ്ലസും വാങ്ങിവരട്ടെ എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയാണ് രക്ഷിതാക്കള് ഈ താരതമ്യവിദ്യ പുറത്തെടുക്കുന്നതെങ്കിലും ഫലം നേരെ തിരിച്ചാണ്. താരതമ്യം കേട്ട് ഒരു കുട്ടി മറ്റെ കുട്ടിയോട് അസൂയാലുവാകുക മാത്രമല്ല, ചിലപ്പോള് ആത്മവിശ്വാസം നഷ്ടപ്പെട്ട് ജീവിതത്തില്നിന്നു തന്നെ ഒളിച്ചോടുന്നു. പഠനത്തിലെന്നല്ല, കലാപരിപാടികളില് വരെ മക്കളെ പോരിനു വിട്ട് അഭിമാനത്തിനു വേണ്ടി മനസ്സാ പടവെട്ടുന്ന അച്ഛനമ്മമാരുണ്ട്. മക്കള് പരീക്ഷയില് തോറ്റതിന് അമ്മ ആത്മഹത്യചെയ്യുന്ന ദയനീയമായ അവസ്ഥ. രക്ഷിതാക്കളുടെ താരതമ്യം ഒന്നുകൊണ്ടുമാത്രം മികച്ച സാധ്യതകളുണ്ടായിരുന്ന പലരും എവിടെയുമെത്താതെ വ്യര്ത്ഥരായി മാറിയിട്ടുണ്ട്. `ഓരോ കുട്ടിയും വ്യതിരിക്തനാണ് (ൗിശൂൗല). അവനായി ഈ ലോകത്ത് അവന് തന്നെയേയുള്ളൂ' എന്ന സത്യം ഒരു തിരിച്ചറിവാക്കിയാല് ഒരാളെ മറ്റൊരാളോട് താരതമ്യം ചെയ്യുന്നത് ഒഴിവാക്കാനാവും.അടിച്ചേല്പ്പിക്കുന്ന അച്ചടക്കംമതകാര്യങ്ങളും കര്മങ്ങളുമൊക്കെ കര്ശനമായി ജീവിതത്തില് പാലിച്ചുപോരുന്ന ഒരാള് തന്റെ മകനും അങ്ങനെയായിക്കാണാന് ആഗ്രഹിച്ചു. എന്നാല് അയാള് വലിയൊരു വിവേകശൂന്യത കാണിച്ചു. രാവിലെ വടിയുമെടുത്ത് ചെന്നാണ് അയാള് മകനെ സുബഹ് നിസ്കരിക്കാന് വിളിച്ചുണര്ത്തുക. ഉറക്കത്തില് നിന്നെണീക്കാന് തെല്ലൊരു മടികാണിച്ചാല് മതി, ചന്തി തിണര്ക്കും. പിതാവ് പറയുന്നതൊക്കെ പേടിയോടെ അനുസരിക്കുമെങ്കിലും മകന്റെ ഉപബോധമനസ്സില് സ്വന്തം പിതാവ് ആജന്മശത്രുവായി. പിതാവിനോടുള്ള ശത്രുത മതകര്മങ്ങളോടു കൂടിയുള്ള ശത്രുതയായി പരിണമിച്ചു. അങ്ങനെ അയാളുടെ മകന് വളര്ന്നു വലുതായപ്പോള് കടുത്ത മതനിഷേധിയായി മാറി എന്നു പറഞ്ഞാല് മതിയല്ലോ.അടിച്ചേല്പ്പിക്കപ്പെടുന്നതെന്തും താല്ക്കാലികമാണ്. തരംകിട്ടിയാല് ആരും അത് വലിച്ചെറിയുക തന്നെ ചെയ്യും. വിവേകപൂര്വം കുട്ടികളെ ബോധ്യപ്പെടുത്താനാണ് രക്ഷിതാവ് ശ്രമിക്കേണ്ടത്.പൊള്ളയായ പ്രണയംകാത്തുകാത്തിരുന്ന കാമുകി മറ്റൊരാളെ കല്യാണം കഴിച്ച് കടന്നുകളഞ്ഞപ്പോള് മനംപൊട്ടി ആത്മഹത്യക്ക് ശ്രമിച്ച ഒരു യുവാവ് ഒരിക്കല് എന്റെ മുന്നില്വന്നു. ലോകത്ത് തന്റെ കാമുകിയെക്കാള് സുന്ദരിയായ എത്രയോ പെണ്ണുങ്ങളുണ്ടെന്നും ആഗ്രഹവും ആവശ്യവുമുണ്ടെങ്കില് അവരിലൊരാളെ പങ്കാളിയാക്കുകയെന്നത് വളരെ എളുപ്പമായ കാര്യമാണെന്നും അതിന് ജീവനൊടുക്കേണ്ട കാര്യമില്ലെന്നും ഞാനവനെ ബോധ്യപ്പെടുത്താന് ശ്രമിച്ചു. സുന്ദരവിഡ്ഢിയായ അവന് പക്ഷേ, എന്നോട് പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ് : ``സാറിനറിയില്ല ഞങ്ങള് തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിന്റെ ആഴം.''ഈ വിഡ്ഢിത്തം അവന് സ്വയം രൂപപ്പെടുത്തിയതല്ല. കാലങ്ങളായി നമ്മളീ വിഡ്ഢിത്തം പല രൂപത്തില് ആവര്ത്തിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുകയാണ്. കാല്പനികത, ഉദാത്ത പ്രണയം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് നാം ആഘോഷിക്കുന്ന ഒരു കവിയുണ്ടല്ലോ; ചങ്ങമ്പുഴ. യൂണിവേഴ്സിറ്റികളില് പാഠപുസ്തകമായി പഠിപ്പിക്കുന്ന അയാളുടെ `രമണന്' എന്ന കാവ്യത്തിന്റെ ഉള്ക്കാമ്പ് ശുദ്ധവിഡ്ഢിത്തമല്ലാതെ മറ്റെന്താണ്? രമണനും ചന്ദ്രികയും പ്രേമിക്കുന്നു. കുറച്ചു ചെല്ലുമ്പോള് ചന്ദ്രിക മറ്റൊരാള്ക്കൊപ്പം പോകാന് നിര്ബന്ധിതയാകുന്നു. അതോടെ എല്ലാം തകര്ന്ന് രമണന് ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നു. പ്രണയദുരന്തത്തിലും ആത്മഹത്യയിലും മനംനൊന്താണത്രെ ചങ്ങമ്പുഴ രമണന് കുത്തിക്കുറിച്ചത്. സ്ത്രീയും പുരുഷനും തമ്മിലുള്ള തികച്ചും ജീവശാസ്ത്രപരമായ ലൈംഗിക ആകര്ഷണത്തെ പ്രണയം എന്നൊക്കെ പേരിട്ട് നമ്മുടെ യുവതയെ കാലങ്ങളായി മനോരോഗികളാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണിവര്. ഇതല്ലാതൊരു വിഷയം നമ്മുടെ പാട്ടുകളും സാഹിത്യവും സിനിമകളുമൊക്കെ ചര്ച്ച ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ? ഇപ്പോഴും ചര്ച്ചചെയ്യുന്നുണ്ടോ? രമണനില് നിന്ന് ചാനലുകളിലെ റിയാലിറ്റി ഷോകളില് എത്തിനില്ക്കുമ്പോഴും ലൈംഗികത എന്ന ലളിതമായ ജീവല്പ്രവര്ത്തനത്തെ വര്ണ്ണക്കടലാസില് പൊതിഞ്ഞ് അസാധാരണമായ അലങ്കാരങ്ങള് ചാര്ത്തി `ഇതാ പ്രണയം യഥേഷ്ടം രുചിച്ചു കൊള്ളൂ' എന്നു പറഞ്ഞ് മതിഭ്രമിപ്പിക്കുകയല്ലേ നാം? പിന്നെ എങ്ങനെ നമ്മുടെ കുട്ടികള് യാഥാര്ത്ഥ്യബോധമുള്ളവരാകും? എങ്ങനെയവര് ആത്മഹത്യ ചെയ്യാതിരിക്കും?കൗമാരത്തില് ജീവശാസ്ത്രപരമായ ചില മാറ്റങ്ങള് കുട്ടികള്ക്കുണ്ടാവും. അതനുസരിച്ച് വൈകാരികതലത്തിലും മാറ്റങ്ങള് രൂപപ്പെടും. വിപരീതലിംഗത്തില് പെട്ടവരിലേക്ക് അടുക്കാനുള്ള പ്രവണതയുണ്ടാവും. പ്രണയമല്ല, അവസരം വരുമ്പോള് വിവാഹിതരായി ലൈംഗികബന്ധം പുലര്ത്തുകയാണ് ഇതിനുള്ള പ്രതിവിധി. മറ്റെല്ലാം ആരോ നമ്മില് കുത്തിവച്ച മതിഭ്രമങ്ങളാണ്.ആത്മഹത്യ മാത്രമല്ല പീഡനം; വേശ്യാവൃത്തി, പെണ്വാണിഭം, മയക്കുമരുന്ന് തുടങ്ങി നമ്മള്ക്ക് ചിന്തിക്കാനാവുന്നതിനപ്പുറമുള്ള കുറ്റകൃത്യങ്ങള്വരെ ലൈംഗികതയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സമൂഹത്തില് അരാജകത്വം സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. കൗമാരക്കാരും യുവാക്കളും ഇത്തരം അരാജകത്വത്തിന്റെ പിടിയില് പെട്ടെന്നമരുന്നു. ലൈംഗികത തികച്ചും സ്വാഭാവികമായ ഒരു ജീവല്പ്രവര്ത്തനമാണെന്ന തിരിച്ചറിവുണ്ടായാലേ അവരെ ഇതില് നിന്നു രക്ഷിക്കാനാവൂ. ലൈംഗികതയെക്കുറിച്ച് മക്കളോട് തുറന്നു സംസാരിക്കാനും അവര്ക്ക് മാര്ഗനിര്ദേശം നല്കുവാനും രക്ഷിതാക്കള്ക്ക് സാധിക്കണം. അതിന് ലൈംഗികത എന്താണെന്ന് ആദ്യം രക്ഷിതാക്കള് മനസ്സിലാക്കിയേ പറ്റൂ.പറഞ്ഞാല് തീരാത്തത്ര പറയാനുണ്ട് എസ് എ ജമീല് എന്ന അന്വേഷകന്. അറുപതുകളിലൂടെ കടന്നുപോകുമ്പോഴും മനസ്സ് യുവത്വത്തിന്റെ ചിറകുകള് വിരിച്ച് ആകാശത്തിന്റെ അനന്തത തേടുകയാണ്. ഒരിക്കലും തൊടാനാവില്ലെന്ന് തിരിച്ചറിയുമ്പോഴും ആ ആകാശം ജമീലിനെ മാടിവിളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു</span></div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-86667590797202130712009-11-06T16:38:00.000+05:302010-09-06T13:36:16.185+05:30ക്ലോണ് ചെയ്യപ്പെടുന്ന മനസ്സുകള്<span style="font-size: x-large;"><b>ആഗോളീകരണം ക്ലോണ് ചെയ്യപ്പെടുന്ന മനസ്സുകള് </b></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><b> <span style="font-size: large;">കെ എം മുസ്തഫ് </span></b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqBPYts1VbKS44HeDHKEVwVZrSq7Za4j9pretRD0DS4-V4pYGf4nk5wvMvMUImuWRRk-s_hkDobZ_FPFC-BxPvxsz3lruIg7NKQzDuDHEAfZo5MHHLFXQ_eV2t9Jf8PD9G4qx7xVDPaMQ/s1600/ci.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqBPYts1VbKS44HeDHKEVwVZrSq7Za4j9pretRD0DS4-V4pYGf4nk5wvMvMUImuWRRk-s_hkDobZ_FPFC-BxPvxsz3lruIg7NKQzDuDHEAfZo5MHHLFXQ_eV2t9Jf8PD9G4qx7xVDPaMQ/s400/ci.jpg" width="386" /></a></div>
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"> ഏറെക്കാലത്തിനു ശേഷമാണ് ഉസ്താദിനെ നഗരത്തില്വച്ചു കണ്ടുമുട്ടുന്നത്. കാലം കോലമാകെ മാറ്റിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും തിരിച്ചറിയാന് പാകത്തില് എന്തോ ചിലത് ബാക്കിവച്ചിരിക്കണം. അല്ലെങ്കിലും ഒരു വിദ്യാര്ത്ഥിക്കും ഒരു അധ്യാപകനെയും ഒരിക്കലും മറക്കാനാവില്ല. വിസ്മൃതിയിലാണ്ടുപോവാത്തതും എന്നാല് വിവരിക്കാനാവാത്തതുമായ എന്തോ ഒന്ന് ഓരോഅധ്യാപകനും ഓരോ വിദ്യാര്ത്ഥിയിലേക്കും കൈമാറ്റം ചെയ്യുന്നുണ്ട്. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"> ഏറെക്കാലത്തിനുശേഷം ഉസ്താദിന്റെ കൈപിടിച്ച് ഓര്മ്മ പുതുക്കുമ്പോള് ഉസ്താദ് പകര്ന്നുതന്ന ആ ചൈതന്യം കോമോശംവന്നുപോയത് അദ്ദേഹം എന്റെ കണ്ണുകളില്നിന്ന് വായിച്ചെടുക്കുമോ എന്ന വേവലാതിയിലായിരുന്നു ഞാന്.വാക്കുകള് ഭംഗിയായി കോര്ത്തുവച്ചാല് അതൊരു മനോഹരമായ ചിത്രമുണ്ടാവുമെന്നും അതിലേക്ക് വികാരങ്ങള് കൂടി കടത്തിവിട്ടാല് ചിത്രത്തിന് ജീവന് വയ്ക്കുമെന്നുമുള്ള എഴുത്തിന്റെ അദ്യപാഠം ഞാന് അറിയാതെ പഠിച്ചത് ഈ ഉസ്താദില്നിന്നാണ്. പ്രവാചകന്മാരുടെ ജീവിതകഥകള് അദ്ദേഹം പറയുമ്പോള് അത് അപ്പോള് കണ്മുമ്പില് നടക്കുന്നതുപോലെയായിരുന്നു ഞങ്ങള്ക്കനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നത്. അങ്ങനെ മഹാന്മാരുടെ മഹനീയജീവിതം വരച്ചുതരുന്ന ഉസ്താദ് ഞങ്ങളുടെ മനസ്സിലെ ഏറ്റവുംവലിയ മഹാനായി. വര്ഷങ്ങള്ക്കുശേഷം വീണ്ടും കാണുമ്പോഴും മനസ്സിലെ ആ മഹാന്റെ മുമ്പില് തല അറിയാതെ കുനിഞ്ഞുപോകുന്നു.ഉസ്താദ് എന്നെ അടിമുടി വീക്ഷിച്ചു. എന്നാല് അദ്ദേഹത്തിന് തിരിച്ചറിയാനുള്ള ഒന്നും ബാക്കിവയ്ക്കാതെ കാലം എന്നില് ഇടപെട്ടിരിക്കുന്നു. പേരും വീട്ടുപേരും പിതാവിന്റെ പേരുമൊക്കെ പറഞ്ഞപ്പോള് അദ്ദേഹത്തിന് മനസ്സിലായി. സംഭാഷണം ഒരു പുനഃസമാഗമത്തിന്റെ വൈകാരികതലത്തില് നിന്നു പെട്ടെന്നുതന്നെ ഔപചാരികമായ വാക്കുകളിലേക്ക് ചുരുങ്ങി. മറ്റാരെയും പോലെ എന്റെ ജോലിയെക്കുറിച്ചും അതില്നിന്നു കിട്ടുന്ന വരുമാനത്തെക്കുറിച്ചും മാത്രമാണ് ഉസ്താദിനും ചോദിക്കാനുണ്ടായിരുന്നത്. </span><br />
<span style="font-size: large;"><i>`അപ്പോള് അത്യാവശ്യം നല്ല സെറ്റപ്പിലാണല്ലേ' </i></span><br />
<span style="font-size: large;">എന്നൊരു വിലയിരുത്തലും അതിനിടയില് ഉസ്താദില് നിന്നുണ്ടായി. ഞാന് അദ്ദേഹത്തെ ഒരു ചായക്ക് ക്ഷണിച്ചു. അപ്പോള് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ വാക്കുകള് എനിക്ക് ഒട്ടും പിടികിട്ടിയതേയില്ല.</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>``ഒരു ചായകുടിച്ചാ അതിപ്പൊ തീരും. തീരാത്ത എന്തെങ്കിലും നോക്കിക്കൂടെ ഞമ്മക്ക്''</i></span><br />
<span style="font-size: large;">ഉസ്താദ് എന്താ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല.''</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>``അതൊക്കെ പിന്നെപ്പറയാം. മൊബൈലില്ലേ അനക്ക്.. ഇപ്പൊ ഞാന് കുറച്ച് തരക്കിലാ. ഒന്നു രണ്ട്</i><i>ആള്ക്കാരെ കാണാന്ണ്ടേയ്...''</i></span> <br />
<span style="font-size: large;"> മൊബൈല്നമ്പര് കൊടുത്ത് സലാം പറഞ്ഞ് പിരിയുമ്പോള് ഉസ്താദ് വിളിക്കുമെന്നോ വീണ്ടും കാണുമെന്നോ ഞാന് നിനച്ചതേയില്ല. എന്നാല് രണ്ടുനാള് കഴിഞ്ഞപ്പോള് ഉസ്താദ് എന്നെ വിളിച്ചു; അത്യാവശ്യമായി കാണണമെന്ന്. ചില സുപ്രധാന കാര്യങ്ങള് സംസാരിക്കാനുണ്ടെന്ന്.ഞാന് ആകെ അദ്ഭുതസ്തബ്ധനായിപ്പോയി. ഇരുപതു കൊല്ലമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലാത്ത ഒരു അധ്യാപകനെ യാദൃഛികമായി വഴിയില്വച്ച് കണ്ടുമുട്ടുന്നു. പരിചയം പുതുക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിനെന്നോട് എന്തു സുപ്രധാന കാര്യമാണ് സംസാരിക്കാനുള്ളത്? ഒരു പക്ഷേ മകളെ കെട്ടിച്ചയക്കുന്നതിന് എന്തെങ്കിലും സാമ്പത്തികസഹായം, അല്ലെങ്കില് സ്ഥലം വാങ്ങുന്നതിനോ വീട് വയ്ക്കുന്നതിനോ. അങ്ങനെയൊക്കെയാണ് എന്റെ കണക്കുകൂട്ടലുകള് പോയത്.ഞാന് ജോലിസ്ഥലത്താണെന്നും ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞേ തിരികെ വരികയുള്ളു എന്നും എന്തെങ്കിലും സഹായം ആവശ്യമുണ്ടെങ്കില് ഫോണിലൂടെ പറഞ്ഞാല് ഏര്പ്പാടാക്കാമെന്നും ഞാന് പറഞ്ഞു. ഉസ്താദ് പക്ഷേ അക്ഷമനായിരുന്നു.</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>``അതൊന്നുമല്ലെടോ കാര്യം. ഇത് നിനക്കുകൂടി പ്രയോജനമുള്ള കാര്യമാണ്.
കൊല്ലങ്ങള്ക്കു ശേഷം നമ്മള് കണ്ടുമുട്ടിയത് അന്റെ വഴിത്തിരിവിനാണെന്ന്
കൂട്ടിക്കൊ. ഞങ്ങളിപ്പോള്തന്നെ നിന്റെ ഓഫീസില് വരാം "</i></span><br />
<span style="font-size: large;"> ജീവിതം ഒരുപാട് വഴിത്തിരിവുകളാണ്. അതിനിടയില് മറ്റെന്ത് അപ്രതീക്ഷിതമായ വഴിത്തിരിവുമായാണ് ഉസ്താദ് വരുന്നതെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നതിനിടയില് എന്റെ ക്യാമ്പസില് ഒരു കാര് വന്നുനിന്നു. അതില് നിന്ന് ഉസ്താദും അടിമുടി ഇംഗ്ലീഷുകാരനെപ്പോലെ തോന്നിക്കുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനും പുറത്തിറങ്ങി. അത്യാകാംക്ഷയോടെ ഞാന് അവരെ സ്വീകരിച്ചിരുത്തി. ചെറുപ്പക്കാരന് ഇംഗ്ലീഷ് കലര്ന്ന മലയാളത്തിലും ഉസ്താദ് പച്ചമലയാളത്തിലും എന്നോട് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. തുടങ്ങിയപ്പോഴെ ഞാന് അപകടം മണത്തു. മൗനത്തിന്റെ മഹാകവചമണിഞ്ഞ് ഞാന് പ്രതിരോധത്തിലേക്ക് നൂണ്ടു. അവസാനം അവര് എനിക്ക് മുമ്പില് ഒരു പ്രൊജക്ട് റിപ്പോര്ട്ട് തുറന്നു. വായിച്ചും കേട്ടും തലവേദനയായി മാറിയ പദങ്ങള്. അഗോളവല്ക്കരണം തുറന്നു തരുന്ന അനന്ത സാധ്യതള്. നോട്ടുകെട്ടുകള് അടുക്കിവച്ച് മനസ്സില് പടുത്തുയര്ത്തിയ ഹിമാലയങ്ങള്.എന്റെ മനസ്സില് ഒരു വിലാപമുയര്ന്നു.</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>``ഉസ്താദേ നിങ്ങളും..?''</i></span><br />
<span style="font-size: large;">എന്റെ നോട്ടത്തില് നിന്ന് ആ ചോദ്യം ഉസ്താദിന് മനസ്സിലായിരിക്കണം. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു:</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>``എല്ലാരും ലോകം വെട്ടിപ്പിടിക്കുമ്പോള് നമ്മള് മാത്രം ഒന്നും ചെയ്തില്ലെങ്കില്...''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><i>`ചെയ്തില്ലെങ്കില്....?'</i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIutqRzYuf2SNQjQmr1TQncYu2Lp2L1VX0vlzihTfRWPZhXgYmS4XZyy3g4QEsMmVULndVkuIPdMmhfD3xu5jY0AN7eodhh_CfK-zPIQy4QICaary9E96vqhiXE8qzOMvLdoItpzTtDOI/s1600/lady.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIutqRzYuf2SNQjQmr1TQncYu2Lp2L1VX0vlzihTfRWPZhXgYmS4XZyy3g4QEsMmVULndVkuIPdMmhfD3xu5jY0AN7eodhh_CfK-zPIQy4QICaary9E96vqhiXE8qzOMvLdoItpzTtDOI/s320/lady.jpg" /></a></div>
<span style="font-size: large;">ഞാന് ഉസ്താദിന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.പ്രവാചകന്മാരുടെ കഥകള് പറയുമ്പോള് തുളുമ്പാറുള്ള ആ കണ്ണുകളില് നിന്ന് ആര്ദ്രതയുടെ അവസാനതുള്ളിയും കാലം കവര്ന്നെടുത്തിരിക്കുന്നു. അവിടെ കൊടുംവേനല് മാത്രം!</span><br />
<span style="font-size: large;"> ***</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"> <i>എന്താണ് നിങ്ങളുടെ ജീവിതലക്ഷ്യം?ഭാവിയില് ഏതു മേഖലയാണ് നിങ്ങള് തിരഞ്ഞെടുക്കുക?</i></span><br />
<span style="font-size: large;">ഒരു കരിയര് ഗൈഡന്സ് ശില്പശാലയുടെ അവസാന സെഷനില് എന്റെ മുമ്പിലിരിക്കുന്ന കൗമാരക്കാരോട് ഞാന് ചോദിച്ചു.</span><br />
<span style="font-size: large;">അഭിരുചികള്ക്കും നൈപുണികള്ക്കും ഇണങ്ങുന്ന മേഖല തിരഞ്ഞെടുക്കുമ്പോഴേ തൊഴിലില് സംതൃപ്തിയുണ്ടാകൂ എന്നും പഴയ സാധനങ്ങള് പെറുക്കുന്നതു മുതല് ഐഎഎസ് വരെ ഏത് തൊഴിലിലും വിജയിക്കാന് കഴിയുമെന്നും വസ്തുതകളിലൂടെയും ഉദാഹരണങ്ങളിലൂടെയും അതിനുമുമ്പുള്ള സെഷനുകളില് ഞാന് കുട്ടികള്ക്ക് വ്യക്തമാക്കിക്കൊടുത്തിരുന്നു. മാത്രമല്ല ഓരോ മേഖലയിലും ശോഭിക്കാന് എന്തെല്ലാം നൈപുണികള് ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്നും ഞാന് പറഞ്ഞു കൊടുത്തിരുന്നു. എന്നാല് എന്റെ അതുവരെയുള്ള ക്ലാസിനെയെല്ലാം നിരര്ത്ഥകമാക്കിക്കൊണ്ട് ആ ക്ലാസിലുണ്ടായിരുന്ന നാല്പതു പേരില് മുപ്പത്തിയൊമ്പതു പേരും പറഞ്ഞത് ഒരേ ഉത്തരമാണ്.അവര്ക്കെല്ലാം ഭാവിയില് ബിസിനസ്സുകാരാവാനാണ് താല്പര്യം. അതും ഐഐഎമ്മില് നിന്നു എംബിഎ എടുത്ത ബിസിനസ്സുകാര്.ഞാന് ആകെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി. എന്തുകൊണ്ട് ഈ കുട്ടികളെല്ലാം തന്നെ ബിസിനസ്സ് തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു? ഇവരെല്ലാം ബിസിനസ്സില് അഭിരുചിയുള്ളവരാണോ? ഈ ലോകത്ത് ഇവര്ക്ക് പറ്റുന്ന മറ്റൊരു തൊഴിലുമില്ലേ?ഞാന് എന്റെ സംശയം തുറന്നു ചോദിച്ചു.കുട്ടികള് ഒന്നടങ്കം പറഞ്ഞു:`</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>`ഇക്കാലത്ത് ബിസിനസ്സിലൂടെ മാത്രമെ കൂടുതല് സമ്പാദിക്കാനാവൂ.'</i>'</span><br />
<span style="font-size: large;">എന്തു മറുപടി പറയണമെന്നറിയാതെ ഞാന് ആ കുട്ടികള്ക്കു മുമ്പില് കുറച്ചുനേരം നിശ്ശബ്ദനായി നിന്നുപോയി. എന്താണ് നമ്മുടെ കുട്ടികള്ക്ക് സംഭവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്? ആഗോളീകരണവും അതിന്റെ സാമ്പത്തിക തത്വശാസ്ത്രവും നമ്മുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലും കീഴടക്കുകയാണ്. ശാരീരികമായി മാത്രമല്ല മാനസികമായും ഭൗതികമായും വ്യത്യസ്തരാണ് മനുഷ്യര്. വ്യത്യസ്തമായ അഭിരുചികളും നൈപുണികളും ചിന്തകളും താല്പര്യങ്ങളുമുള്ളവര്. എന്നാല് ആഗോളീകരണം ഈ വ്യത്യാസങ്ങളെയെല്ലാം അപ്രസക്തമാക്കുകയാണ്. ശരീരത്തിനെ ക്ലോണ് ചെയ്യുന്നതിനു പകരം മനസ്സിനെ ക്ലോണ് ചെയ്ത് `പണം' എന്ന ഒരൊറ്റ ലക്ഷ്യം മാത്രമുള്ള ജന്മങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കുകയാണ് ആഗോളീകരണം. പണമുണ്ടാക്കുന്നതിന് മാത്രമായി ജനിച്ചു ജീവിക്കുന്ന ക്ലോണുകള് ലോകത്തിന്റെ നാനാഭാഗത്തും വ്യാപിച്ചുകഴിഞ്ഞു. കമ്യൂണിസ്റ്റ്ചൈന പോലും ഈ ക്ലോണുകള് കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോള് നമ്മുടെ കുട്ടികളും മറ്റൊന്നാവാന് വഴിയില്ല.ഒരു കുട്ടികൂടി ഇനിയും ഉത്തരം പറയാനുണ്ട് എന്നത് എനിക്ക് ഒരല്പം പ്രതീക്ഷ തന്നു. ക്ലോണുകള് മാത്രമുള്ള ലോകത്ത് ഒരു മനുഷ്യജീവിയെങ്കിലും ഇല്ലാതിരിക്കുമോ?അതൊരു പെണ്കുട്ടിയായിരുന്നു. ഞാനവളോട് തിരക്കി:</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>``ഇവരെല്ലാം ഭാവിയിലെ ബിസിനസ്സുകാരാണ്. കുട്ടി എന്താവും?``</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><i>"എനിക്ക് ഒരു അധ്യാപികയാവണം'</i>'</span><br />
<span style="font-size: large;">``വെരിഗുഡ്''</span><br />
<span style="font-size: large;">ഒരു കൗമാരക്കാരിയുടെ, അവള്ക്കു തന്നെ ഉറപ്പില്ലാത്ത ഒരു ലക്ഷ്യമാണ് അതെന്ന് അറിയാമായിരുന്നിട്ടും ഏതോ വ്യത്യസ്തവും മഹത്തരവുമായ ലക്ഷ്യമാണ് ആ കുട്ടി തിരഞ്ഞെടുത്തിരിക്കുന്നതെന്നപോലെയാണ് എനിക്കപ്പോള് തോന്നിയത്. ക്ലോണുകള്ക്കിടയില് ഇതാ ഒരു മനുഷ്യക്കുട്ടി എന്ന് പറഞ്ഞ് അവളെ എടുത്തുയര്ത്തണമെന്ന് എനിക്ക് ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു. അത് അടക്കിവച്ചുകൊണ്ട് ഞാനവളോട് വിശദീകരണങ്ങള് ആരാഞ്ഞു.`</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>`എന്തുകൊണ്ട് കുട്ടി ഒരു അധ്യാപികയാവാന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു?''</i> </span><br />
<span style="font-size: large;">യാതൊരു ശങ്കയുമില്ലാതെ അവള് മറുപടി പറഞ്ഞു:</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVNJiPplBOIqckmBfp8FLSvh1gHODmgKyayo5x98VtY0_kVm9B2aZPsNb2cxwT6V5WrD0sD5kSBpRsiWvRzQfmIq9cRembZymFZ01wPqdSqR5Vf0zGdjPexbkA4fNyV5-IH_z6T6h5V_E/s1600/children.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVNJiPplBOIqckmBfp8FLSvh1gHODmgKyayo5x98VtY0_kVm9B2aZPsNb2cxwT6V5WrD0sD5kSBpRsiWvRzQfmIq9cRembZymFZ01wPqdSqR5Vf0zGdjPexbkA4fNyV5-IH_z6T6h5V_E/s320/children.jpg" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><i>``സാറേ... അധ്യാപികയായാല് ഇഷ്ടം പോലെ ഫ്രീ സമയം കിട്ടും. ഈ ഒഴിവു സമയം ബിസിനസ്സിന് വിനിയോഗിച്ചാല് ഇഷ്ടംപോലെ കാശുണ്ടാക്കാല്ലോ എന്റെ മമ്മി ഇപ്പൊ അതാ ചെയ്യണത്.</i></span><br />
<span style="font-size: large;"><i> * * </i>*</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"> പഴയകാലത്തെ ഒരു ഇടതുപക്ഷ സുഹൃത്ത് ഈയിടെ കണ്ടപ്പോള് ചോദിച്ചു:</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>``മതമൗലികവാദികളുടെ പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളിലൊക്കെ ഇപ്പോള് എഴുതിക്കാണാറുണ്ടല്ലോ?''</i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB9o-AjTCnJ12_z1fuU0jDTzMYrP4iF0SwA_am-_AQhbT3lj6ymszFVAdKjW0yq7Yvv1qzkTY0IJlxOn10XkxKN8viHh71G9SM2zPB-NclEmfZjXRMwnvK9PMBoRgeSaTxamEJtImLq-I/s1600/hat.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB9o-AjTCnJ12_z1fuU0jDTzMYrP4iF0SwA_am-_AQhbT3lj6ymszFVAdKjW0yq7Yvv1qzkTY0IJlxOn10XkxKN8viHh71G9SM2zPB-NclEmfZjXRMwnvK9PMBoRgeSaTxamEJtImLq-I/s320/hat.jpg" /></a></div>
<span style="font-size: large;">ഞാന് അവനോട് പറഞ്ഞു:</span><br />
<span style="font-size: large;"><i>`ലോകത്തെവിടെയും ഇന്ന് മതമൗലികവാദമില്ല. ഉണ്ടെങ്കില് അത് പണമൗലികവാദത്തിനുള്ള ഒരു മറമാത്രമാണ്.''</i></span><br />
<span style="font-size: large;"> അതെ, ആഗോളീകരണം ലോകത്ത് പടര്ത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് പണമൗലികവാദവും പണ ഭീകരതയുമാണ്. സ്വന്തം മനസ്സിന്റെ ചപ്പുചവറുകള് ചികഞ്ഞു നോക്കുക; അവിടെ ഏത് സമയവും പൊട്ടിത്തെറിക്കാന് പാകത്തില് ഒരു ബോംബ് നിങ്ങള് കണ്ടെത്തുക തന്നെ ചെയ്യും. അറിയുക അത് ആഗോളീകരണം നിങ്ങളറിയാതെ നിങ്ങള്ക്കുള്ളില്വച്ച സര്വ്വനാശകാരിയായ ബോംബാണ്.</span>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-17944137484187182412009-11-06T16:31:00.000+05:302009-11-06T16:38:13.659+05:30എവിടെയോ മനുഷ്യനുണ്ട്എവിടെയോ മനുഷ്യനുണ്ട്!<br />കെഎം മുസ്തഫ്<br />മനുഷ്യനെ കണ്ടെത്താനുള്ള അന്വേഷണങ്ങളാണ് ഒരു എഴുത്തുകാരന്റെ ജീവിതത്തെ ചലനാത്മകമാക്കുന്നത്. ഭൂമിയിലെവിടെയോ മനുഷ്യനും ജീവിതവുമുണ്ടെന്ന പ്രബലമായ വിചാരവും അത് കണ്ടെത്താനുള്ള തീക്ഷ്ണമായ അഭിവാഞ്ഛയുമാണ് ഏതൊരു എഴുത്തുകാരന്റെയും ഊര്ജം. ഈ ഊര്ജം നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ നാളുകളിലായിരുന്നു കുറച്ചേറെയായി ഞാന്.`എന്തുകൊണ്ട് എഴുതുന്നില്ല' എന്ന് വായനക്കാര് ചോദിച്ചു. `എന്ത് എഴുതും' എന്ന് ഞാന് എന്നോടുതന്നെ ചോദിച്ചു. ഞാന് തിരക്കിലാണെന്ന് സ്വയം വിശ്വസിപ്പിച്ചു. തിരക്കിട്ട് പണിയെടുത്തു. എന്നാല് തിരക്കിനിടയില് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ നിമിഷങ്ങളില് ഞാന് തീര്ത്തും നിരാശനായി. തിരക്കുകള് വിലപ്പെട്ട ചിലതെല്ലാം കവര്ന്നെടുത്തതല്ലാതെ ജീവിതത്തിന് പുതുതായി ഒന്നും സംഭാവനചെയ്തില്ല. ജീവിതം ഇന്നലെത്തേതിന്റെ ആവര്ത്തനമാണെങ്കില് നാം ജീവിക്കുന്നില്ല എന്നാണര്ത്ഥം. പ്രകൃതിയില് കടന്നുവരുന്ന ഓരോ നിമിഷവും കടന്നുപോയതില്നിന്ന് തികച്ചും വിഭിന്നമാണെന്നാണ് സൂക്ഷ്മദൃക്കുകള് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. എന്നാല് എനിക്കുമുമ്പില് കുറച്ചുകാലമായി എല്ലാ ദിവസവും ഒരേപോലെയാണ്:ഒരേ റെയില്വെസ്റ്റേഷന്.ഒരേ ആള്ക്കൂട്ടംഒരേ തിക്കിത്തിരക്കുകള്ഒരേ ഭാവവും ഒരേ മുഖച്ഛായയുമുള്ള മനുഷ്യര്ഒരേ ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് നീങ്ങുന്നവര്ഒരേ ഫയലുകള്ഒരേ പ്രശ്നങ്ങള്ഒരേ ഒത്തുതീര്പ്പുകള്...എന്റെ ലോകം ഒരൊറ്റ കോശത്തില്നിന്നു മുറിച്ചെടുത്ത അനേകം ക്ലോണുകള്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞുകവിയുമ്പോള് ഒരു മനുഷ്യനെത്തേടിയുള്ള എന്റെ യാത്രകളെല്ലാം വഴിയിലവസാനിക്കുകയായിരുന്നു. അതോ ക്ലോണുകള് പെരുകിയ ലോകത്ത് ഞാനും ഒരു ക്ലോണായി മാറുകയായിരുന്നോ?ഒരു മനുഷ്യനു മാത്രമേ മറ്റൊരു മനുഷ്യനെ തിരിച്ചറിയാനാവൂ. ഒരു ക്ലോണിന് അത് അസാധ്യമാണ്. ഏറെക്കാലമായിട്ടും ഒരു മനുഷ്യനെ കണ്ടെത്താനാവാത്ത എഴുത്തുകാരന് ക്ലോണുകളില് നിന്നു വിഭിന്നമായി എന്ത് അസ്തിത്വമാണുള്ളത്?വികാരങ്ങളും വിചാരങ്ങളും ക്ലിപ്തമായ ചില ലക്ഷ്യങ്ങളില് കേന്ദ്രീകരിക്കപ്പെട്ട, മുന്കൂട്ടി വരച്ചുവച്ച ഒരു വൃത്തത്തിനുള്ളില്മാത്രം സദാ ചലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ക്ലോണായി ഈ എഴുത്തുകാരനും പരിണമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് എന്ന തിരിച്ചറിവുണ്ടായ ദിവസം ഞാന് എന്റെ എല്ലാ തിരക്കുകളോടും വിടപറഞ്ഞു. ഒരിടത്തേക്കുമല്ലാതെ ഒരു ദിവസം റെയില്വേസ്റ്റേഷനിലെത്തി. തെക്കുനിന്നും ഒരു പാസഞ്ചര് വണ്ടി കിതച്ചുവന്നു. ആള്ക്കൂട്ടം തേനീച്ചക്കൂട്ടിലെന്നപോലെ ഓരോ കംപാര്ട്ട്മെന്റിലും നുരച്ചു. ടിക്കറ്റുപോലും എടുക്കാതെ മുന്നില്കണ്ട വിടവിലേക്ക് ഞാനും തിരുകിക്കയറി. പൊടുന്നനെ വാരിയെല്ലിലൂടെ ഒരു മിന്നല് കടന്നുപോയി; ഒരു പിടച്ചില്. പിന്നെയറിഞ്ഞു, വാരിയുടെ ഏതോ കശേരുവില് ആരോ കൊളുത്തി വലിക്കുന്നതുപോലെ അസഹനീയമായ വേദന. അത് ശരീരത്തിന്റെ ഒരു വശം മുഴുവന് പടര്ന്നുകയറി. മരണത്തിന്റെ തൊട്ടുമുമ്പ് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സമ്പന്നനു പോലും ഒരുതുള്ളി കുടിനീരാണ് വിലയേറിയ വസ്തു എന്നതുപോലെ ചന്തിവയ്ക്കാന് ഒരിഞ്ചുസ്ഥലം മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ അപ്പോഴത്തെ ജീവിതലക്ഷ്യം. അതിനുവേണ്ടി മാത്രമായിരുന്നു ഞാനപ്പോള് ജീവിച്ചിരുന്നത്.കംപാര്ട്ടുമെന്റില് ഇരിക്കാന്പോയിട്ട് ശ്വാസം വിടാനുള്ള സ്ഥലമില്ല. ഓരോരുത്തരും ശ്വസിക്കുന്നത് മറ്റൊരാളുടെ മുഖത്തേക്കാണ്. ശരീരമൊന്നനക്കാന്പോലും കഴിയാതെ പരസ്പരമുരഞ്ഞരഞ്ഞ കംപാര്ട്ടുമെന്റിനുള്ളില് ഒരു പുഴുത്ത ആവി വ്യാപിച്ചു. കുഴമ്പ്പരുവത്തിലായ ആളുകള്ക്കിടയില് ഒരൊറ്റ സീറ്റിന്റെ അരികുപോലും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല.അടുത്ത സ്റ്റേഷനില് എങ്ങനെയെങ്കിലും പുറത്തുചാടിയില്ലെങ്കില് ജീവന്പോലും അപകടത്തിലായേക്കുമെന്ന ഭീതി എന്റെ നെഞ്ചില് ആളി. വേദന അസ്ഥികളിലൂടെ വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞു സഞ്ചരിക്കുമ്പോള് തീവണ്ടിക്ക് ഒട്ടും വേഗതയില്ലെന്നു തോന്നി. ഒച്ചിനെപ്പോലെ കടന്നുപോകുന്ന നിമിഷങ്ങളില് വേദന പെരുത്തു. ഒടുവില് ഇനിയൊരു നിമിഷംപോലും മുന്നോട്ടു പോകാനാവാത്തവിധം അത് കൊടുമുടിയിലെത്തി.പൊടുന്നനെയാണതു സംഭവിച്ചത്; നുരയ്ക്കുന്ന മനുഷ്യാവയവങ്ങള്ക്കിടയില്നിന്ന് ഒരു കൈ എന്നെ പിടിച്ചുവലിച്ചു. അതൊരു ശോഷിച്ച കൈയായിരുന്നു. ഞാന് അതിന്റെ ഉടമസ്ഥനെ നോക്കി. ആര്ദ്രതയൂറുന്ന രണ്ടുകണ്ണുകള് എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്നു. അതൊരു വൃദ്ധനായിരുന്നു.അയാള് എഴുന്നേറ്റ് എന്നെ സീറ്റിലേക്കിരുത്തി. ഒരു ജന്മത്തിന്റെ മുഴുവന് നന്ദിയോടെയും ഞാനയാളെ നോക്കി. അയാള് പുഞ്ചിരിതൂകുക മാത്രം ചെയ്തു.വാര്ദ്ധക്യത്താല് ശോഷിച്ച ആ ശരീരം തിരക്കില് ആടിയുലയുന്നത് വിഷമത്തോടെ നോക്കിനില്ക്കാന് മാത്രമേ എനിക്കു കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. ആരും ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത, കാല്വയ്ക്കാന് ഒരിഞ്ചുസ്ഥലത്തിനുവേണ്ടി ഓരോരുത്തരും പൊരുതുന്ന ഈ കംപാര്ട്ടുമെന്റിനുള്ളില് നിന്ന് ഒരു അത്യാവശ്യക്കാരന്റെ ഉള്ളിലുയരുന്ന നിലവിളി അയാള് എങ്ങനെ കേട്ടുവെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. എന്റെ ശ്രദ്ധ തെന്നിപ്പോയ ഏതോ നിമിഷത്തില് ഏതോ സ്റ്റേഷനില് അയാള് ഇറങ്ങിയിരിക്കണം. പിന്നെ അയാളെ കണ്ടതേയില്ല.ക്ലോണ് ജീവിതത്തിന്റെ പരിമിതവൃത്തത്തില് നിന്നു പുറത്തുകടക്കാന് മാത്രമല്ല, ഭൂമിയിലെവിടെയൊക്കെയോ മനുഷ്യര് ജീവിക്കുന്നു എന്ന വിചാരം തിരിച്ചുപിടിക്കാനും ഈ ടിക്കറ്റെടുക്കാത്ത യാത്ര എന്നെ സഹായിച്ചുK.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-62264905935522471292009-11-06T16:25:00.002+05:302011-04-05T19:12:32.607+05:30ഒരു അച്ഛന് മകനെ വളര്ത്തുന്നു<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><b> ഒരു പിതാവ് മകനെ വളര്ത്തുന്നു</b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b> കെ എം മുസ്തഫ് </b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b><br /></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b>ആറ്റുനോറ്റുണ്ടായ മകന് വീട്ടിലുണ്ടാക്കുന്ന ഉപദ്രവങ്ങള് കൊണ്ട് പൊറുതിമുട്ടി, പ്രവാസിയായ ഒരു പിതാവ് മണലാരണ്യത്തില് നിന്ന് രണ്ടാം തവണയും വിളിച്ചപ്പോഴാണ് അബ്ദുല്ലഹാജി എന്ന വലിയ മനുഷ്യന് മനസ്സിലേക്ക് വീണ്ടും കടന്നുവരുന്നത്.കുടുംബവൃത്തങ്ങളിലും കൂട്ടുകാര്ക്കിടയിലും സ്കൂളിലുമെല്ലാം `നല്ലകുട്ടി' എന്ന പേര് കേള്പ്പിക്കുന്ന പത്തു വയസ്സുകാരന് സ്വന്തം മാതാവിനെയും അനിയത്തിയെയും വൃദ്ധയായ വല്യുമ്മയെപ്പോലും ദിവസവും വായില് തോന്നിയ ചീത്തപറയുകയും ചിലപ്പോഴൊക്കെ ക്രൂരമായി മര്ദ്ദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നതായിരുന്നു മരുഭൂമിയില് മക്കള്ക്കുവേണ്ടി വിയര്പ്പ് ചിന്തുന്ന ആ പിതാവിന്റെ പരാതി. ഹിസ്റ്റീരിക് അല്ലെങ്കില് ഹൈപ്പര് ആക്ടീവ് എന്നു തോന്നിച്ച ഈ ബാലന്റെ പ്രശ്നത്തിന് എന്തെങ്കിലും പരിഹാരം കാണാനാവുമോ എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തോടെ ആ പിതാവിന്റെ താല്പര്യപ്രകാരം ഞാനവരുടെ വീട് സന്ദര്ശിച്ചു. ചെറുക്കനോടും അവന്റെ മാതാവിനോടും വല്യുമ്മയോടും ദീര്ഘനേരം സംസാരിച്ചതില് നിന്ന് എക്സ്ട്രാ സ്മാര്ട്ടും ബുദ്ധിമാനുമായ ആ പയ്യന് ഹിസ്റ്റീരിയയോ അഉഒഉ യോ ഇല്ലെന്നും കാരണവരുടെ ഭാഷയില് പറഞ്ഞാല് ചുട്ട അടികിട്ടേണ്ട സയത്ത് കിട്ടാതെപോയതിന്റെ കുറവാണെന്നും എനിക്ക് ബോധ്യമായി.സാമ്പത്തികമായി വളരെ ഉയര്ന്ന കുടുംബമായിരുന്നു അത്. നാട്ടിലും വിദേശത്തും ബിസിനസ്സുണ്ട് പിതാവിന്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അയാള് നാട്ടിലും വീട്ടിലുമില്ലാത്ത അവസ്ഥയിലാണ്. നാട്ടില് മാത്രം ശ്രദ്ധകേന്ദ്രീകരിച്ചാല് പിടിച്ചുനില്ക്കാന് ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്ന നിഗമനത്തില് വീട്ടിലിരിക്കാവുന്ന അവസ്ഥയിലും അയാള് വിദേശത്ത് കഷ്ടപ്പെടുന്നു. അയാളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇതുവരെയുള്ള സമ്പത്തിക സ്ഥിതി ഇനിയും നിലനിര്ത്തുക എന്നത് സാമൂഹിക പദവിയിലധിഷ്ഠിതമായ ഒരു അനിവാര്യതയാണ്. ചെറുക്കന്റെ മാതാവും സാധാരണക്കാരിയല്ല. ഹൈസ്കൂള് അധ്യാപികയാണവര്. മറ്റുള്ളവരുടെ കുട്ടികളെ മുഴുവന് നന്നാക്കാനുള്ള മഹാദൗത്യത്തിനിടയില് സ്വന്തം കുട്ടികളുടെ കാര്യം മറന്നുപോകുന്നു എന്നത് അധ്യാപകര്ക്ക് പൊതുവെയുള്ള ഒരു പ്രശ്നമാണ്. എന്റെയൊരു മൂത്തമ്മയുടെ മകളുണ്ട്; ടീച്ചറാണ്. റസിയടീച്ചര് എന്ന് കേട്ടാല് മതി, കുട്ടികള് അറിയാതെ അടിവസ്ത്രത്തില് മുത്രമിറ്റിച്ചു പോവും; അത്രക്കുണ്ട് പേടി. നുള്ളിയും പിച്ചിയും കണ്ണുരുട്ടിയും ചന്തിക്കിട്ട് പെടച്ചും ഒരുപാട് കുട്ടികളെ കരകയറ്റിയിട്ടുണ്ട് റസിയ; ഒരു അലോപ്പതി ഡോക്ടറുടെ മന്ദബുദ്ധിയായ മകനെ വരെ. പക്ഷേ മറ്റുള്ളവരുടെ മക്കളുടെ കാര്യത്തില് കാണിച്ച ശുഷ്കാന്തിയുടെ ഒരംശം പോലും സ്വന്തം മകന്റെ കാര്യത്തില് കാണിക്കാന് റസിയ വിട്ടുപോയി. പയ്യന് മഹാവികൃതി എന്നുപറഞ്ഞാല് പോരാ, വികൃതിക്ക് കൈയും കാലും കൊടുത്ത് പടച്ചവന് ദുന്യാവിലേക്ക് പറഞ്ഞുവിട്ടവന്. ചെറിയവനെന്നോ വലിയവനെന്നോ വ്യത്യാസമില്ലാതെ ആരെയും ഇടിക്കും. കൈയില് കിട്ടിയ സാധനങ്ങളെല്ലാം നശിപ്പിക്കും. വേദനിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് അവന് മറ്റുള്ളവരോട് സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കുക. ചെറുക്കന്റെ ഈ പീഡനങ്ങള്ക്ക് ഒരുപാടു തവണ ഇരയായ ഒരു ഹതഭാഗ്യനാണ് ഞാന്. റസിയ പിണങ്ങുമോ എന്നു കരുതി ഉള്ളിലിരമ്പുന്ന ക്രോധം മുഴുവന് അണകെട്ടി നിര്ത്തി നിശ്ശബ്ദമായി സഹിച്ചിട്ടുണ്ട് പലതവണ. പക്ഷേ ഒരിക്കലെനിക്ക് പിടിവിട്ടുപോയി, അന്ന് പയ്യനെന്നെ സ്വാഗതം ചെയ്തത് മുഖത്തേക്ക് തുപ്പിക്കൊണ്ടാണ്. ആ നിമിഷം എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് എനിക്കു തന്നെ അറിയില്ല. പയ്യന് ലോകം മുഴുവന് കേള്ക്കുമാറുച്ചത്തില് വാവിട്ട് കരയുന്നു. അവന്റെ മുഖം ചുവന്നു തിണര്ത്തിരിക്കുന്നു. റസിയയെ താല്ക്കാലികമായി പിണക്കേണ്ടി വന്നെങ്കിലും അതുകൊണ്ടെനിക്കൊരു കാര്യമുണ്ടായി. ചെറുക്കന് പിന്നെ എന്റെയടുത്തേക്ക് വരാറില്ല.സമാനമായ അവസ്ഥതന്നെയായിരുന്നു പ്രവാസിയുടെ മകന്റെയും. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് അഞ്ചുവര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷമാണ് അവര്ക്ക് ആദ്യത്തെ കുഞ്ഞ് പിറക്കുന്നത്. വൈകിവന്ന സൗഭാഗ്യത്തിന് ആവശ്യത്തില് കൂടുതല് ശ്രദ്ധയും പരിചരണവും അവര് നല്കി. വളര്ച്ചയുടെ ഓരോ ഘട്ടത്തിലും ആഗ്രഹിക്കുന്നതെല്ലാം അവന്റെ മുമ്പിലെത്തി. ഒന്നിനും വാശിപിടിച്ചു കരയേണ്ട ആവശ്യംപോലും അവനു വന്നില്ല. ഏതൊരു കുട്ടിയെയും പോലെ കൗതുകങ്ങളുടെ ലോകത്തായിരുന്നു അവനും. എന്നാല് ആഗ്രഹിച്ചതെല്ലാം ഞൊടിയിടകൊണ്ട് സ്വന്തമാക്കാന് കഴിയുന്ന ലോകത്ത് അവന്റെ കൗതുകങ്ങള് ആകാശംമുട്ടെ വളര്ന്നു. രക്ഷിതാക്കള്ക്ക് താങ്ങാനാവാത്തവിധം അവന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് ചെലവുകൂടി. ഒരു പത്തുവയസ്സുകാരന് തനിക്ക് സ്വന്തമായി ഒരു കാര് വേണമെന്ന് വാശിപിടിച്ചാല് ഏത് രക്ഷിതാവിനാണ് പെട്ടെന്നത് സാധിപ്പിച്ചുകൊടുക്കാന് കഴിയുക! ആഗ്രഹങ്ങള്ക്ക് കുട്ടിത്തം നഷ്ടപ്പെട്ട മകന് വലിയവലിയ ആഗ്രഹങ്ങളുടെ ലോകത്ത് ഇച്ഛാഭംഗവുമായി കഴിഞ്ഞു. മറ്റുള്ളവരില്നിന്നുള്ള ഒരു നിഷേധവാക്കും അവന് സഹിക്കാനാവുമായിരുന്നില്ല. കൊച്ചുകൊച്ചു കാര്യങ്ങള്ക്കു പോലും അവന് പ്രകോപിതനായി. ദേഷ്യം വരുമ്പോള് കൈയില് കിട്ടിയതെടുത്ത് അവന് മറ്റുള്ളവരെ പ്രഹരിച്ചു. അല്ലെങ്കില് വീട്ടുസാധനങ്ങള് തല്ലിയുടച്ചു. ചെറിയവരെന്നോ വലിയവരെന്നോ വ്യത്യാസമില്ലാതെ വായില് തോന്നിയ വാക്കുകള്കൊണ്ട് മറ്റുള്ളവരെ അഭിഷേകം ചെയ്തു. മാതാവടക്കം വീട്ടിലെ ഓരോ അംഗത്തിനും ഉള്ക്കിടിലമുണ്ടാക്കുന്ന സ്വേച്ഛാധിപതിയും പ്രവചനാതീതനുമായ ഒരു രാജാവായി അവന് ആ വീട്ടില് വാണു. മന്ത്രവാദം മുതല് സൈക്യാട്രിക് മരുന്നുകള് വരെ ആ രക്ഷിതാക്കള് പരീക്ഷിച്ചുനോക്കിയെങ്കിലും ഒരു ഫലവുമുണ്ടായില്ല.കുട്ടികളുടെ ക്ഷേമത്തിനും മാനസികാരോഗ്യത്തിനും വേണ്ടിയുള്ള പരിപാടികള് പലതും ഫലം കാണാതെ പോകുന്നതിന് പ്രധാന കാരണം അവന് ജീവിക്കുന്ന സാഹചര്യങ്ങളെ തിരുത്താന് കഴിയാതെ പോകുന്നതു കൊണ്ടാണ്. കുട്ടികളുടെ പ്രശ്നങ്ങള്ക്ക് പരിഹാരം തേടിവരുന്ന രക്ഷിതാക്കളും അധ്യാപകരും സ്കൂള് അധികൃതരുമൊക്കെ തന്നെയായിരിക്കും മിക്കപ്പോഴും പ്രശ്നകാരണങ്ങള്. തങ്ങള്ക്കല്ല, കുട്ടിക്കാണ് പ്രശ്നം എന്ന് വിശ്വസിച്ചുവച്ചിരിക്കുന്ന ഈ രക്ഷിതാക്കളെയും അധ്യാപകരെയുമൊക്കെ മാറ്റിയെടുക്കുക എന്നത് അതിനെക്കാള് വലിയ പ്രശ്നമാണു താനും. കുട്ടികളുടെ മാനസികാരോഗ്യരംഗത്ത് പ്രവര്ത്തിക്കുന്ന ഒരാള് നിസ്സഹായനാകുന്ന സന്ദര്ഭമാണിത്.പ്രശ്നകാരിയായ സാഹചര്യങ്ങളെ മാറ്റിയെടുക്കാതെ പ്രസ്തുത ബാലന് സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഉപദ്രവങ്ങള്ക്ക് അവനില്തന്നെ ഒരു പരിഹാരം കണ്ടെത്തുക അസാധ്യമായിരുന്നു. എങ്കിലും വന്ന സ്ഥിതിക്ക് എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ആവട്ടെ എന്നു കരുതി പെരുമാറ്റ നവീകരണ ചികിത്സയുടെ ചില രീതികള് ഞാന് ആ ബാലനില് പ്രയോഗിച്ചുനോക്കി. `സ്കിന്നര്' എന്നു പേരുള്ള ഒരു ബിഹേവിയറിസ്റ്റ് കണ്ടുപിടിച്ച രീതി: ഓരോ നല്ല പെരുമാറ്റത്തിനും പ്ലസ് സ്കോറും ഓരോ ചീത്ത സ്വഭാവത്തിനും മൈനസ് സ്കോറും നല്കി ഓരോ ആഴ്ചയും കിട്ടുന്ന ആകെ സ്കോര് കണക്കാക്കി സമ്മാനമോ ശിക്ഷയോ നല്കുന്ന ഒരു പരിപാടി. ചീത്ത സ്വഭാവങ്ങളെ പടിപടിയായി പുറംതള്ളുകയും നല്ല സ്വഭാവങ്ങളെ പതുക്കെ കണ്ടീഷന് ചെയ്തെടുക്കുകയുമാണ് ഈ രീതിയുടെ ലക്ഷ്യം. ആഴ്ചയുടെ അവസാനം കിട്ടാന് പോകുന്ന സമ്മാനം ഒരാളെ പ്രചോദിപ്പിച്ചെങ്കില് മാത്രമേ ഈ രീതി വിജയിക്കുകയുള്ളൂ. പ്രസ്തുത ബാലന്റെ കാര്യത്തിലുള്ള പ്രശ്നവും അതുതന്നെയായിരുന്നു. തീക്ഷ്ണമായി ആഗ്രഹിക്കാന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു സമ്മാനവും അവന്റെ ജീവിതത്തിലില്ലായിരുന്നു. എല്ലാം അവന് അതിനുമുമ്പേ നേടിയിരുന്നു. ശിക്ഷിക്കാന് അധികാരമുള്ള ഒരാളും അവനില്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ആ ഭയവും അപ്രസക്തം.കമ്പ്യൂട്ടര് ഗെയിമിനോടും നെറ്റ്വര്ക്ക് മാര്ക്കറ്റിംഗിനോടും സാമ്യമുള്ള ഈ ചികിത്സാരീതിയിലുള്ള കൗതുകം കൊണ്ടാവാം പയ്യന് മൂന്നാലു ദിവസം യാതൊരു ചീത്തസ്വഭാവവും പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല. എന്നാല് അഞ്ചാംനാള് ചുമരില് ഒട്ടിച്ചുവച്ചിരുന്ന പെരുമാറ്റ നവീകരണ ചാര്ട്ട് വലിച്ചുകീറി അവന് പഴയ സ്വഭാവത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുപോയി.ഹതാശനായ ആ പിതാവ് വീണ്ടും എന്നെ വിളിച്ചു. ഇനിയെന്ത് ചികിത്സയാണ് അവന് നല്കുക എന്നറിയാതെ ആകെ വിഷമത്തിലാണയാള്. ടെക്നിക്കുകള് കൊണ്ട് മാറ്റിയെടുക്കാവുന്നതല്ല മകന്റെ പ്രശ്നമെന്നും എനിക്ക് കാര്യമായൊന്നും ചെയ്യാനില്ലെന്നും അയാളെ അറിയിച്ചു.``പിന്നെ ഞാനെന്തു ചെയ്യും?'' അയാള് നിസ്സഹായനായി ചോദിച്ചു.``നിങ്ങള് എന്തു ചെയ്യും എന്നല്ല. നിങ്ങള്ക്കും നിങ്ങളുടെ ഭാര്യക്കും മാത്രമേ അവനെ രക്ഷിക്കാനാവൂ''``എങ്ങനെ?''``നിങ്ങളുടെ മകന് നിങ്ങളുടെ വീട്ടിലെ രാജാവാണ്. അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ ചെറുപ്പം തൊട്ടേ നിങ്ങളവന്റെ തലയില് ഒരു കിരീടം വച്ചു കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. അത് തിരിച്ചുവാങ്ങണം. എന്തും നേടി മാത്രമേ അവന് പരിചയമുള്ളൂ; അതും നിസ്സാരമായി. അങ്ങനെയല്ലാത്ത ഒരു ലോകമുണ്ടെന്ന് അവന് നിങ്ങള് കാണിച്ചു കൊടുക്കണം. മക്കളെ വളര്ത്തുന്നതില് മാതൃകയാക്കാവുന്ന ഒരു പിതാവിനെ ഞാന് നിങ്ങള്ക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തിത്തരാം.''``ആരാണയാള്?''``അബ്ദുല്ലഹാജി''അതെ, ഞാന് കണ്ട ഏറ്റവും മഹാനായ പിതാവാണ് അബ്ദുല്ലഹാജി. മക്കളെ വളര്ത്തുന്നതിന്റെ മന:ശാസ്ത്രം ആറാം ക്ലാസ് വിദ്യാഭ്യാസം മാത്രമുള്ള അദ്ദേഹത്തിന് വ്യക്തമായി അറിയാമായിരുന്നു. സന്താനപരിപാലന(ജമൃലിശേിഴ)ത്തെക്കുറിച്ച് പുസ്തകമെഴുതിയവര് പോലും സ്വന്തം മക്കളെ അബ്ദുല്ലഹാജിയോളം ശാസ്ത്രീയമായി വളര്ത്തിയിട്ടുണ്ടാവില്ല. എന്താണ് അബ്ദുല്ല ഹാജിയുടെ രീതി?എന്റെ സുഹൃത്തിന് ടൗണില് ഗ്ലാസും പ്ലൈവുഡുമൊക്കെ വില്ക്കുന്ന ഒരു കടയുണ്ട്. ഒരു ദിവസം ഞാനവനെ കാണാനായി കടയില് ചെന്നപ്പോള് മധ്യവയസ്കനായ ഒരാള് ഒരു കൊച്ചുബാലനെയും കൂട്ടി അങ്ങോട്ടു കടന്നുവന്നു.``ഇവന് ഇവിടെ ഒരു പണികൊടുക്കുമോ?'' ബാലനെ ചൂണ്ടി ആഗതന് ചോദിച്ചു.``കൊടുക്കാം. പക്ഷേ ഇവന് എന്ത് പണിയറിയാം?''സുഹൃത്ത് യാതൊരു ശങ്കയുമില്ലാതെ ചോദിച്ചു.എന്റെ മനസ്സില് പൊടുന്നനെ ഒരു സ്പാര്ക്കുണ്ടായി.ബാലവേല. ഇയാള് ബാലവേലക്ക് കുട്ടികളെ എത്തിക്കുന്ന ഒരു ചരടായിരിക്കണം. എന്റെ സുഹൃത്ത് ഇയാളുടെ ഒരു കസ്റ്റമറായിരിക്കണം. ഒരു ലേഖനമെഴുതാനുള്ള വിഷയമായി.``ഇതൊരു ഗ്ലാസ് കടയാണ്. നിനക്ക് ഗ്ലാസ് മുറിക്കാനറിയുമോ?''ബാലന് ആശങ്കയുള്ള മുഖഭാവവുമായി അറിയില്ലെന്ന് തലയാട്ടി.``പോട്ടെ, നിനക്ക് ഒരു ഗ്ലാസ് പൊട്ടാതെ വാഹനത്തിലേക്ക് എടുത്തുവയ്ക്കാനറിയുമോ?''ബാലന് ഉത്തരമില്ലാതെ നിശ്ശബ്ദം നിന്നു.എന്റെ മനുഷ്യബോധം ഉണര്ന്നു.``ദാവൂദേ, ഇത് ശരിയല്ല. ഇയാളെ പിടിച്ച് പോലീസിലേല്പ്പിക്കുകയാണ് വേണ്ടത്.''സുഹൃത്ത് ചുണ്ടത്ത് വിരല്വച്ച് എന്നോട് നിശ്ശബ്ദനായിരിക്കാന് ആംഗ്യം കാണിച്ചു.``ഇവന് ഒരു പണിയും അറിയില്ല. അതുകൊണ്ട് ഒരാഴ്ച പണി പഠിക്കുന്നതുവരെ കൂലിയൊന്നുമുണ്ടാവില്ല. ഭക്ഷണം മാത്രമേ കിട്ടൂ. അടുത്ത ആഴ്ച മുതല് മുപ്പത്രൂപ ദിവസം കൂലി ലഭിക്കും. അതും രാവിലെ 9 മണി മുതല് വൈകീട്ട് 5 വരെ കൃത്യമായി കടയില് നിന്നാല് മാത്രം. എന്താ സമ്മതമാണോ?''സുഹൃത്ത് ആഗതനെ നോക്കി. ആഗതന് ബാലനെയും. യാതൊരു മടിയും കൂടാതെ ബാലന് സമ്മതമാണ് എന്ന അര്ത്ഥത്തില് തലയാട്ടി.സുഹൃത്തിന്റെയും ആഗതന്റെയും മുഖത്ത് ഒരു ചിരി വിടര്ന്നുനിന്നു.``എന്നാല് ഇന്നുതന്നെ ജോയിന് ചെയ്യാം.'' സുഹൃത്ത് ഒരു രജിസ്റ്ററെടുത്ത് ബാലന്റെ പേരും വിലാസവുമൊക്കെ കുറിച്ചെടുത്തു. ജോയിന് ചെയ്തതായി അവനെക്കൊണ്ട് ഒപ്പുവെപ്പിച്ചു.``അപ്പോള് നമുക്ക് പണി തുടങ്ങാം.''സുഹൃത്ത് ബാലനു നേരെ തിരിഞ്ഞു:``നിന്റെ എത്രാമത്തെ ജോലിയാണിത്?''``അഞ്ചാമത്തെ.'' ബാലന് പറഞ്ഞതുകേട്ട് ഞാന് ഞെട്ടിപ്പോയി. പത്തു വയസ്സിനിടയില് ഇവന് നാലു ജോലികള് മാറിമാറി ചെയ്തെന്നോ! എത്ര ക്രൂരമായാണ് കുട്ടികള് ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്നത്.സുഹൃത്ത് കുറെ പൊട്ടിയ ഗ്ലാസുകഷ്ണങ്ങള്ക്കിടയിലേക്ക് ബാലനെ നയിച്ചു. അത് വാരി ഒരു ഭാഗത്ത് അടുക്കിവയ്ക്കുകയായിരുന്നു അവന്റെ ആദ്യത്തെ ദൗത്യം. ആദ്യത്തെ ശ്രമത്തില് തന്നെ അവന്റെ കൈമുറിഞ്ഞ് ചോരപൊടിഞ്ഞു. യാതൊരു വിഷമവും പ്രകടിപ്പിക്കാതെ അവനത് വായിലിട്ട് ഉറുഞ്ചിക്കളഞ്ഞു.കടയുടെ ഒരു മൂലയില് സുഹൃത്തും ആഗതനും എന്തൊക്കെയോ കുശുകുശുക്കുന്നു. കമ്മീഷന് വിലപേശി വാങ്ങുകയാവുമെന്ന് ഞാന് ഊഹിച്ചു. വികാരനിര്ഭരനായി ഞാനവരുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. എങ്ങനെയെങ്കിലും ആ കുട്ടിയെ രക്ഷിക്കണമെന്നായിരുന്നു എന്റെ അപ്പോഴത്തെ ചിന്ത മുഴുവന്.``ദാവൂദേ, നീയിത്ര ചീപ്പാണെന്ന് ഞാന് വിചാരിച്ചില്ല.'' ഞാന് സുഹൃത്തിനെ നോക്കി പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.``എന്താടാ കാര്യം?''``ഇതിനെക്കാള് വലിയ എന്ത് കാര്യമാണെടാ. എന്തു വന്നാലും ഞാനിത് പുറംലോകത്തെ അറിയിക്കും.''കാര്യം പന്തിയല്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ ആഗതന് പെട്ടെന്ന് സുഹൃത്തിനും എനിക്കും കൈതന്ന് പോകാനൊരുങ്ങി.``എടോ, തന്നെയും ഞാന് വെറുതെവിടില്ല.''ഞാന് അയാള്ക്കു നേരെ തിരിഞ്ഞു. അതു കേള്ക്കാത്ത ഭാവത്തില് പുഞ്ചിരിതൂകിക്കൊണ്ട് അയാള് ധൃതിയില് നടന്നകന്നു.ആള് കണ്വെട്ടത്തുനിന്നു മറഞ്ഞതും സുഹൃത്ത് ശാന്തമായി എന്നോട് ചോദിച്ചു:``ആ പോയ മനുഷ്യന് ആരാണെന്ന് നിനക്കറിയാമോ?''``കുട്ടികളെ വിറ്റു പോക്കറ്റ് വീര്പ്പിക്കുന്ന ഏതോ ചെകുത്താന്.''``അല്ല, ഈ നാട്ടിലെ ഏറ്റവും വലിയ ബിസിനസ്സുകാരനാണദ്ദേഹം. കോടീശ്വരന്. അബ്ദുല്ലഹാജി''``കുട്ടികളെ വിറ്റ് കോടീശ്വരനും കൊക്കോടീശ്വരനുമായില്ലെങ്കിലേ അദ്ഭുതമുള്ളു.''``നീയദ്ദേഹത്തെ തെറ്റിദ്ധരിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഇന്ന് ഈ നാട്ടില് നയാപൈസയുടെ വഞ്ചന നടത്താതെ ബിസിനസ്സ് ചെയ്യുന്ന ഒരാളുണ്ടെങ്കില് അത് അബ്ദുല്ല ഹാജി മാത്രമാണ്. ഇനി ആ നില്ക്കുന്ന ചെറുക്കന് ആരാണെന്നറിയണോ? അത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും ഇളയമകനാണ്.''എനിക്ക് കാര്യമൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. കോടീശ്വരനായ ഒരാള് എട്ടുംപൊട്ടും തിരിയാത്ത സ്വന്തം മകനെ ഒരു കടയില് തുച്ഛമായ ശമ്പളത്തിന് ജോലിക്ക് നിര്ത്തുകയോ?``അതാണ് അബ്ദുല്ലഹാജി മക്കളെ വളര്ത്തുന്ന രീതി. ഇതിന്റെ മൂത്തത് ഒരാണും രണ്ടു പെണ്ണുമുണ്ട്. നീ കാണേണ്ടതാണ്. മനുഷ്യന്റെ മക്കള് എന്ന വിശേഷണം പൂര്ണമായും അര്ഹിക്കുന്ന മൂന്നു മക്കളെ ഞാന് ആ വീട്ടില് മാത്രമേ കണ്ടിട്ടുള്ളു.''ഞാന് വിസ്മയഭരിതനായി നില്ക്കുമ്പോള് സുഹൃത്ത് തുടര്ന്നു:``ക്രിക്കറ്റ് കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള് ഈ ചെറുക്കന്റെ പന്തുകൊണ്ട് അയല്വാസിയുടെ ജനലിന്റെ ഗ്ലാസൊന്ന് പൊട്ടി. അറിയാതെ പറ്റിപ്പോയതായതു കൊണ്ടും പ്രതി അബ്ദുല്ലഹാജിയുടെ പുത്രനായതു കൊണ്ടും അയല്വാസിക്കതൊരു പ്രശ്നമേയല്ല. പക്ഷേ അബ്ദുള്ളഹാജിക്കത് ഗുരുതരമായ പ്രശ്നമാണ്. അയല്വാസി വേണ്ടെന്ന് തീര്ത്തുപറഞ്ഞിട്ടും ഹാജി സ്വന്തം ചെലവില് ഗ്ലാസ് മാറ്റിക്കൊടുത്തു. അതിന് ചെലവായ തുക അബ്ദുല്ലഹാജിക്ക് മകന് തിരിച്ചുനല്കണം. അതും ഒരു ഗ്ലാസ്കടയില് ജോലിക്ക് നിന്നുകൊണ്ട്. എത്രപേരുടെ അദ്ധ്വാനത്തിലൂടെയും ശ്രദ്ധയിലൂടെയുമാണ് ഒരു ഗ്ലാസ് പീസ് പരിപാലിക്കപ്പെട്ടുപോകുന്നതെന്ന് അനുഭവത്തിലൂടെ മനസ്സിലാക്കിവരാനാണ് ഹാജി മകനെ ഇവിടെ നിര്ത്തിയിരിക്കുന്നത്. മകനില്നിന്നു വന്നുപോയ തെറ്റിന് പിതാവ് പിഴയൊടുക്കിയാല് ആ തെറ്റ് അവന് നിസ്സാരമായി കാണുമെന്നും വീണ്ടും ആവര്ത്തിച്ചേക്കുമെന്നുമാണ് ഹാജിയുടെ നിരീക്ഷണം. യഥാര്ത്ഥ അനുഭവത്തിലൂടെ മാത്രമേ ഒരാള്ക്ക് ഏതൊന്നിന്റെയും വില മനസ്സിലാക്കാന് കഴിയൂ എന്നതാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മതം.''ഇങ്ങനെയും ഒരു പിതാവ് ഈ ഉലകത്തിലുണ്ടെന്ന് അദ്ഭുതംകൂറി നില്ക്കെ സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞു:``ഇനി ഇതു കൂടി കേട്ടോളു: സ്കൂളില് നിന്ന് പതിനഞ്ചു ദിവസത്തെ ലീവെടുപ്പിച്ചാണ് മകനെ ഹാജി ഇവിടെ നിര്ത്തിയിരിക്കുന്നത്. മകന് പാഠങ്ങള് കിട്ടാതെപോകുമോ എന്ന ആശങ്കയൊന്നും അദ്ദേഹത്തിനില്ല. അതിനെക്കാള് വലിയ പാഠങ്ങള് ഇതൊക്കെയാണെന്നാണ് ആ മനുഷ്യന്റെ വീക്ഷണം.''``എനിക്ക് തെറ്റുപറ്റി. മഹാത്മാഗാന്ധിയെക്കാളും നെഹ്റുവിനെക്കാളും മഹാനായ ഒരു പിതാവിനെയാണ് ഞാന് തെറ്റിദ്ധരിച്ചത്.''``തീര്ന്നില്ല.'' സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞു.``എനിക്കിവിടെ പത്തു വയസ്സുകാരനായ ഒരു ബാലന് ജോലിക്കു നില്ക്കുന്നതു കൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ച് കാര്യമൊന്നുമില്ലെന്ന് നിനക്കറിയാലോ. ഹാജിക്കും അതറിയാം. അതുകൊണ്ട് ഈ ബാലന് കൊടുക്കാനുള്ള കൂലിയും ഭക്ഷണച്ചെലവുമെല്ലാം ഹാജി തന്നെയാണ് തരുന്നത്. മകനെ മനുഷ്യനാക്കി വളര്ത്താന് പിതാവ് അഭിനയിക്കുന്ന നാടകം. പക്ഷേ മകന് ഒരിക്കലും അതറിയില്ലെന്നു മാത്രം!''</b></span></div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-46423906110078488592009-11-06T16:18:00.001+05:302011-03-30T19:57:02.434+05:30അന്യന്റെ വിയര്പ്പിന്റെ വില<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><span style="font-size: large;"> അന്യന്റെ വിയര്പ്പിന്റെ വില</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: large;"> - </span></b><b><span style="font-size: large;">കെഎം മുസ്തഫ്</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> വീട് ഒരു ഡോര്മെറ്ററിയായി മാറിയിട്ട് കുറച്ചു മാസങ്ങളായിരുന്നു. രാവിലെ ആളുകള് ഉണരും മുമ്പ് ഇറങ്ങുന്നു. രാത്രി എല്ലാവരും ഉറങ്ങിയതിനുശേഷം തിരിച്ചെത്തുന്നു. വീട്ടിലിരിക്കുമ്പോള് പോലും ഓണ്ഡ്യൂട്ടി. ജീവിതവണ്ടി വിശ്രമമില്ലാതെ ഇങ്ങനെ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് അര്ജന്റ് ആന്റ് ഇംപോര്ട്ടന്റ് ആയി ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്ത ഒരു ദിവസം കടന്നുവരുന്നത്. വീണുകിട്ടിയ ഈ സൗഭാഗ്യം ജീവിതപങ്കാളിക്കും മകനുമൊപ്പം ചെലവഴിക്കാമെന്നു നിനച്ച് മകനെ മടിയിലെടുത്തതേയുള്ളൂ, മൊബൈല്ഫോണ് ഒരു കട്ടുറുമ്പിന്റെ കുശുമ്പോടെ ക്രൂരമായി ശബ്ദിച്ചു. </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> അങ്ങേതലക്കല് അപരിചിതനായ ഒരാള്; മിസ്റ്റര് `എക്സ്'.</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> <i> ``ഞാന് റിലയന്സില് സിഇഒ ആയി വര്ക്ക് ചെയ്യുകയായിരുന്നു. അതിനിടയിലാണ് ഗ്ലോബല്വിഷനോടുകൂടിയ ഒരു ബഹുമുഖ പദ്ധതിയുടെ മാനേജറാകാന് ക്ഷണംലഭിക്കുന്നത്. പദ്ധതിയെക്കുറിച്ച് പഠിച്ചപ്പോള് വന്സാധ്യതകളുണ്ടെന്ന് ബോധ്യപ്പെട്ടതിനാല് ജോലി രാജിവച്ച് ഞാന് ആ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ചു.''</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> <i> ``വെരിഗുഡ്''. </i></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">അത്ര താല്പര്യമില്ലാത്ത കാര്യങ്ങളായതിനാലും വീണുകിട്ടിയ ഒഴിവുദിനം ഇയാള് കവര്ന്നെടുത്തേക്കുമോ എന്ന ആശങ്കയുണ്ടായതിനാലും തീര്ത്തും യാന്ത്രികമായി ഞാന് ഒരു ഇടപെടല് നടത്തിനോക്കി. ആള് കാര്യത്തിലേക്ക് വരണമല്ലോ.<i>``വാള്മാര്ട്ടും സ്പെന്സറുമൊക്കെ ആഗോളവല്ക്കരണത്തിലൂടെ നമ്മുടെ ബിസിനസ്സിനെ തകര്ക്കുമ്പോള് നാം പ്രതിരോധത്തിലൂന്നിയതു കൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ചെന്താണ് കാര്യം? ഒരു കാര്യവുമില്ല. മറിച്ച്, അവരോട് മത്സരിക്കാന് തക്ക ശേഷിയുള്ള പദ്ധതികള്, അവരുടെ നാട്ടില് നമ്മുടെ ഉല്പ്പന്നങ്ങള്ക്ക് മാര്ക്കറ്റുണ്ടാക്കാന് പ്രാപ്തമായ പദ്ധതികള് നമ്മള് ശാസ്ത്രീയമായി രൂപകല്പന ചെയ്യുകയാണ് വേണ്ടത്.''</i> </span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">ഈയിടെ ബിസിനസ്സ് എന്നു കേള്ക്കുമ്പോഴേ തലവേദനവരുന്ന ഒരാളാണ് ഞാന്. അതുകൊണ്ട് ഈ സംഭാഷണം ഇങ്ങനെ തുടര്ന്നുപോയാല് ആവശ്യമില്ലാത്ത ഒരു തലവേദന തികച്ചും ഫ്രീയായി വാങ്ങുന്നതിന് തുല്യമാവും എന്ന് എനിക്കു തോന്നി. കാര്യത്തിലേക്കു കടക്കാന് അയാള് ഇനിയും തയാറാവാത്ത സ്ഥിതിക്ക് നമ്മള്തന്നെ കടക്കുകയാവും രണ്ടുപേര്ക്കും നല്ലത്.``നിങ്ങള് പറയുന്നതൊക്കെ ശരിയായിരിക്കാം. പക്ഷേ നിങ്ങളെന്തിനാണ് എന്നെ വിളിച്ചതെന്ന് എനിക്കിപ്പോഴും മനസ്സിലായില്ല.''``അന്താരാഷ്ട്ര നിലവാരമുള്ള ഉല്പ്പന്നങ്ങളും ആശയങ്ങളും രൂപകല്പന ചെയ്ത് മാര്ക്കറ്റു ചെയ്യാനാണ് ഞങ്ങള് പദ്ധതിയിടുന്നത്. കേരളത്തിലും ഇന്ത്യയിലും മാത്രമല്ല യുനൈറ്റഡ്സ്റ്റേറ്റ്സില്വരെ ഞങ്ങള് ഔട്ട്ലെറ്റുകള് തുറക്കാന് പോകുന്നു.''``വെരിഗുഡ്. പക്ഷേ എന്താണ് ഇതിലെന്റെ റോള്?''``ഞങ്ങള്ക്കൊരു ബ്രോഷര് വേണം; അതും വളരെ പെട്ടെന്ന്. പദ്ധതിയുടെ എല്ലാ ഒരുക്കങ്ങളും പൂര്ത്തിയായിക്കഴിഞ്ഞു. ഒരു ബ്രോഷര് മാത്രമേ ബാക്കിയുള്ളൂ.''``ക്ഷമിക്കണം സുഹൃത്തേ, കുറെ കാലമായി ഞാന് കോപ്പിറൈറ്റിംഗ് നിര്ത്തിയിട്ട്. മാത്രമല്ല, ഈയിടെയായി സര്ഗാത്മകരചനകള്ക്കുപോലും സമയം കിട്ടാത്തത്ര തിരക്കിലാണ് ഞാന്.'' ഞാന് എന്റെ അവസ്ഥ പറഞ്ഞു.``ഞങ്ങളുടേത് അന്താരാഷ്ട്രസാധ്യതകളുള്ള ഒരു വന്പദ്ധതിയാണ്. കുപ്പിവെള്ളം മുതല് കണ്സ്ട്രക്ഷനും റിയല്എസ്റ്റേറ്റും വരെ ഞങ്ങളുടെ പദ്ധതിയിലുണ്ട്. നിങ്ങളെപ്പോലെ കഴിവുള്ള പ്രൊഫഷനല് റൈറ്റേഴ്സിനെക്കൊണ്ട് എഴുതിപ്പിച്ചാലേ ഞങ്ങളുടെ ബ്രോഷര് വ്യത്യസ്തമാകൂ. ഈ ബ്രോഷറാണ് ഇന്വെസ്റ്റേഴ്സിനെ ആകര്ഷിക്കാനുള്ള ഞങ്ങളുടെ ഉപകരണവും.''അയാള് ഉപയോഗിക്കുന്ന മാനേജ്മെന്റ് കൗശലം മനസ്സിലാക്കാനുള്ള മനഃശാസ്ത്രബോധം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു.``സോറി, നമുക്ക് മറ്റാരെയെങ്കിലും തരപ്പെടുത്താം.''``അതല്ല, താങ്കള് തന്നെ ചെയ്താലേ അത് ശരിയാവൂ.'' ``എന്നെ നിങ്ങള്ക്കെങ്ങനെ അറിയാം.''``അതൊക്കെ അറിഞ്ഞതിനുശേഷമാണ് ഞാന് താങ്കളെ വിളിക്കുന്നത്. മിസ്റ്റര് എംഎന് ആണ് താങ്കളെ ഞങ്ങള്ക്കുവേണ്ടി നിര്ദ്ദേശിച്ചത്.''ഇപ്പോള് ഒഴിവുകഴിവുപറയാനാവാത്ത വിധം ഞാന് ബന്ധിതനായിരുന്നു. മിസ്റ്റര് എംഎന് എന്റെ നല്ലൊരു അഭ്യുദയകാംക്ഷിയാണ്. ശമ്പളം കടം പറയുന്ന ഒരു ഓഫീസിലായിരുന്നു പണ്ടെനിക്ക് ജോലി. നിവൃത്തിയില്ലാത്തതുകൊണ്ടാണ് സ്ഥാപനത്തിന് അങ്ങനെ ചെയ്യേണ്ടിവരുന്നതെന്ന് അറിയാമായിരുന്നതു കൊണ്ട് ഞാനതിനോട് സഹകരിച്ചുപോന്നു. എന്നാല് സാമ്പത്തികമായി ഞാനാകെ തളര്ന്നു. വലിയൊരു പൊസിഷനില് ജോലി ചെയ്യുമ്പോഴും പോക്കറ്റില് ഒരു ചായകുടിക്കാന് കാശില്ലാത്ത അവസ്ഥ. ഈ സമയത്ത് എംഎന് പലപ്പോഴും എന്റെ സഹായത്തിനെത്തിയിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹം നടത്തിയിരുന്ന അഡ്വര്ടൈസിംഗ് കമ്പനിയില് കോപ്പിറൈറ്റിംഗിന് എനിക്ക് അവസരം തന്നു. അക്കാലത്ത് ഒരു പരസ്യമെഴുത്തുകാരന് മാത്രമാണോ എന്ന് സംശയിക്കുംവിധം ധാരാളം പരസ്യങ്ങള് ഞാന് എഴുതിയുണ്ടാക്കിയിരുന്നു.കടന്നുവരുന്ന വഴികള് മറന്നുപോയേക്കാമെങ്കിലും വഴിയില് ഒരു കൈത്താങ്ങുതന്ന മനുഷ്യരെ മറക്കാനാവില്ലല്ലോ. മിസ്റ്റര് `എക്സ്' ഫോണ് മിസ്റ്റര് എംഎന്നിന് കൈമാറിയപ്പോള് ഒരിക്കല് വിരാമമിട്ട ആ പരിപാടിക്കുവേണ്ടി എനിക്ക് വീണ്ടും പേന കൈയിലെടുക്കേണ്ടിവന്നു. ഇംഗ്ലീഷിലും മലയാളത്തിലുമായി രണ്ട് ബ്രോഷറുകളാണ് അവര്ക്കു വേണ്ടത്. അവരുടെ എല്ലാ പദ്ധതികളും എഴുതിവരുമ്പോഴേക്കും അന്പതോളം പേജ് വരും. ചുരുങ്ങിയത് പത്തു ദിവസമെങ്കിലും അതിന്മേല് അടയിരിക്കണം. ഒരു പുസ്തകമെഴുത്തിന്റെ അദ്ധ്വാനം. അതിന് ആനുപാതികമായ ഒരു തുക ഞാന് മിസ്റ്റര് `എക്സി'നോട് കൂലിയായി പറഞ്ഞു. അത് വളരെ കുറവാണല്ലോ എന്ന രീതിയിലാണ് അയാള് സംസാരിച്ചത്.മകനെ ഭാര്യയുടെ പക്കല് കൊടുത്ത് ഞാനപ്പോള്തന്നെ പണിതുടങ്ങി. ഒറ്റയിരുപ്പില് മൂന്നാല് പേജെഴുതി. പിറ്റേന്ന് ഓഫീസിലേക്ക് പോകാനിറങ്ങുമ്പോള് വീണ്ടും മിസ്റ്റര് എക്സിന്റെ കോള്. എവിടെവരെയായി? വളരെ പെട്ടെന്ന് വേണം എന്ന രീതിയില് അയാള് എന്നെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു. ഓഫീസ്വിട്ട് ക്ഷീണിതനായി വീട്ടിലെത്തുന്ന ഞാന് പാതിരാവരെ ഉറക്കമിളച്ചിരുന്ന് ഒരു ആഗോള ബിസിനസ്സ്പദ്ധതിയുടെ സാധ്യതകളെക്കുറിച്ച് തലപുണ്ണാക്കി. ഒരു ലേഖനമെഴുതുന്നതിനെക്കാള് സൂക്ഷ്മത ആവശ്യപ്പെടുന്ന പണിയാണ് പരസ്യമെഴുത്ത്. ലേഖനം ഒരാള് സാധാരണഗതിയില് ഒരിക്കലേ വായിക്കൂ. പരസ്യം അങ്ങനെയല്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അനുയോജ്യമായ ഒരു തലവാചകത്തിനുവേണ്ടി മാത്രം മണിക്കൂറുകള് ഞാന് തപസ്സിരുന്നു. പിറ്റേന്നും പിറ്റേന്നും പിറ്റേന്നും മിസ്റ്റര് എക്സ് വിളിച്ചു. അയാള്ക്ക് എത്രയും പെട്ടെന്ന് സാധനമൊന്ന് കൈയില് കിട്ടിയാല് മതിയായിരുന്നു. ഈ ബിസിനസ്സ് മുഴുവനും ഞാനുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ ബ്രോഷറിലാണെന്ന് അയാളുടെ വേവലാതി കണ്ടപ്പോള് എനിക്ക് തോന്നി. രാത്രി ഒറ്റക്കുകിടന്ന് എന്റെ ഭാര്യ പിണങ്ങി. അവള് എന്റെ കടലാസുകള് വലിച്ചെറിഞ്ഞു. ഏതായാലും അഞ്ചുദിവസം കൊണ്ട് മലയാളത്തിലുള്ള ബ്രോഷര് ഞാനുണ്ടാക്കി. വിശേഷപ്പെട്ട ആ സാധനം കൊണ്ടുപോകാനായി മാത്രം ദൂരെനിന്ന് രണ്ടുപേര് എന്റെ വീട്ടില് വന്നു. സാധനം ഭദ്രമായി ഏല്പിച്ച് കൈ കൊടുക്കുമ്പോള് അഞ്ചുദിവസം ഉറക്കമിളച്ചതിനുള്ള ഒരു കവര് കൈയില് തടയുമെന്നും ഭാര്യക്ക് വസ്ത്രമോ മറ്റെന്തെങ്കിലുമോ വാങ്ങിച്ചു കൊടുത്ത് പിണക്കം തീര്ക്കാമെന്നും ഞാന് മനപ്പായസമുണ്ടു. എന്നാല് രണ്ടാളും കൃത്യമായ ഒരു ചിരി പാസ്സാക്കി വണ്ടി സ്റ്റാര്ട്ടു ചെയ്തു പറന്നുപോകുന്നതും നോക്കി ഉറക്കംതൂങ്ങുന്ന കണ്ണുകളുമായി ഹതാശനായി നില്ക്കാനായിരുന്നു എന്റെ നിയോഗം.ഞാന് മിസ്റ്റര് `എക്സി'നെ വിളിച്ചു.സാധനം ഒരു കവിതപോലെ മനോഹരമായിട്ടുണ്ടെന്നും ചില മിനുക്കുപണികള് കൂടി നടത്തിത്തരണമെന്നും മിസ്റ്റര് `എക്സ്'പറഞ്ഞു. അയാള് പറഞ്ഞ പ്രകാരം തൊട്ടടുത്ത ഒഴിവുദിവസം സ്വന്തം പോക്കറ്റില്നിന്ന് ബസ്കൂലി മുടക്കി ഞാനവരുടെ ഓഫീസിലെത്തി. രാവിലെ മുതല് വൈകുന്നേരംവരെ കുത്തിയിരുന്ന് മിനുക്കുപണികളും ചെയ്തുകൊടുത്തു. ഈ സമയമത്രയും ജനറല് മാനേജറുടെ കസേരയിലിരുന്ന് ഉറക്കംതൂങ്ങുകയായിരുന്നു മിസ്റ്റര് `എക്സ്.' ആഗോളബിസിനസ്സില് മത്സരിക്കാനിറങ്ങിയ ആളുടെ തല താങ്ങില്ലാതെ ആടുന്നതു കണ്ട് എനിക്ക് സഹതാപം തോന്നി. അയാളെ തട്ടിയുണര്ത്തി പോകുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞ് കൈകൊടുക്കുമ്പോഴും ഒരു കവര് എന്റെ കൈയില് തടയുമെന്ന് വീണ്ടും ഞാന് ആശിച്ചു. എന്നാല് വ്യക്തിത്വവികസനക്ലാസില് നിന്നു പരിശീലിച്ചെടുത്ത ഒരു ജീവനില്ലാത്ത ചിരിയല്ലാതെ എനിക്ക് മറ്റൊന്നും കിട്ടിയില്ല. മൂന്നാലു ദിവസം ഞാന് കാത്തിരുന്നു. മിസ്റ്റര് എക്സ് വിളിച്ചതേയില്ല. ബ്രോഷര് എഴുതുന്നതു വരെ ആവശ്യം അയാളുടേതായിരുന്നു. എഴുതുന്നതിനുമുമ്പ് തന്നെ കൂലി വാങ്ങിവയ്ക്കാതിരുന്നത് എന്റെ പിഴ. അതുകൊണ്ട് ഇനിയത് വാങ്ങിയെടുക്കുക എന്നത് എന്റെ ആവശ്യമായിത്തീരുന്നു. എന്തൊരുവിധി! ഞാന് മിസ്റ്റര് എക്സിനെ വിളിച്ചു. കൂലി ഇതുവരെ കിട്ടിയില്ലെന്നറിയിച്ചു.അയാള് കൈമലര്ത്തി: ``ഞാന് പദ്ധതി വിട്ടു.''``ഇത്രയേറെ സാധ്യതകളുള്ള ഒരു ബിസിനസ്സ് ഇത്രവേഗം കൈയൊഴിഞ്ഞെന്നോ?'' എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാനായില്ല.അയാള് വിഷയം മാറ്റി.``താങ്കള്ക്ക് പദ്ധതിയുടെ എംഡിയുടെ നമ്പര് തരാം; മിസ്റ്റര് `വൈ.' അദ്ദേഹത്തെ വിളിച്ചാല് നിങ്ങളുടെ റെമ്യൂനറേഷന് കിട്ടും.''ഞാന് മിസ്റ്റര് `വൈ'യെ വിളിച്ചു. ഞാന് മിനുക്കുപണിക്ക് ചെന്നപ്പോള് അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന ആളാണ്. സമൂഹത്തില് സ്ഥാനമാനമുള്ള ആള്. ബഹുമാന്യന്. കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോള് താങ്കളുടെ കാര്യം ഞങ്ങളുടെ പരിഗണനയിലുണ്ടെന്ന മറുപടി.ആളുകള് എന്താണിങ്ങനെയെന്ന് എനിക്ക് ഒരുപിടിയും കിട്ടിയില്ല. ചെയ്ത ജോലിക്കുള്ള കൂലി ആരുടെയും ഔദാര്യമല്ല; അവകാശമാണ്. സാമാന്യ ലോകവിവരമുള്ള ഒരാള്ക്കും ഇതറിയാം. എന്നിട്ടും സമൂഹത്തില് ബഹുമാന്യനായ ഒരു വ്യക്തി താങ്കളുടെ കൂലി ഞങ്ങളുടെ പരിഗണനയിലുണ്ടെന്ന് പറയുമ്പോള് ഞാനെന്താണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്?പണത്തിന് തല്ക്കാലം ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായിരിക്കുമെന്ന് കരുതി ഞാന് ഒരാഴ്ച കൂടി ക്ഷമിച്ചു. പക്ഷേ മിസ്റ്റര് `വൈ'യുടെ ഓഫീസില് നിന്ന് ആരും എന്നെ വിളിച്ചില്ല. ഞാന് മിസ്റ്റര് `വൈ' യെ വീണ്ടും വിളിച്ചു. അയാള് ഫോണെടുത്തില്ല. ദിവസവും ഞാനയാള്ക്കുവേണ്ടി റിങ് ചെയ്ത് കാത്തിരുന്നു; നൊ റെസ്പോണ്സ്. ഒടുവില് മറ്റൊരാളുടെ നമ്പറില്നിന്ന് ഞാനയാള്ക്ക് വിളിച്ചു. ഇത്തവണ അയാള് ഫോണെടുത്തു. ചെറിയൊരു ആക്സിഡന്റ് പറ്റി ഹോസ്പിറ്റലിലാണെന്നായിരുന്നു മറുപടി. ആക്സിഡന്റ് ചെറുതാണെങ്കിലും വലുതാണെങ്കിലും സന്ദര്ഭത്തിന്റെ ഗൗരവം മനസ്സിലാക്കി ഞാനെന്റെ കൂലിയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞു. ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞു വീണ്ടും ഞാനയാളെ വിളിച്ചു. അയാള് ഫോണെടുത്തില്ല. വീണ്ടും വീണ്ടും പല ദിവസങ്ങളില് പലതവണകളായി വിളിച്ചെങ്കിലും അയാള് ഫോണ് എടുത്തതേയില്ല. ഒടുവില് എനിക്കൊരു കാര്യം മനസ്സിലായി. ഉറക്കമിളച്ചെഴുതിയ അഞ്ചു രാത്രികള് എനിക്ക് നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു. ആ സമയം ക്രിയാത്മകമായ അഞ്ചോ ആറോ ലേഖനങ്ങളെഴുതിയിരുന്നെങ്കില് എനിക്ക് ആറ് വായനക്കാരെയെങ്കിലും കൂടുതല് കിട്ടുമായിരുന്നു. എന്റെ നമ്പറില്നിന്നുള്ള ഒരു കാളും അറ്റന്റ് ചെയ്യാത്ത മിസ്റ്റര് `വൈ' യുടെ മൊബൈലിലേക്ക് ഇങ്ങനെയൊരു സന്ദേശമയക്കുക മാത്രമേ എനിക്ക് ചെയ്യാന് കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ:`ഞാനെഴുതിത്തന്ന ബ്രോഷര് നിങ്ങള് ഉപയോഗിച്ചോ എന്നെനിക്കറിയില്ല. എന്നാല് എന്റെ വിലപ്പെട്ട അഞ്ചു രാത്രികള് നിങ്ങള് കവര്ന്നെടുത്തിരിക്കുന്നു. ആഗോള കച്ചവടത്തിനു വേണ്ടി നിക്ഷേപങ്ങള് സ്വരൂപിക്കുന്ന നിങ്ങള്ക്ക് ഒരാളുടെ അദ്ധ്വാനത്തിന്റെ വിലപോലും കൈകാര്യം ചെയ്യാന് കഴിയുന്നില്ലെങ്കില് മറ്റുള്ളവരുടെ വിലപ്പെട്ട സമ്പത്തെങ്ങനെ കൈകാര്യംചെയ്യാന് കഴിയും? താങ്കളുടെ ഭാവിയെന്തെന്നു പ്രവചിക്കാന് ഇത് ധാരാളം!'***നഷ്ടപ്പെട്ട അഞ്ചു രാവുകള് മറന്നു തുടങ്ങിയ സമയത്താണ് സഹപ്രവര്ത്തകനൊപ്പം ഞാന് ജോലിയുടെ ഭാഗമായ ഫീല്ഡ് സര്വേക്കിറങ്ങിയത്. ഉച്ചഭക്ഷണത്തിനായി സാമാന്യം നല്ലൊരു ഹോട്ടലില് ഞങ്ങള് കയറി. അത് ഒരു വെള്ളിയാഴ്ചയായിരുന്നു. വെയ്റ്റര് വന്നപ്പോള് സഹപ്രവര്ത്തകന് പറഞ്ഞു: ഇന്ന് വെള്ളിയാഴ്ചയല്ലേ, ബിരിയാണിയാക്കാം.ബിരിയാണിയെങ്കില് ബിരിയാണി എന്നു പറഞ്ഞ് ഞങ്ങള് രണ്ട് ഫുള് ചിക്കന് ബിരിയാണി നന്നായി തട്ടി. എഴുപത്രൂപയായിരുന്നു ഒരു ബിരിയാണിയുടെ വില. രണ്ടുപേര്ക്കും കൂടി നൂറ്റിനാല്പത്.വെയ്റ്റര്ക്ക് പത്തുരൂപ ടിപ്സ് കൊടുക്കാന് ഞാന് വിസമ്മതിച്ചപ്പോള് സഹപ്രവര്ത്തകന് പറഞ്ഞു:``തന്റെ കാശല്ലല്ലോ... പിന്നെ താനെന്തിനാ ഇങ്ങനെ പിശുക്കുന്നത്? നാളെ ഓഫീസില് നിന്ന് വൗച്ചറെഴുതി വാങ്ങിക്കാനുള്ളതല്ലേ!''അന്നു രാത്രി എനിക്ക് വല്ലാത്തൊരു മനംപിരട്ടല്. സുലൈമാനിയില് നാരങ്ങ പിഴിഞ്ഞ് കഴിച്ചുനോക്കി. മനംപിരട്ടല് കൂടിയതല്ലാതെ യാതൊരു ഭേദവും കണ്ടില്ല. പൊടുന്നനെ എന്റെ മനസ്സില് ഒരു ആളലുണ്ടായി. എന്റെ സ്വന്തം പണമായിരുന്നെങ്കില് ഞാനിന്ന് ഉച്ചക്ക് ബിരിയാണി കഴിക്കുമായിരുന്നോ? മനസ്സാക്ഷി മറുപടി പറഞ്ഞു: ഒരിക്കലുമില്ല. നീയിന്ന് പതിനഞ്ചു രൂപയുടെ സാദാ ഊണായിരിക്കും കഴിച്ചിരിക്കുക. അപ്പോള് യാതൊരു പിശുക്കുമില്ലാതെ വെറുതെ ഞാന് ചെലവഴിച്ചിരിക്കുന്നത് മറ്റൊരാളുടെ സമ്പത്താണ്. അയാളുടെ വിയര്പ്പാണ്. ആ തിരിച്ചറിവില്, നാളെ വൗച്ചറെഴുതുമ്പോള് ഭക്ഷണത്തിന്റെ കണക്ക് കാണിക്കില്ലെന്ന് ഞാന് തീരുമാനിച്ചു. അതു പറയാന് സഹപ്രവര്ത്തകനെ വിളിച്ചപ്പോള് അവന്റെ ശ്രീമതിയാണ് ഫോണെടുത്തത്.``ചേട്ടന് വയറുവേദനയായി കിടക്ക്വാ. എന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടോ?''എനിക്ക് സംഗതി അവിശ്വസനീയമായി തോന്നി. ഞാന് പറഞ്ഞു: ``ദൈവം പഴയപോലെ അടുത്ത ജന്മത്തിലേക്ക് മാറ്റിവയ്ക്കാറില്ലെന്നും എല്ലാം ഇവിടെ വച്ചുതന്നെ തന്നിട്ടേ തിരിച്ചു വിളിക്കൂ എന്നും പറഞ്ഞേക്കുക.''വീക്ഷണങ്ങള് പങ്കുവയ്ക്കുക.</span></b></div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-77622507660839756222009-11-06T15:48:00.002+05:302010-10-19T17:57:31.610+05:30INVASION IN KITCHEN<span style="font-size: x-large;"><b>അടുക്കളയിലെ അധിനിവേശം </b></span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQF3zkT4aPUaIxMK5MkdoigfiDWrnrVbdlz_FsoB-dVqX9pUycYVWj5jb0WVxp6g6V3Lf86cRdebe3J-ihnzc00xtPS0SQHcxdAkiEQQZszTDdKaJOnWnsf96vRZAfLerVgLXmHqS7e5E/s400/DSC01249.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="300" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Cultural Invasion. <i>Photo:K.M.Musthaf</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQF3zkT4aPUaIxMK5MkdoigfiDWrnrVbdlz_FsoB-dVqX9pUycYVWj5jb0WVxp6g6V3Lf86cRdebe3J-ihnzc00xtPS0SQHcxdAkiEQQZszTDdKaJOnWnsf96vRZAfLerVgLXmHqS7e5E/s1600/DSC01249.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<br />
<span style="font-size: large;"> <span style="font-size: x-large;">വൈകിയെത്തുന്ന രാത്രികളിലൊന്നില് ഉണ്ണാനിരിക്കുമ്പോള് എന്റെ മനസ്സില് പൊടുന്നനെ ഒരു സംശയമുണര്ന്നു: </span></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><i> </i></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><i> `എന്റെ വീട്ടിലെ രുചിയില് ഈയിടെ എന്തോ ഒരു മാറ്റമില്ലേ? ഒരു നല്ല മാറ്റം?'</i> </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> അന്നം മണത്തുനോക്കാന് പാടില്ലെന്നാണ് പഴമക്കാര് പറയാറ്. എന്നാല് മണത്തുനോക്കാന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന എന്തോ ഒന്ന് എനിക്കു മുന്നിലിരിക്കുന്ന ഭക്ഷണത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. ആ മണം എന്റെ മൂക്കിലൂടെ കടന്നു നാക്കിന്തുമ്പിലെത്തി കൊതിയുടെ അനേകം രസമുകുളങ്ങള് മുളപ്പിക്കുകയാണ്. </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> എന്റെ ഭാര്യ ഒരു നല്ല പാചകക്കാരിയല്ല. ചില വിഭവങ്ങളുണ്ടാക്കുന്നതില് മാത്രമാണ് ഉമ്മക്ക് പ്രാവീണ്യം. പുതുതായി ആരും വീട്ടില് വന്നതായി കേട്ടിട്ടില്ല. പിന്നെയെങ്ങനെ ഈ മാറ്റം? </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> <i> ``നീയിപ്പൊ പാചകപുസ്തകങ്ങളാണോ വായിക്കുന്നത്?''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> </i>കൈകഴുകി സുഖദമായ ഒരു ഏമ്പക്കവും വിട്ട് ഉമ്മറത്തിരിക്കുമ്പോള് ഞാന് ഭാര്യയോട് ചോദിച്ചു.</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> `<i>`പാചകം പോയിട്ട് പി എസ് സിക്ക് പഠിക്കാന് നേരംല്ല. എന്താ ചോദിച്ചത്?''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``ഏയ് വെറുതെ ചോദിച്ചതാ, ഇപ്പൊ ഇവിടെ ആരാ പാചകം ചെയ്യുന്നത്?''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``കൂടുതലും ഉമ്മയാ..''</i> </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> അവള് പറഞ്ഞു.</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> മരുമക്കള് വീട്ടില് വരുമ്പോഴാണ് അമ്മായിമ്മമാര് കൂടുതല് നല്ല പാചകക്കാരികളാവുന്നത്. ഇതൊരു അമ്മായിയമ്മ മനശ്ശാസ്ത്രമാണ്. എന്റെ വീട്ടിലും ഇത്തരം മനശ്ശാസ്ത്രപ്രക്രിയകള് അരങ്ങേറുന്നുണ്ടെന്ന പുതിയ നിഗമനത്തിലാണ് ഞാനന്ന് ഉറങ്ങാന് കിടന്നത്.</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> പിറ്റേന്ന് ഒരു അവധിദിവസത്തിന്റെ ആലസ്യത്തില് വൈകിയാണ് ഉണര്ന്നത്. ഭാര്യ കൊണ്ടുവന്നുവച്ച ആവിപറക്കുന്ന ചായ ഒരിരുക്ക് കുടിച്ചപ്പോള് തലേന്നുണ്ടായ അതേ സംശയം വീണ്ടും തലപൊക്കി. ഈ ചായക്കുമില്ലേ ഒരു പ്രത്യേക രുചി? ഞാന് മൂക്കു വിടര്ത്തി. വീണ്ടും വീണ്ടും മണക്കാന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഗന്ധം!ഞാന് ഭാര്യയെ വിളിച്ചു.</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> <i> ``ഈ ചായ ഏതാ?'</i>'</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> `<i>`ഞാന് കൊണ്ടുവന്നു വച്ചതാ.'</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> </i>പെണ്ണുങ്ങള് ഇങ്ങനെയാണ്. കേള്ക്കുന്ന മാത്രയില് പ്രതികരിച്ചുകളയും; ഒട്ടും ചിന്തിക്കാതെ. വിപണിയുടെ തന്ത്രങ്ങള് പെണ്ണുങ്ങളില് കേന്ദ്രീകരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് ഈ സ്ത്രീമനശ്ശാസ്ത്രത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ്.</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> <i>``അതല്ല ചോദിച്ചത്. ഈ ചായയുടെ ബ്രാന്ഡേതാണെന്നാണ്?''</i> </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> അവള് ബ്രാന്ഡു പറഞ്ഞപ്പോള് ഞാനാകെ തരിച്ചുപോയി. തികച്ചും വിദേശിയായ ആ സാധനത്തിന്റെ ഏറ്റവും ചെറിയ പാക്കറ്റുവാങ്ങാന് എന്റെ ഒരു ദിവസത്തെ ശമ്പളം മതിയാവില്ല.</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> `<i>`ആരാണിതു വാങ്ങിച്ചത്?''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``ആ, അത് ഉമ്മക്കാരോ ഫ്രീ കൊടുത്തതാ.''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``ഫ്രീയോ? ഉമ്മക്കാര് ഫ്രീ കൊടുക്കാനാ?''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``ആ, എനിക്കറിയില്ല. ഉമ്മാന്റെ കൂടെ വര്ക്ക് ചെയ്യുന്ന ആരോ. വേറെയും കുറെ സാധനങ്ങളുണ്ട്.'</i>'</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> എനിക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല. </span><br />
<span style="font-size: x-large;"> </span><br />
<span style="font-size: x-large;"> പതിവായി എത്താറുണ്ടെങ്കിലും വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങളൊന്നും ഞാനറിയുന്നില്ലേ എന്നൊരു ചിന്ത ആദ്യമായി എനിക്കുണ്ടായി. വീട്ടുകാര്യങ്ങള് മിക്കവാറും പണ്ടുമുതലേ ഉമ്മയുടെ നിയന്ത്രണത്തിലാണ്. പണത്തില് മാത്രമേ എന്റെ പങ്കുള്ളൂ. വെറുതെ ഒരു ടെന്ഷന് കൂടി തലയിലേറ്റേണ്ട എന്നതായിരുന്നു എന്റെ സമീപനം.ഉണ്ടാക്കിവയ്ക്കുന്ന ഭക്ഷണം മൂക്കറ്റം തട്ടുകയല്ലാതെ അത് എങ്ങനെ ഉണ്ടാക്കുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ചോ അതിനെന്ത് ചെലവ് വരും എന്നതിനെക്കുറിച്ചോ ചിന്തിക്കേണ്ട ഒരു സാഹചര്യം ഇത്ര കാലമായിട്ടും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. അടുക്കള എനിക്ക് അജ്ഞാതമായ ഇടമായിരുന്നു. പെണ്ണുങ്ങള്ക്കു മാത്രമല്ല ആണുങ്ങള്ക്കും അടുക്കളയില് പ്രവേശിക്കാം എന്ന തത്വശാസ്ത്രമൊക്കെ മനസ്സിലുണ്ടെങ്കിലും സൗകര്യപൂര്വം വിസ്മരിക്കുകയാണ് പതിവ്.എന്നാല് ഇപ്പോള് ആദ്യമായി അടുക്കളയിലൊന്ന് കയറിയാലെന്താ എന്നൊരു ചിന്ത എന്നെ പിടികൂടി. എന്നു മാത്രമല്ല മറ്റെന്തിലേക്കെങ്കിലും ശ്രദ്ധ തിരിയുംമുമ്പ് ഞാനവിടെ പ്രവേശിക്കുകയും ചെയ്തു. </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> അരമണിക്കൂര് അവിടെ ചെലവഴിച്ചപ്പോഴേക്കും ഞാന് തീര്ത്തും ഹതാശനായി. എന്റെ രാഷ്ട്രീയബോധത്തെ ക്രൂരമായി പരിഹസിക്കുന്ന ഭീകരമായ കാഴ്ചയാണ് എനിക്കവിടെ കാണാന് കഴിഞ്ഞത്.ലോകത്ത് നടക്കുന്ന കടന്നുകയറ്റങ്ങളെക്കുറിച്ച് ലോകബുദ്ധിജീവികളെഴുതുന്ന ലേഖനങ്ങള് വായിച്ച് അതിനെതിരെ വ്യക്തമായ ഒരു രാഷ്ട്രീയബോധവും മാനസികമായ പ്രതിരോധവും രൂപപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട് ഞാന്. എന്നാല് ഉമ്മറത്തിരുന്ന് രാഷ്ട്രീയബോധം രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിനിടയില് ഞാനറിയാതെ അധിനിവേശം എന്റെ അടുക്കളയില് പണിതുടങ്ങിയിരുന്നു.അടുക്കളയിലെ അലമാരയില് നിരത്തിവച്ചിരിക്കുന്ന പാക്കറ്റുകളിലെ ബ്രാന്ഡ് നെയിമുകള് വായിക്കെ ഞാന് ഉമ്മയോട് ചോദിച്ചു:</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> <i> ``ഈ സാധനങ്ങളൊക്കെ എങ്ങനെ നമ്മുടെ ബജറ്റിലൊതുങ്ങുന്നു?''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``അതറിയാന് നിനക്കെവിടെ സമയം?''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> </i>ഉമ്മ എടുത്തടിച്ചതുപോലെ ചോദിച്ചു.<i> </i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``ഏതുനേരോം പുസ്തകത്തിന്റെ ഉള്ളിലല്ലേ.. ഇതില് ഓരോരുത്തര് ഫ്രീയായി തന്നതും ഞാന് കാശ് കൊടുത്ത് വാങ്ങിയതുമൊക്കെയുണ്ട്. നാക്കിന് രുചിയുള്ളത് വല്ലതും കഴിക്കണമെങ്കില് നല്ല സാധനം വാങ്ങണം.''</i> </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> വീടിന്റെ ഉമ്മറത്തു വച്ച് അധിനിവേശത്തെ തടയാന് ശക്തമായ ഒരു ചിന്താമണ്ഡലം ഞാന് വാര്ത്തെടുത്തിരുന്നു. എന്നാല് ഈ ചിന്താമണ്ഡലം വാര്ത്തെടുക്കാന് ഞാന് വിനിയോഗിച്ച സമയത്തിന്റെ നൂറിലൊരംശം കൊണ്ട് അധിനിവേശം പിന്നാമ്പുറത്തുകൂടെ എന്റെ വീടിന്റെ അടുക്കളയില് കയറി ആക്രമണം തുടങ്ങിയിരുന്നു എന്ന സത്യത്തിനു മുന്നില് ഞാന് തളര്ന്നുപോയി. യഥാര്ത്ഥത്തില് എന്റെ കണ്ണുവേണ്ടിയിരുന്നത് ഉമ്മറത്തല്ല. അടുക്കളയിലായിരുന്നു. അതാണ് ഒരു വീടിന്റെ ഹൃദയം. അവിടെ നിന്നാണ് എല്ലാ ധമനികളിലേക്കും രക്തമെത്തുന്നത്. കടന്നുകയറ്റത്തിന് ചോരയെക്കാള് മികച്ച മാധ്യമമില്ല.</span><br />
<span style="font-size: x-large;"> ഞാനോര്ക്കുകയായിരുന്നു; പണ്ടൊക്കെ ഉമ്മ, ഞങ്ങളുടെ തൊടിയിലെ ചേനയും മുരിങ്ങയിലയും കാച്ചിലും പപ്പായയുമൊക്കെകൊണ്ട് രുചികരമായ വിഭവങ്ങളുണ്ടാക്കുമായിരുന്നു. ഉമ്മയുടെ ഈ താത്പര്യംകണ്ട് കണ്ടത്തില് ഞാന് ചീരവിത്ത് പാകി മുളപ്പിച്ചിരുന്നു. എന്നാല് കുറച്ചുകാലമായി അത്തരം വിഭവങ്ങളൊന്നും തീന്മേശയില് കാണാറേയില്ല. ഉമ്മക്കിപ്പോള് അതൊന്നും പറ്റാതായോ?<i> </i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``ഉമ്മാ... ഉമ്മാന്റെ ചേമ്പുംതാള് എന്തുരസമായിരുന്നു. അതൊക്കെപ്പൊ എവിടെ?''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``ആര്ക്കാവ്ടെ ചേമ്പും ചേനയുമൊക്കെ നട്ടു നനയ്ക്കാന് നേരം... അതൊക്കെണ്ടാക്ക്ണ നേരംകൊണ്ട് നാലുമുക്കാല്ണ്ടാക്ക്യാ പീടീല് കിട്ടാത്ത സാധനംണ്ടോ..?''</i> </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> ഉമ്മ പറഞ്ഞു.</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> ഞാന് തൊടിയിലേക്കിറങ്ങി. ആരും ഒന്നും ചെയ്യാതെ തന്നെ പൊട്ടിമുളച്ച് പടര്ന്നിരുന്ന ചേമ്പിന്റെയും ചേനയുടെയുമൊന്നും മുളപോലും കാണാനില്ല. തടിയില് പൊത്ത്ബാധിച്ച മുരിങ്ങാമരം മരണാസന്നനിലയിലാണ്. പുഴുക്കളരിച്ച് കറിവേപ്പ്മരം ഉണങ്ങിപ്പോയിരിക്കുന്നു. പപ്പായമരം ചൊറിബാധിച്ച് മുരടിച്ചുപോയിരിക്കുന്നു.എനിക്ക് വല്ലാത്ത സങ്കടംതോന്നി. ഒരു വര്ഷംമുഴുവനും അങ്ങാടി പൂട്ടിക്കിടന്നാലും മുന്നുനേരം സുഭിക്ഷമായും ആരോഗ്യകരമായും ഭക്ഷിക്കാന് കഴിയുംവിധം സ്വയംപര്യാപ്തമായിരുന്നു എന്റെ മണ്ണ്.</span><br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLZUmFjn0jyCmj1puqtTSLqYzVgKWpT8DGkQ533FLCsM2M0U0R59lhe2lF5rCjwxxiF4DFEYELNmLzcEIyn5annX0flGBgLtIgCeE9PioeM45VN2ysVrImvSXvDFzkQ_KabpmXEA_wcbQ/s400/DSC01044.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Believe in me,I am you!</b>:<b><i>Photo:K.M.Musthaf</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLZUmFjn0jyCmj1puqtTSLqYzVgKWpT8DGkQ533FLCsM2M0U0R59lhe2lF5rCjwxxiF4DFEYELNmLzcEIyn5annX0flGBgLtIgCeE9PioeM45VN2ysVrImvSXvDFzkQ_KabpmXEA_wcbQ/s1600/DSC01044.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div>
<span style="font-size: x-large;"> ആരാണ് എന്റെ തൊടിയിലെ പച്ചപ്പുകളെയെല്ലാം കരിച്ചുകളഞ്ഞത്? </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> എന്റെ ഉമ്മയോ? </span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> ഭാര്യയോ?</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> അതോ കാലങ്ങളായി തൊടിയുടെ അവസ്ഥയെന്തെന്ന് ചിന്തിക്കാതെ ഒരു ബുദ്ധിജീവിയുടെ നാട്യത്തില് ഉമ്മറത്തിരുന്ന് പുസ്തകങ്ങള് കരണ്ടുതിന്നുകയും മറ്റുള്ളവരെ നന്നാക്കാന്വേണ്ടി ലേഖനമെഴുതുകയും ചെയ്ത ഞാനോ?</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> ചിന്തിച്ചിരിക്കാന് എനിക്ക് സമയമില്ലായിരുന്നു. അധിനിവേശം എന്റെ അടുക്കളയിലാണ്. പെട്ടെന്ന് പ്രതിരോധിച്ചില്ലെങ്കില് അതെന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ നാഡിഞരമ്പുകളിലെല്ലാം കടന്നുകയറും.പിറ്റേന്നുമുതല് ഉണര്ന്നെണീറ്റ ഉടന് ഒരു തൂമ്പയുമെടുത്ത് ഞാനെന്റെ തൊടിയിലിറങ്ങി. വര്ഷങ്ങളായി തൂമ്പ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത മണ്ണിന്റെ കാഠിന്യത്തില് പുതിയൊരാവേശത്തോടെ കൊത്തി. അവിടെ ചേമ്പും ചേനയും കാച്ചിലും വാഴയും നട്ടു. പുതിയ രണ്ടു പപ്പായ മരങ്ങള് പിടിപ്പിച്ചു. കറിവേപ്പു മരത്തിനു ചുറ്റും മണ്ണിട്ട് തടമെടുത്തു. ടെറസിലേക്ക് പടര്ന്നുകയറാന് പാകത്തില് ഒരു കോവക്കാവള്ളി പിടിപ്പിച്ചു. അടുക്കളച്ചെളിയില് മുളക് വിത്തുകളും ചീരവിത്തുകളും പാകി.വൈകുന്നേരം ഓഫീസില് നിന്ന് കൃത്യസമയത്തിറങ്ങി. ബുദ്ധിജീവി ചര്ച്ചകള്ക്കും വായനശാലയിലെ അലസവായനക്കുമുള്ള ടെംപ്റ്റേഷന് പിടിച്ചുകെട്ടി നേരെ വീട്ടിലെത്തി. തൊടിയിലേക്കിറങ്ങി നട്ടതെല്ലാം നനച്ചു. രണ്ടുമാസമായപ്പോഴേക്കും എന്റെ തൊടിയുടെ മുഖച്ഛായ തന്നെ മാറി. അവിടെ സ്വയംപര്യാപ്തതയുടെ പച്ചപ്പ് പടര്ന്നുപന്തലിച്ചു. വായിച്ച പുസ്തകങ്ങളെക്കാള്, എഴുതിയ ലേഖനങ്ങളെക്കാള് സംതൃപ്തമായിരുന്നു എനിക്കാ കാഴ്ച.</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> 2008 ള് വീടുവിറ്റ് പുതിയ താമസസ്ഥലത്തേക്ക് മാറുമ്പോള് പുതിയ ഉടമസ്ഥന് ചോദിച്ചു:</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> <i>``ഇതെല്ലാം നട്ടുപിടിപ്പിച്ച് പിന്നെ എന്തേ വില്ക്കുന്നത്?''</i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> </i>ഞാന് അയാളോട് പറഞ്ഞു:<i> </i></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><i> ``നട്ടുനനയ്ക്കല് ഒരു രാഷ്ട്രീയ പ്രവര്ത്തനമാണ്. ഏതൊരാള്ക്കും ചെയ്യാന് കഴിയുന്നതും ഏറെ മാനങ്ങളുള്ളതുമായ ഒരു രാഷ്ട്രീയ പ്രവര്ത്തനം. നമ്മുടെ അടുക്കളയിലേക്കുള്ള കടന്നുകയറ്റങ്ങളെ ചെറുക്കാന് അതിനു കഴിയും.''</i> </span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV0yyAsVsdwDiPy9uXKaBiQ4IhR14pGVxYJCvTKifm8k8q3-MbFzp53-GbFmImOTX3cRpvER6u0zrg0-9Vxt02qbzYBXn1wJEFgEJrRGuopsa8xBPvdNEgo3mJJ3s0HdcOLnfyLcGfeo4/s320/DSC01046.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Invasion Kills Nature. <i>Photo:K.M.Musthaf</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV0yyAsVsdwDiPy9uXKaBiQ4IhR14pGVxYJCvTKifm8k8q3-MbFzp53-GbFmImOTX3cRpvER6u0zrg0-9Vxt02qbzYBXn1wJEFgEJrRGuopsa8xBPvdNEgo3mJJ3s0HdcOLnfyLcGfeo4/s1600/DSC01046.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<span style="font-size: x-large;"><b>അടുക്കളയിലെ അധിനിവേശ രാഷ്ട്രീയം</b></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><b> </b></span> <span style="font-size: large;"> <span style="font-size: x-large;">ഒരു വ്യക്തിയോ സമൂഹമോ രാഷ്ട്രമോ സംസ്കാരമോ തങ്ങളുടെ സ്വാര്ത്ഥമായ അജണ്ടകള് നടപ്പിലാക്കുന്നതിനുവേണ്ടി മറ്റൊരു വ്യക്തിയുടെയോ സമൂഹത്തിന്റെയോ രാഷ്ട്രത്തിന്റെയോ സംസ്കാരത്തിന്റെയോ നിലനില്പ്പിനെ ചോദ്യംചെയ്യുകയും നശിപ്പിച്ചുകളയുകയും ചെയ്യുന്നതിനെയാണ് അധിനിവേശം എന്നു പറയുന്നത്. കാരണവന്മാരുടെ ഭാഷയില് പറഞ്ഞാല് ഒരാള് മറ്റൊരാളുടെമേല് നടത്തുന്ന കുതിരകയറ്റം. ഭൂവിഭാഗങ്ങളുടെ കോളനി വല്ക്കരണമായിരുന്നു പണ്ട് അതിന്റെ അജണ്ട. ഇന്നത് രൂപംമാറി ആഗോളമുതലാളിത്തത്തിന്റെ വിപണിവല്ക്കരണമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. അതായത് ഓരോ പ്രദേശത്തെയും വിഭവങ്ങളെ കയ്യടക്കാനുള്ള കടന്നുകയറ്റമായിരുന്നു കോളനിവല്ക്കരണമെങ്കില് ,മുതലാളിത്തത്തിന്റെ മിച്ച ഉല്പ്പന്നങ്ങള് എളുപ്പം വിറ്റഴിക്കാന് കഴിയുന്ന ചന്തകളാക്കി ഓരോ പ്രദേശത്തെയും മാറ്റിയെടുക്കലാണ് വിപണിവല്ക്കരണം. സമൂഹത്തിന്റെ സ്വയം പര്യാപ്തതയെ വേരോടെ നശിപ്പിക്കലാണ് അധിനിവേശത്തിനുള്ള എറ്റവും മികച്ച ഉപായം. </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;">റഷ്യയില് സാമ്രാജ്യത്വം ഈ തന്ത്രമാണത്രെ ഉപയോഗിച്ചത്. ആട്ടിറച്ചി റഷ്യയിലെ മുഖ്യ ആഹാരങ്ങളിലൊന്നാണ്. ഒരു സംഘം ആളുകള്ചേര്ന്ന് സഹകരണാടിസ്ഥാനത്തില് ആടുകളെ വളര്ത്തിയാണ് ഇവിടെ ആട്ടിറച്ചി വിതരണം സാധ്യമാക്കിയിരുന്നത്. അതായത് തങ്ങള്ക്ക് ആവശ്യമുള്ള ഭക്ഷണം തങ്ങള്തന്നെ നിര്മിച്ച് തങ്ങള്തന്നെ ഉപയോഗിക്കുന്ന രീതി. ഈ രീതിയില് വിപണിയും അതിന്റെ കച്ചവടതന്ത്രങ്ങളും അപ്രസക്തമാണ്. ഈ സമൂഹത്തിന്റെ സ്വയം പര്യാപ്തതയെ തകര്ത്തുകൊണ്ടുമാത്രമേ തങ്ങളുടെ അജണ്ടകള് നടപ്പിലാക്കാന് കഴിയൂ എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ സാമ്രാജ്യത്വം ഈ കര്ഷകര്ക്ക് ഫ്രീയായി ആട്ടിറച്ചി വിതരണം ചെയ്യാന് തുടങ്ങി. ദിവസവും ഫ്രീയായി ആട്ടിറച്ചി ലഭിക്കുമ്പോള് ആരാണ് ആടുകളെ വളര്ത്താന് മെനക്കെടുക? ക്രമേണ ആടിനെ വളര്ത്തുന്ന സംസ്കാരംതന്നെ ആ സമൂഹം മറന്നു. പാക്കറ്റില് ലഭിക്കുന്ന ആട്ടിറച്ചി അവരുടെ വായയുടെ രുചിയെ കണ്ടീഷന്ചെയ്തു. അതായി അവരുടെ മുഖ്യആഹാരം. അപ്പോഴാണ് സാമ്രാജ്യത്വം അതിന്റെ യഥാര്ത്ഥമുഖം പുറത്തെടുക്കുന്നത്. അതുവരെ ഫ്രീയായി കൊടുത്തിരുന്ന ഇറച്ചിക്ക് അവര് വിലയിട്ടു. തങ്ങളുടെ പഴയ സംസ്കാരത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുപോകാന് കഴിയാത്ത വിധം കര്ഷകര് അപ്പോഴേക്കും ഉപഭോഗ സംസ്കാരത്തിന് അടിമകളായിരുന്നു.</span><br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEsDVCxM4ametAGpjLblrS4FMCnXnwSP0cOO8meMzVOdjntxoLybZQJnBihxrgP5JCj2svZQ68jEUY5oSu5Lfu8KQCI7X4WG_XsKpqZ6gOEiFt6zgKSKt1i4sRdPKvNtDrSaJ1a8Hz5cg/s320/DSC01043.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Rhythm of a mystic:<i> Photo:K.M.Musthaf</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEsDVCxM4ametAGpjLblrS4FMCnXnwSP0cOO8meMzVOdjntxoLybZQJnBihxrgP5JCj2svZQ68jEUY5oSu5Lfu8KQCI7X4WG_XsKpqZ6gOEiFt6zgKSKt1i4sRdPKvNtDrSaJ1a8Hz5cg/s1600/DSC01043.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div>
<span style="font-size: x-large;"></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><b>ചെക്ക് :</b></span><br />
<span style="font-size: x-large;">അധിനിവേശത്തിന്റെ അടയാളങ്ങള് നിങ്ങളുടെ അടുക്കളയിലും കാണാനുണ്ടോ? ഒരു തൂമ്പയെടുത്ത് ഇപ്പോള് തന്നെ തൊടിയിലേക്കിറങ്ങുക.</span><br />
<span style="font-size: x-large;"><a href="javascript:__doPostBack(" id="ctl00_ContentPlaceHolder1_btComment" onclick="OpenChild(5958c467-6eea-4d7a-9f1f-74315aaca5e5);" style="color: #ff8080; font-family: RisalaUnicode;">നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്തുക</a></span>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5338872254053403218.post-12066344888868778082009-11-06T15:21:00.006+05:302011-03-30T19:48:05.627+05:30ആഗോള താപനതിനെതിരെ ഒരു അരക്കിറുക്കന്റെ ബദല്<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfsQSjd0xWEMXmWqAoFdWADYyZD8L_qG58HcGOfWc03pMW2JL1GsUJCj1Za-mpX23tl8H_uJXTDnCCvuPkbVeFlvCa0r4YUo1sNQc09SZjN2eAYB1Hhnibk7xbahe0hVhrpD2Xn2J4c2o/s400/DSC01233.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Bala </b><b>Thiruthi,Kadalundi,Malappuram,Kerala</b>.<b><i>Photography:K.M.Mustha</i></b>f</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> </td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfsQSjd0xWEMXmWqAoFdWADYyZD8L_qG58HcGOfWc03pMW2JL1GsUJCj1Za-mpX23tl8H_uJXTDnCCvuPkbVeFlvCa0r4YUo1sNQc09SZjN2eAYB1Hhnibk7xbahe0hVhrpD2Xn2J4c2o/s1600/DSC01233.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<span style="font-size: large;"><b><br /></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b> <span style="font-size: x-large;">നട്ടുച്ച!</span></b></span><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> കൊല്ലന്റെ ആലയിലെ തീച്ചൂളപോലെ ഭൂമി വെന്തുരുകുന്നു. മുകളില് നിന്നല്ല, അടിയില് നിന്നാണ് ചൂട് ഉയരുന്നതെന്ന് തോന്നുന്നു. റബ്ബര് ചെരുപ്പിന്റെ പ്രതിരോധത്തെ തകര്ത്ത് ഉടലിന്റെ ഓരോ അണുവിലൂടെയും ചൂട് അരിച്ചുകയറുന്നു. കൊടുംവെയിലില് ഉരുകിത്തീരുമോ എന്ന ഭയംകൊണ്ടാവാം റെയില്വെസ്റ്റേഷന്റെ പരിസരത്തൊന്നും ആളുകളേയില്ല. എവിടെനിന്നോ വന്ന് വണ്ടിയിറങ്ങിയ ഒരു നാടോടിസ്ത്രീ, മലവിസര്ജ്ജനം നടത്തിയ കുഞ്ഞിന്റെ ചന്തി വെളിമ്പറമ്പില് കൂട്ടിയിട്ട പ്ലാസ്റ്റിക്കവറെടുത്ത് തുടയ്ക്കുന്നു. ഒരു കിലോമീറ്റര് പടിഞ്ഞാറോട്ടു പോയാല് കടലാണ്. എന്നിട്ടും ജലം എന്നത് ഇവിടെ കിട്ടാക്കനിയാണ്. ഒരു തുള്ളി ബാക്കിവയ്ക്കാതെ വേനല് എല്ലാം കുടിച്ചുവറ്റിക്കുമ്പോള് സര്വത്രകിട്ടാവുന്ന ഒരു ബദല് പ്ലാസ്റ്റിക് കവറുകള് മാത്രമേയുള്ളൂ. മണ്ണിലേക്ക് യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ലാതെ വലിച്ചെറിയുന്ന പ്ലാസ്റ്റിക് കവറുകള്ക്ക് ഇങ്ങനെയെങ്കിലും ഒരുപയോഗമുണ്ടെന്ന് ആ നാടോടി സ്ത്രീ പഠിപ്പിച്ചുതരികയായിരുന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> റെയില്പാളത്തിലൂടെ ഒരാള് തെക്കോട്ട് നടക്കുന്നു. കിളിരംകൂടിയ ഒരാള്. നീണ്ട താടി. മുഷിഞ്ഞ മുണ്ടും നീളന് കുപ്പായവും. തോളില് ഒരു മാറാപ്പ്. സൂക്ഷിച്ചുനോക്കിയപ്പോള് അയാള് നഗ്നപാദനാണെന്ന് മനസ്സിലായി. ചൂടും തണുപ്പും തിരിച്ചറിയാനാവാത്തവിധം സമനില തെറ്റിയവനായിരിക്കണം. അല്ലെങ്കില് മണ്ണുപോലും ആളിക്കത്തുന്ന ഈ നട്ടുച്ചക്ക് പാളത്തിലെ കരിങ്കല്കഷ്ണങ്ങള്ക്കു മുകളിലൂടെ നഗ്നപാദനായി നടക്കാന് ആര്ക്കാണ് സാധിക്കുക. തെക്കുനിന്നൊരു വണ്ടിവരാനുണ്ടെന്ന കാര്യം അയാളറിഞ്ഞിരിക്കുമോ ആവോ?</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> സമനിലയില് കഴിയുന്നതിനെക്കാള് എത്രയോ സുഖമാണ് സമനില തെറ്റിയാലെന്ന് ഒരുപാട് ഭ്രാന്തന്മാരുമായി അടുത്തിടപഴകിയതില്നിന്നു മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. സമനിലയില് കഴിയുന്നവര് മദ്യവും മയക്കുമരുന്നുമൊക്കെ ഉപയോഗിച്ച് സമനില തെറ്റിക്കുന്നതും അതൊരു സുഖമായതുകൊണ്ടാണ്. </span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> ഒരാളുടെ സ്വകാര്യസുഖങ്ങളില് ഒരു കട്ടുറുമ്പാവേണ്ടെന്നു കരുതി വണ്ടിവരാനുണ്ടെന്ന വേവലാതി കളഞ്ഞ് ആ `ഭ്രാന്തനെ' വിട്ട് ഞാന് എന്നിലേക്ക് മടങ്ങി.കുട്ടിക്കാലത്ത് പലതവണ ഞാനീ പരിസരത്ത് വന്നിട്ടുണ്ട്. അതിര്വരമ്പുകളെ മുറിച്ചു കടക്കാന് കൊതിക്കുന്ന എന്നിലെ കുരുന്നു യാത്രികനെ ഈ പ്രദേശം എന്നും മാടിവിളിച്ചിരുന്നു. തീവണ്ടി, കുട്ടിക്കാലത്തു മാത്രമല്ല ഇന്നും എനിക്കൊരു അബോധമായ താളമാണ്; ഹൃദയത്തിന്റെ മിടിപ്പുകള് പോലെ. കടല് എന്നെ ഉണര്ത്തുന്ന സംഗീതമാണ്. ഇവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് കടന്നുപോകുന്ന ഓരോ തീവണ്ടിയിലെയും യാത്രക്കാര്ക്ക് ഞാന് റ്റാറ്റ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. അകലെ ആകാശത്തെ സ്പര്ശിക്കുന്ന ബോട്ടുകളെ നോക്കി ദിവസം മുഴുവന് കടല്തീരത്തിരുന്നിട്ടുണ്ട്. അന്ന് ഇവിടെ തീര്ത്തും വിജനമായിരുന്നു. ഒരു കൂരപോലുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. പാളത്തിന്നരികിലൂടെ ഒരു നീര്ച്ചാല് കളകളമൊഴുകിയിരുന്നു. അതില് നിറയെ കുരുന്നു മത്സ്യങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ഉടുമുണ്ടഴിച്ച് മത്സ്യങ്ങളെ വാറ്റിപ്പിടിക്കലായിരുന്നു ഞങ്ങള് കുട്ടികളുടെ പ്രധാന വിനോദം.വര്ഷങ്ങള്ക്കുശേഷം ഇവിടെ വീണ്ടും കാലുകുത്തുമ്പോള് എന്നില് വന്ന മാറ്റങ്ങളെക്കാള് എത്രയോ മടങ്ങാണ് ഈ പ്രദേശത്തിനുണ്ടായിട്ടുള്ളതെന്ന് ഞാനറിയുന്നു. ചുറ്റും കോണ്ക്രീറ്റ് വീടുകളാണ്. തുമ്പികള് ഉമ്മ വെച്ച് കളിച്ചിരുന്ന തുമ്പപ്പൂക്കളും കിളികള് കൂടുകൂട്ടിയിരുന്ന വള്ളിപ്പടര്പ്പുകളുമൊന്നും കാണാനേയില്ല. അതിലൂടെ ഒരു നീര്ച്ചാലൊഴുകിയിരുന്നു എന്നതിന് നേര്ത്ത തെളിവു പോലും അവശേഷിപ്പിക്കാതെ ആരോ ആ തെളിനീരുറവ ശസ്ത്രക്രിയചെയ്ത് മാറ്റിയിരുന്നു. അവിടെയിപ്പോള് പ്ലാസ്റ്റിക്കവറുകള് പരന്നുകിടക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോള് എന്റെ നെഞ്ചില് ഒരു വിങ്ങല്. വികസനം കൂറ്റന് എടുപ്പുകളിലും ഫാക്ടറികളിലും മാത്രം കാണുന്ന മനുഷ്യന് എത്ര ഭാവനാ ശൂന്യനാണ്. ജീവന്റെ അടിസ്ഥാനമായ നീര്കണം പോലും വികസനത്തിനു വേണ്ടി എസ്കവേറ്ററിനു കൊലയ്ക്കു നല്കുമ്പോള് നാം നമ്മെത്തന്നെയാണ് കൊലയ്ക്കു കൊടുക്കുന്നതെന്ന് എന്തേ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല?</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i> ``പാസഞ്ചേ</i></span><span style="font-size: x-large;"><i>ഴ്സ്, യുവര് അറ്റന്ഷന് പ്ലീസ്</i>...''</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">റെയില്വെസ്റ്റേഷനില്നിന്ന് അനൗണ്സ് മുഴങ്ങുന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> ഞാന് പാളത്തിലേക്ക് നോക്കി. ആ മനുഷ്യന് അതേ ഗതിയില് ഇപ്പോഴും നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. എനിക്ക് തെല്ല് അസ്വസ്ഥത തോന്നി. ഭ്രാന്തനും ഒരു വിലപ്പെട്ട ജീവിതമുണ്ട്. കണ്ണെത്താവുന്ന ദൂരത്താണ് അയാളെങ്കിലും വിളിച്ചാല് വിളിയെത്തുമോ എന്നുറപ്പില്ല. എങ്കിലും ശബ്ദം പരമാവധിയെടുത്ത് ഞാന് വിളിച്ചു:</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i> ഹേ മനുഷ്യാ..</i> </span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">കേള്ക്കാത്തതുകൊണ്ടോ എന്തോ അയാള് തിരിഞ്ഞുനോക്കിയില്ല. ശബ്ദം ഒന്നുകൂടി ആഞ്ഞെടുത്ത് ഞാന് വിളിച്ചുനോക്കി. ഇല്ല, അയാള് കേട്ട ലക്ഷണമില്ല. എന്നാല് മാറാപ്പില് നിന്ന് എന്തോ എടുത്ത് അയാള് പാളത്തിന്റെ ഒരു വശത്തേക്ക് എറിയുന്നതു കണ്ടു. എന്റെ നെഞ്ചില് പൊടുന്നനെ ഒരു ഭീതി പിടഞ്ഞു. പാളത്തിനു മുകളില് കോണ്ക്രീറ്റ് പോസ്റ്റ് കൊണ്ടുവന്നിട്ട് തീവണ്ടി മറിച്ചിടാന് ശ്രമിച്ചെന്ന സംശയത്തിന്റെ പേരില് ഒരാള് ഇവിടെ പിടിയിലായതു </span><span style="font-size: x-large;">പത്രത്തില് വായിച്ചിരുന്നു.</span><span style="font-size: x-large;">അരക്കിറുക്കനെപ്പോലെ തോന്നിക്കുന്ന ഈ മനുഷ്യന്
വലിച്ചെറിയുന്നത് ബോംബാവുമോ? അങ്ങനെയെങ്കില്...</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> അയാള് വീണ്ടും വീണ്ടും
റെയിലിന്റെ രണ്ടു വശങ്ങളിലേക്കുമായി എന്തോ വലിച്ചെറിയുക തന്നെയാണ്. എന്റെ
രക്തം</span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> തിളച്ചു. പാഞ്ഞുചെന്ന് അയാളെ അടിച്ച് താഴെ
തെറിപ്പിക്കണമെന്ന ചിന്തയാണ് ആദ്യം വന്നതെങ്കിലും ബോംബെങ്ങാനും
പൊട്ടിയാല് എന്റെ കഥയും തീരുമല്ലോ എന്ന മറുചിന്ത കാലുകളില് അദൃശ്യമായ
ചങ്ങലയണിയിച്ചു. ഭീതികൊണ്ടെനിക്ക് അനങ്ങാനേ കഴിഞ്ഞില്ല. പൊടുന്നനെ
സ്റ്റേഷന് വിട്ട് തീവണ്ടി വരുന്ന ശബ്ദംകേട്ടു. </span><span style="font-size: x-large;">അടുത്തെത്തുന്തോറും അത് പെരുമ്പറപോലെയായി.
എന്റെയുള്ളില് ഒരായിരം ബോംബുകള് ഒരുമിച്ചു പൊട്ടി. കണ്ണും കാതുമടച്ച്
ഞാന് തരിച്ചുനിന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> ശബ്ദമെല്ലാം പൂര്ണമായും അകന്നതിനു ശേഷമാണു ഞാന്
കണ്ണുതുറന്നത്. പാളം നിശ്ചലമായി നീണ്ടുകിടക്കുന്നു. തീവണ്ടി
കടന്നുപോയിരിക്കുന്നു. ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല.ദൂരെ, ഒരു പൊട്ടുപോലെ
അയാള് നടന്നു നീങ്ങുന്നതു കണ്ടു. ഇപ്പോഴും പാളത്തിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലേക്കും
അയാള് എന്തോ വലിച്ചെറിയുന്നുണ്ടെന്ന് അയാളുടെ ശരീരചലനങ്ങള്
സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു.ഇപ്പോള് ഭീതി പൂര്ണമായും എന്നെ
വിട്ടുമാറിയിരിക്കുന്നു. അയാളെ ലക്ഷ്യമാക്കി കരിങ്കല് പരപ്പിലൂടെ ഞാന്
പാഞ്ഞു. കിതപ്പുകൊണ്ട് അധികദൂരം എനിക്കോടാന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഓടിയും നടന്നും
നിന്നുമൊക്കെ ഒരുവിധം ഞാന് അയാള്ക്കടുത്തെത്തി. അയാള് തന്റേതായ
ഏകാകിതയില് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.<i> </i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i>``ഹേ മനുഷ്യാ..
നില്ക്കൂ..''</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i>``ക്യാ...'</i> </span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">അയാള് പൊടുന്നെ തിരിഞ്ഞുനോക്കിക്കൊണ്ട്
ചോദിച്ചു. ആള് ഹിന്ദിക്കാരനാണെന്ന് മനസ്സിലായി.<i> </i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i>``തും യഹാം ക്യാ കര് രഹെ
ഹൊ?'' </i>ഞാന് ചോദിച്ചു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">അയാള് എന്നെ ഒന്നുനോക്കിയതല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">
വീണ്ടും അയാള് നടത്തം തുടര്ന്നു.ഞാന് അയാളെത്തന്നെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട്
പിന്നാലെ നടന്നു.</span><span style="font-size: x-large;"> </span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> സന്തുലിതമായ വേഗതയിലാണ് അയാള് നടക്കുന്നത്. ഒരു നിശ്ചിത ദൂരത്തെത്തുമ്പോ</span><span style="font-size: x-large;">ള് തന്റെ
മാറാപ്പില് കയ്യിടുന്നു. എന്തോ പുറത്തെടുത്ത് ഒരു കൃത്യമായ
അകലത്തിലേക്ക് വലിച്ചെറിയുന്നു. ഈ പ്രക്രിയ ഒരു വിരാമവുമില്ലാതെ
തുടര്ന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. ഞാന് വായിച്ചിട്ടുള്ള അബ്നോര്മര്
സൈക്കോളജിയുടെ പുസ്തകങ്ങളിലൊന്നും കണ്ടിട്ടില്ലാത്തെ പുതിയൊരുതരം വട്ട്!
എനിക്ക് ആകാംക്ഷ അടക്കാനായില്ല.ഒരു സ്വദേശിയുടെ ധാര്ഷ്ട്യത്തോടെ ആ
പരദേശിയെ ഞാന് തടഞ്ഞുനിര്ത്തി. അയാളുടെ മാറാപ്പ് ബലമായി
പിടിച്ചുവാങ്ങി. അയാന് ശാന്തനായി എനിക്കു വഴങ്ങിത്തന്നു. ഞാന് അയാളുടെ
മാറാപ്പ് തുറന്നു. അതില് നിറയെ മണ്ണുരുളകളായിരുന്നു.<i> </i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i> ``ക്യാ ഹെ
യെഹ്?''</i> </span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">ഞാന് ഒരു പോലീസുകാരന്റെ അധികാരസ്വരത്തില് തന്നെയാണ്
ചോദിച്ചത്. പക്ഷേ അയാള് മറുപടി പറയാതെ ശാന്തനായി നിലകൊണ്ടു.ഞാന്
മണ്ണുരുളകളില് ചിലതെടുത്ത് പൊട്ടിച്ചു നോക്കി. അദ്ഭുതവും അതിലേറെ
ആഹ്ലാദവും കൊണ്ട് എന്റെ നെഞ്ച് നിറഞ്ഞുകവിഞ്ഞു.
മണ്ണുരുളകള്ക്കുള്ളിലെല്ലാം ജീവന്റെ ആദിരൂപങ്ങളായിരുന്നു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> `<i>`യെ സബ് പോടോം
കെ ബീജ് ഹെ</i> <i>സാബ്''</i> </span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">അയാള് ആദ്യമായി എന്നോട് ഉരിയാടിയത് അപ്പോഴാണ്.അതെ,
അയാളുടെ മാറാപ്പില് നിറയെ വന്മരങ്ങളുടെ വിത്തുകളായിരുന്നു. ചീനി, ആല്,
പുളി തുടങ്ങി എനിക്ക് പരിചിതവും അല്ലാത്തതുമായ അനേകം വംശബീജങ്ങള്.ഞാന്
അയാളെ ആദരപൂര്വം കൈപിടിച്ച് ഒരു മരത്തണലിലേക്ക് നയിച്ചു. പ്രത്യേക
രീതിയില് പണിതുണ്ടാക്കിയ ഒരു മണ്കൂജയില് നിന്ന് അയാള് എന്റെ
കൈക്കുമ്പിളിലേക്ക് ഇത്തിരി ദാഹജലം പകര്ന്നു. ഞാനത് ആസ്വദിച്ചു
കുടിക്കുമ്പോള് പ്രാദേശികച്ചുവയുള്ള ഹിന്ദിയില് അയാള്
ചോദിച്ചു:</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i> `ഫുക്കുവോക്കയെ അറിയുമോ?''</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i> ``വായിച്ചിട്ടുണ്ട്.</i> <i>ഭൂമിയിലെവിടെയും
ഏതു വിത്തും പ്രത്യേക കൃഷിസ്ഥലമൊരുക്കുകയോ വളമിടുകയോ ചെയ്യാതെ പാകാമെന്നും
ഓരോ മണ്ണും അതിന് ഉള്ക്കൊള്ളാവുന്നതിനെ മാത്രം മുളപ്പിക്കുകയും
വളര്ത്തി വലുതാക്കുകയും ചെയ്യുമെന്നും കണ്ടെത്തിയ വിപ്ലവകാരിയായ
കൃഷിക്കാരന്, കാര്ഷിക ശാസ്ത്രജ്ഞന്. താങ്കള് ഫുക്കുവോക്കയുടെ
പ്രചാരകനാണോ?</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i> ``അല്ല, ഭൂമിയില് വന്വൃക്ഷങ്ങള് പുന:സ്ഥാപിക്കാന്
എന്നാല് കഴിയുന്നത് ചെയ്യുന്ന ഒരാളാണ് ഞാന്. വിത്തുകള്
കേടാകാതിരിക്കാന് മണ്ണില് പൊതിഞ്ഞു വലിച്ചെറിയും. ഫുക്കുവോക്കയുടെ രീതി
കടമെടുത്തു എന്നുമാത്രം.'' </i>അയാള് പറഞ്ഞു.<i> </i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i>``എന്താണ് നിങ്ങളുടെ
ജോലി?''</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i>``ഞാന് ഒരു കര്ഷകനായിരുന്നു. എന്നാല് 2006ലെ ആ കൊടുംവേനലിനുശേഷം
എനിക്കിതു മാത്രമാണ് പണി. തീവണ്ടിയില് ഇന്ത്യയിലുടനീളം സഞ്ചരിച്ച്
കാണുന്നിടത്തെല്ലാം വിത്തുകള് പാകുക. ഏത് എവിടെ മുളച്ചു
പൊന്തുമെന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഞാന് ചിന്തിക്കാറേയില്ല.''</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i> `എന്താണ്
ഇങ്ങനെയൊരു ദൗത്യം തിരഞ്ഞെടുക്കാന് കാരണം?''</i> </span></b><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMuxv3_Sv9qNCrKuy9Z7idgoMRektqCvQbLuYdHt90Gya7B4Fa_576JNWwCDXVc3LhxXw0yHWM7BMlKpzTXcOa3pjovIuf_pH-t8h9PjirHXZn5RklKof78yQBl_WY3_iibnQBqq_A6go/s1600/DSC01160.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMuxv3_Sv9qNCrKuy9Z7idgoMRektqCvQbLuYdHt90Gya7B4Fa_576JNWwCDXVc3LhxXw0yHWM7BMlKpzTXcOa3pjovIuf_pH-t8h9PjirHXZn5RklKof78yQBl_WY3_iibnQBqq_A6go/s400/DSC01160.JPG" width="400" /></a></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>They don't know what they do!<i> Photo:Mins</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<b><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;">അയാള് തന്റെ കഥ പറഞ്ഞു:</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">ഗുജറാത്തിലെ അഹമ്മദാബാദിനടുത്ത
ഒരു ഗ്രാമത്തിലാണ് അയാള് ജീവിച്ചിരുന്നത്. ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും
വികസിതമെന്ന് കൊട്ടിഘോഷിക്കപ്പെട്ട സംസ്ഥാനം. പക്ഷേ പാരിസ്ഥിതികമായ
സന്തുലനാവസ്ഥയാകെ തകിടം മറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഒരു ആവാസവ്യവസ്ഥയെ അപ്പാടെ
തകര്ക്കുന്ന രീതി</span><span style="font-size: x-large;"> .</span><span style="font-size: x-large;">ഗ്രാമത്തില് കണ്ണും മൂക്കുമില്ലാത്ത വ്യവസായവല്ക്കരണമാണ് നടമാടുന്നത്. അന്തരീക്ഷത്തില് കാര്ബണ്ഡയോക്സൈഡ്, ക്ലോറോഫ്ളൂറോ കാര്ബണ്, കാര്ബണ് മോണോക്സൈഡ് തുടങ്ങിയ വാതകങ്ങള് ക്രമാതീതമായി വര്ദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു. ഹരിതസുന്ദരമായിരുന്ന തന്റെ ഗ്രാമം വളരെ വേഗം ഒരു മരുഭൂമിയായി പരിണമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണെന്ന് ആ മനുഷ്യന് ഹൃദയഭേദകമായ സ്വരത്തില് പറഞ്ഞു.</span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> 2006ലെ വേനല്ക്കാലത്താണ് അയാളുടെ ജീവിതത്തില് ഒരിക്കലും നികത്താനാകാത്ത ദുരന്തം കടന്നുവരുന്നത്. അയാളുടെ രോഗിയായ പുത്രന് സൂര്യാഘാതമേറ്റ് ജലാംശമെല്ലാം വറ്റിവരണ്ട് പിടഞ്ഞുതീര്ന്നു. അയാളുടെ ജീവിതത്തിലെ എക്കാലത്തെയും സമ്പാദ്യമായിരുന്നു ആ മകന്. അധികാരത്തോട് യുദ്ധംചെയ്യാന് ആവതില്ലാത്ത ആ മനുഷ്യന്റെ ജീവിതം പിന്നീട് യാത്ര മാത്രമായി. താളംതെറ്റിയ പ്രകൃതി കൊടുംവേനലായും അതിശൈത്യമായും മലവെള്ളപ്പൊക്കമായും താണ്ഡവമാടുന്നതിന് ഇന്ത്യയിലുടനീളം അയാള് ദൃക്സാക്ഷിയായി. പ്രകൃതിയെ സന്തുലനാവസ്ഥയില് പുനഃസ്ഥാപിക്കാന് ഒരു കൃഷിക്കാരനായിരുന്ന അയാള്ക്ക് അറിയാവുന്നത് ഇതുമാത്രമാണ്:</span></b><br />
<b><br /></b><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><b><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikfRiJh-gW3MTgupLejeHdiKYTckwdkv9eNI9aotGQP-fsuQFlRJntKV574Wh8ZB-Y0XLj43H8hUSSGRyzvmvtrx0PyQwnPzQRUxf9t6-Jw9FqXLk0_lnhPTcPN2rKpC651Hs42SZcPq0/s320/DSC01242.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></b></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b>Rain at Tirurangadi,Malappuram,Kerala.</b><b><i>Photography:K.M.Musthaf</i></b></td></tr>
</tbody></table>
<b><i><span style="font-size: large;"> <span style="font-size: x-large;"> </span></span><span style="font-size: x-large;">വിത്തു വിതറുക.ഭൂമി കനിഞ്ഞ് ഒരു മുള പൊന്തും,അത് വളര്ന്ന് ഒരു തണലാകും. </span></i></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"><i>ചെക്ക്</i></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">ഈ ചൂടത്ത് എങ്ങനെ ഉറങ്ങുന്നു? എണീറ്റ് പറമ്പിലേക്കോ തെരുവിലേക്കോ ഇറങ്ങുക. ഒഴിഞ്ഞസ്ഥലങ്ങള് ഇഷ്ടം പോലെയുണ്ട്. ഒരു തൈ നടുക. അതിനു കഴിയില്ലെങ്കില് ഒരു വിത്തെങ്കിലും പാകുക.</span></b></div>K.M.MUSTHAFhttp://www.blogger.com/profile/09395609566598949652noreply@blogger.com7